Atosiban, Atosibanum - Zastosowanie, działanie, opis

Atosiban jest stosowany w celu zahamowania przedwczesnego porodu u kobiet powyżej 18 roku życia. Substancja czynna wskazana jest wówczas, gdy spełnione są takie warunki jak:

• wiek ciążowy wynosi od 24 tygodni do 33 tygodni;
• tętno płodu jest prawidłowe;
• rozwarcie szyjki macicy wynosi od 1 cm do 3 cm;
• rozwarcie szyjki macicy wynosi od 0 cm do 3 cm (jeśli kobieta jest pierworódką);
• skrócenie szyjki macicy wynosi powyżej 50%;
• występują 30 sekundowe, 4 regularne skurcze macicy w ciągu 30 minut.

Atosiban podawany jest dożylnie.

Dawka stosowana w leczeniu stosowana jest w trzech następujących po sobie etapach (wstrzyknięcie dożylne, wlew dożylny nasycający, wlew dożylny podtrzymujący).

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 330 mg substancji czynnej (dawka całkowita z uwzględnieniem poszczególnych etapów podania).

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na atosiban oraz stan matki i płodu, który stanowi przeciwwskazanie do podtrzymania ciąży na przykład: wewnątrzmaciczna śmierć płodu, stan przedrzucawkowy i rzucawka, przedporodowy krwotok maciczny, przedwczesne oddzielnie się łożyska lub łożysko przodujące oraz zakażenie wewnątrzmaciczne. Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również wiek ciąży poniżej 24 tygodnia lub powyżej 33 tygodnia, zaburzenia tętna płodu oraz wewnątrzmaciczne zaburzenia wzrostu, a także pęknięcie błon płodowych w ciąży trwającej powyżej 30 tygodni.

Substancja czynna nie była badana pod kątem bezpieczeństwa i skuteczności w grupie kobiet z zaburzeniami czynności nerek i wątroby, a także nieprawidłowym położeniem łożyska.

Dane kliniczne dotyczące stosowania związku w ciążach mnogich oraz u kobiet, u których wiek ciąży wynosi od 24 do 27 tygodnia, są bardzo ograniczone.

W czasie stosowania substancji czynnej zaleca się monitorowanie tętna płodu oraz czynności skurczowej macicy.

Zaleca się kontrolę ilości krwi utraconej po porodzie, aczkolwiek doświadczenie kliniczne nie potwierdza, aby macica kurczyła się po porodzie w sposób nieprawidłowy po zastosowaniu atosibanu.

Atosiban nie powoduje objawów wpływających na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Zgodnie ze wskazaniami substancja czynna może zostać zastosowana u kobiety, których zagrażający poród został rozpoznany pomiędzy 24, a 33 tygodniem ciąży (ukończone pełne tygodnie). Związek nie wykazuje toksycznego działania na płód.

Substancja czynna obecna jest w mleku kobiecym w niewielkich ilościach. W badaniach klinicznych potwierdzono, że związek nie ma wpływu na laktację.

Substancja czynna nie była badana pod kątem jej wpływu na płodność i wczesny rozwój zarodka.

Podanie dożylne: hiperglikemia, reakcje alergiczne, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, tachykardia, niedociśnienie, uderzenia gorąca, nudności wymioty, świąd, wysypka, krwotok maciczny, atonia macicy, gorączka, reakcja w miejscu wstrzyknięcia.

W wyniku przedawkowania substancji czynnej nie obserwowano specyficznych objawów niepożądanych. Będą prowadzone dalsze analizy.

Mechanizm działania substancji czynnej polega na tym, że związek ten na poziomie receptorowym jest antagonistą ludzkiej oksytocyny. W związku z powyższym dochodzi do zmniejszenia napięcia mięśni macicy, a także częstotliwości jej skurczów. Podsumowując, następuje indukcja stanu spoczynkowego macicy.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że u kobiet, które otrzymywały substancję czynną we wlewie (300 μg/min) przez 6–12 godzin, średnie stężenia w stanie stacjonarnym 442 ng/ml były osiągane w ciągu 1 godziny.

Atosiban wiąże się w 46-48% z białkami osocza. Objętości dystrybucji wynosiła średnio około 18,3 ± 6,8 litrów. Substancja czynna nie przenika do krwinek czerwonych.

Istnieją dwa metabolity substancji czynnej powstałe w wyniku rozszczepienia wiązania peptydowego między ornityną i proliną. Większy fragment związku pozostaje aktywny jako antagonista receptorów oksytocyny, ale jest 10 razy słabszy niż cząsteczka macierzysta.

Małe ilości atosibanu znajdują się w moczu, a z kolei 50-krotnie większa ilość występuje jako metabolit. Ilość leku wydalanego z kałem nie jest znana.