Miglustat, Miglustatum - Zastosowanie, działanie, opis

Miglustat stosuje się w leczeniu choroby Gauchera typu I o przebiegu łagodnym lub umiarkowanym u dorosłych oraz w leczeniu postępujących objawów neurologicznych w chorobie Niemanna-Picka typu C u dzieci i dorosłych.

U pacjentów z chorobą Gauchera typu I miglustat stosuje się tylko wtedy, kiedy istnieją przeciwwskazania do zastosowania enzymatycznej terapii zastępczej.

Miglustat stosuje się doustnie, niezależnie od posiłków.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, powierzchni ciała, występowania zaburzonej pracy nerek lub biegunki.

Dawka dobowa zwykle stosowana u osób dorosłych: od 300 mg do 600 mg.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na miglustat oraz ciężka niewydolność nerek.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, milgustat należy stosować ostrożnie.

Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie terapii zalecana jest ocena neurologiczna, monitorowanie stężenia witaminy B12 i liczby płytek krwi oraz kontrola procesu wzrastania u dzieci i młodzieży z chorobą Niemanna-Picka typu C. Jest to konieczne dla procesu diagnostyki i różnicowania przyczyn występowania u niektórych pacjentów mrowienia lub drętwienia rąk i stóp lub zmniejszenia masy ciała w czasie leczenia. Objawy te mogą być spowodowane chorobą, istniejącymi schorzeniami lub działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem miglustatu.

Lek często wywołuje zaburzenia żołądkowo-jelitowe, głównie biegunkę, o których powinno się poinformować lekarza. W celu ustąpienia dolegliwości z reguły wystarczająca jest zmiana diety (zmniejszenie spożycia sacharozy, laktozy i innych węglowodanów) i przyjmowanie miglustatu między posiłkami. Niekiedy koniczne jest podanie leku przeciwbiegunkowego, np. loperamidu lub przejściowe zmniejszenie dawki. Jeżeli po zastosowanie tych metod nadal występują uporczywe objawy ze strony przewodu pokarmowego, należy przeprowadzić dalszą diagnostykę.

Mężczyźni w trakcie leczenia i przez co najmniej 3 miesięcy po jego zakończeniu powinni stosować skuteczną antykoncepcję.

Jednoczesne stosowanie miglustatu i imiglucerazy w ramach enzymatycznej terapii zastępczej u pacjentów z chorobą Gauchera typu I, może obniżyć stężenie miglustatu we krwi i osłabić jego działanie.

Zmniejszenie spożycia sacharozy, laktozy i innych węglowodanów jest wskazane w przypadku wystąpienia biegunki, celem jej zminimalizowania.

Miglustat wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, ale może powodować zawroty głowy zaburzające tę zdolność. Należy więc zachować ostrożność.

Podczas terapii miglustatem w badaniach diagnostycznych obserwowane są nieprawidłowe wyniki badań przewodzenia nerwowego.

Dane dotyczące stosowania miglustatu w czasie ciąży nie są wystarczające. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały niekorzystny wpływ na reprodukcję. Miglustat przenika przez łożysko do płodu i nie powinien być przyjmowany przez kobiety w ciąży.

Nie wiadomo czy miglustat przedostaje się do mleka kobiecego. Nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu miglustatu na płodność. Dane związane z badaniami na szczurach wykazały zmniejszenie płodności.

Zarówno mężczyźni jak i kobiety w wieku rozrodczym powinni stosować środki antykoncepcyjne w trakcie leczenia.

Jeżeli mężczyzna planuje posiadanie potomstwa, wskazane jest, aby zaprzestał przyjmowania leku i stosował skuteczne metody antykoncepcyjne przez kolejne 3 miesiące.

Przyjęcie większej dawki miglustatu może powodować obniżenie poziomu granulocytów (granulocytopenię), białych krwinek (leukopenię), neutrofilii (neutropenię). Wśród objawów można wyróżnić również zawroty głowy oraz zaburzenia czucia objawiające się mrowieniem lub drętwieniem (parestezje).

Miglustat hamuje działanie enzymu syntazy glukozyloceramidu, odpowiedzialnego za syntezę większości glikolipidów. Właściwości inhibicyjne miglustatu powodują zmniejszenie produkcji glukozyloceramidu i znalazły zastosowanie w leczeniu choroby Gauchera typu I oraz Niemanna-Picka typu C.

Miglustat jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego. Pokarm opóźnia wchłanianie leku, lecz nie ma wpływu na wielkość dawki jaka dostaje się do krążenia ogólnego. Stężenie maksymalne miglustatu osiągane jest po 2 godzinach po podaniu.

Miglustat nie wiąże się z białkami osocza.

Okres półtrwania miglustatu wynosi około od 6 do 7 godzin. Po podaniu doustnym 70-80% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej głównie przez nerki, a około 12% z kałem. W moczu i kale stwierdza się również niewielkie ilości metabolitów.