Peginterferon alfa-2A, Peginterferonum alfa-2a - Zastosowanie, działanie, opis

Peginterferon alfa–2A jest stosowany w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (z albo bez antygenu otoczki tego wirusa). Substancja czynna wskazana jest również w terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C.

Peginterferon alfa–2A stosuje się we wstrzyknięciu podskórnym (w udo lub w brzuch).

Dawka stosowana w leczeniu zależna od stopnia nasilenia działań niepożądanych substancji czynnej (zaburzenia w morfologii krwi, ciężkie zaburzenia czynności nerek) oraz wieku pacjenta.

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych: 180 mikrogramów.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na substancję czynną (a także inne interferony alfa) oraz ciężkie zaburzenia psychiczne u dzieci i młodzieży (przede wszystkim depresja i myśli oraz próby samobójcze). Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również:

• zaburzenia czynności wątroby o ciężkim przebiegu;
• niewyrównaną marskość wątroby;
• zapalenie wątroby o podłożu autoimmunologicznym;
• zakażenia współistniejące HIV–HCV oraz marskość wątroby;
• ciężkie lub niekontrolowane choroby serca (w ciągu ostatnich 6 miesięcy).

Stosowanie peginterferonu alfa–2A związane jest z ryzykiem wystąpienia u pacjenta ciężkich zaburzeń ze strony ośrodkowego układu nerwowego (przede wszystkim depresja i myśli samobójcze). Zaleca się obserwacje chorych, w celu zapewnienia właściwej pomocy psychiatrycznej.

W czasie leczenia substancją czynną u dzieci i młodzieży obserwowano, że doszło do zahamowania wzrostu lub zmniejszenia masy ciała. W takim przypadku lekarz powinie ocenić stosunek korzyści do ryzyka zastosowania leku w tej grupie wiekowej.

Przed rozpoczęciem leczenia, u każdego z pacjentów powinny być wykonane standardowe badania biochemiczne oraz hematologiczne.

U pacjentów leczonych peginterferonem alfa–2A obserwowano zaburzenia czynności tarczycy. Jeśli wystąpią objawy sugerujące takie zmiany w ustroju chorego, należy oznaczyć poziom TSH oraz T4.

Peginterferon alfa–2A należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami układu sercowo–naczyniowego. Zaleca się wykonywanie kontrolnych badań elektrokardiograficznych.

Stosowanie peginterferonu alfa–2A związane jest z ryzykiem wystąpienia u pacjenta zwiększenia aktywności aminotransferazy alaninowej. Zaleca się wykonywanie kontrolnych badań czynności wątroby.

Jeśli u chorego wystąpi reakcja anafilaktyczna w wyniku stosowania substancji czynnej, należy przerwać terapię i wdrożyć odpowiednie leczenie.

W czasie terapii zaleca się, aby były wykonywane okresowe badania okulistyczne, ze względu na działania niepożądane substancji czynnej w obrębie narządu wzroku.

W czasie leczenia powinno się zadbać o właściwą higienę jamy ustnej, a także regularnie odwiedzać stomatologa. U pacjentów stosujących peginterferon alfa–2A obserwowano zmiany w obrębie uzębienia.

Peginterferon alfa–2A należy stosować ostrożnie u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HCV oraz HIV.

Substancja czynna nie była badana pod kątem bezpieczeństwa podania jej pacjentom, którzy są biorcami wątroby lub innych narządów. W czasie terapii lekiem, były zgłaszane przypadku odrzucenia przez organizm przeszczepionych organów.

Peginterferon alfa–2A należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą. Jeśli objawy łuszczycy nasilą się, zaleca się odstawienie leku.

W czasie terapii należy obserwować pacjentów pod kątem zmian w obrębie układu oddechowego (nacieki na tkance płucnej, zapalenie płuc). Jeśli zmiany się utrzymują zaleca się odstawienie leku.

Jednoczesne stosowanie peginterferonu alfa–2A oraz telbiwudyny jest przeciwwskazane.

Peginterferon alfa–2A może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn takie jak: dezorientacja, senność, zawroty głowy oraz zmęczenie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas terapii substancją czynną.

Brak danych klinicznych opisujących wpływ peginterferonu alfa–2A na ciążę. Dane związane z badaniami na zwierzętach nie wykazały szkodliwego działania. W związku z tym, że nie wiadomo jak substancja czynna działa na kobiety w ciąży, nie zaleca się jej stosowania w tym okresie, chyba że lekarz prowadzący podejmie inną decyzję.

Nie wiadomo czy substancja czynna i jej metabolity są obecne w mleku kobiecym. Nie zaleca się stosowania peginterferonu alfa–2A w okresie laktacji.

