Nadtlenek benzoilu, Benzoylis peroxidum - Zastosowanie, działanie, opis

Nadtlenek benzoilu stosuje się miejscowo na skórę. Wykazuje działanie przeciwbakteryjne oraz złuszczające.

Substancję wykorzystuje się w leczeniu trądziku pospolitego.

Nadtlenek benzoilu stosuje się zewnętrznie na skórę.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wrażliwości skóry.

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób powyżej 12 roku życia: maksymalnie do 2 razy na dobę na zmienioną chorobowo skórę.

Nie należy nakładać substancji na zdrową skórę. Okres leczenia wynosi zwykle od 4 do 10 tygodni.

Nie należy stosować nadtlenku benzoilu w przypadku nadwrażliwości na substancję oraz u pacjentów z egzemą, przewlekłym zapaleniem skóry i oparzeniami. Ponadto substancja przeciwwskazana jest  do stosowania na uszkodzoną skórę, na błony śluzowe, do oczu, w okolice ust i nosa.

Należy unikać kontaktu nadtlenku benzoilu z oczami, ustami, błonami śluzowymi oraz z podrażnioną skórą i otwartymi ranami.  Ponadto należy zachować ostrożność stosując substancję na wrażliwą skórę, np. na okolicę szyi. Należy unikać ekspozycji leczonych obszarów skóry na promieniowanie UV (słońce, solaria). Nadtlenek benzoilu może powodować wybielanie włosów i tkanin.

Należy zachować ostrożność stosując nadtlenek benzoilu u kobiet w ciąży, z uwagi na brak badań dotyczących wpływu substancji na płód.

Z uwagi na brak danych dotyczących przenikania nadtlenku benzoilu do mleka matki, należy unikać stosowania substancji u kobiet karmiących piersią.

Stosowanie nadtlenku benzoilu może powodować przesuszenie, zaczerwienienie, nadmierne łuszczenie się skóry oraz nieznaczne uczucie ciepła lub kłucia w miejscu nałożenia substancji.

Zbyt częste lub nadmierne stosowanie nadtlenku benzoilu może powodować obrzęk skóry lub rumień.

Nadtlenek benzoilu wykazuje aktywność przeciwbakteryjną w stosunku do bakterii z rodzaju Propionibacterium (będących jedną z przyczyn powstawania trądziku pospolitego) oraz bakterii z rodzaju Micrococcacae. Ponadto substancja hamuje namnażanie komórek gruczołów łojowych, zmniejszając ilość lipidów na powierzchni skóry. Zmniejsza także wielkość i ilość korneocytów (martwych komórek występujących w zrogowaciałej warstwie naskórka), wywierając korzystny wpływ na zaburzenia rogowacenia naskórka.

Nadtlenek benzoilu po podaniu miejscowym wnika w skórę i metabolizowany jest do kwasu benzoesowego. Wchłanianiu ogólnoustrojowemu ulega około 5% metabolitu.

Wydalanie kwasu benzoesowego (metabolitu nadtlenku benzoilu) odbywa się przez nerki.