Brak danych klinicznych dotyczących płodności podczas stosowania substancji czynnej. Dane związane z badaniami na samicach małp wykazały wydłużenie cyklu menstruacyjnego.

Podanie we wstrzyknięciu podskórnym: zapalenie oskrzeli, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, opryszczka, zakażenia o etiologii grzybiczej, wirusowej i bakteryjnej, zapalenie płuc, zakażenie skóry, zapalenie wsierdzia, zapalenie ucha zewnętrznego, posocznica, małopłytkowość, niedokrwistość, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, wybiórcza aplazja układu czerwonokrwinkowego, sarkoidoza, zapalenie tarczycy, anafilaksja, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, samoistna lub zakrzepowa plamica, odrzucenie przeszczep u wątroby i nerek, niedoczynność lub nadczynność tarczycy, cukrzyca, cukrzycowa kwasica ketonowa, anoreksja, odwodnienie, depresja, niepokój, bezsenność, agresja, zmiany nastroju, zaburzenia emocjonalne, nerwowość, zmniejszenie popędu płciowego, myśli samobójcze, omamy, samobójstwa, zaburzenia psychotyczne stan maniakalny, zaburzenia dwubiegunowe, myśli mordercze, ból głowy, zawroty, zaburzenia koncentracji, omdlenia, migrena, zaburzenia pamięci, osłabienie, niedoczulica, przeczulica dotykowa, parestezje, drżenie, zaburzenia smaku,  koszmary nocne, senność, neuropatia obwodowa, śpiączka, drgawki, porażenie nerwu twarzowego, niedokrwienie mózgu, niewyraźne widzenie, ból oczu, zapalenie oczu, krwotok do siatkówki, neuropatia nerwu wzrokowego, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia naczyniowe siatkówki, retinopatia, owrzodzenie rogówki, utrata widzenia, surowicze odwarstwienie siatkówki, zapalenie nerwu wzrokowego, ból uszu, utrata słuch, tachykardia, obrzęki obwodowe, kołatania serca, zawał mięśnia sercowego, zastoinowa niewydolność serca, kardiomiopatia, dławica, zaburzenia rytmu, migotanie przedsionków, zapalenie osierdzia, częstoskurcz nadkomorowy, nagłe zaczerwienienie, nadciśnienie, krwotok mózgowy, zapalenie naczyń, obwodowe niedokrwienie, duszność, kaszel, duszność wysiłkowa, krwawienie z nosa, zapalenie nosogardzieli, przekrwienie zatok, przekrwienie śluzówki nosa, nieżyt nosa, ból gardła. sapanie, śródmiąższowe zapalenie płuc z zejściem śmiertelnym, zator tętnicy płucnej, tętnicze nadciśnienie płucne, biegunka, nudności, ból brzucha, wymioty, niestrawność, utrudnienie połykania, owrzodzenie jamy ustnej, krwawienia z dziąseł, zapalenie języka, zapalenie jamy ustnej, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, suchość błony śluzowej jamy ustnej krwawienia z przewodu pokarmowego, wrzód trawienny, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, niewydolność wątroby, zapalenie dróg żółciowych, stłuszczenie wątroby, łysienie, zapalenie skóry, świąd skóry, suchość skóry, łuszczyca, pokrzywka, egzema, wysypka, wzmożone pocenie się, zmiany skórne, nadwrażliwość na światło, nocne poty, zespół Stevens–Johnsona, rumień wielopostaciowy, ból mięśni, ból stawów, ból pleców, zapalenie stawów, osłabienie siły mięśniowej, bóle kości, ból karku, bóle mięśniowo–szkieletowe, skurcze mięśni, zapalenie mięśni, niewydolność nerek, ból w  klatce piersiowej, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, letarg, uderzenia gorąca, wzmożone pragnienie, zmniejszenie masy ciała, gorączka, dreszcze, ból, reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

W zależności od przyjętej dawki peginterferon alfa–2A mogą wystąpić zaburzenia takie jak małopłytkowść, neutropenia, zmęczenie oraz zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Mechanizm działania peginterferon alfa–2A polega na wiązaniu substancji z ludzkimi receptorami interferonu typu 1. Lek pobudza je, powodując ich dimeryzację. Proces aktywuje szlak JAK/STAT, który zwiększa ekspresję wielu genów w tkankach zaangażowanych we wrodzoną odpowiedź przeciwwirusową.

Stężenie maksymalne peginterferonu alfa–2A osiągane jest po 72–96 godzinach po podaniu podskórnym. Biodostępność substancji czynnej wynosi 84%.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że objętość dystrybucji wynosi od 6 do 14 l.

Średni okres półtrwania peginterferonu alfa–2A wynosi 164 godzin (zakres od 84 godzin do 353 godzin). Głównym narządem odpowiedzialnym za eliminację substancji czynnej są nerki.