Lerkanidypina, Lercanidipinum - Zastosowanie, działanie, opis

Lerkanidypina stosowana jest w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego w stopniu łagodnym i umiarkowanym.

Zastosowanie znajduje także w leczeniu dusznicy bolesnej oraz zespołu Raynauda.

Lerkanidypina stosowana jest doustnie. Przyjmowana powinna być rano, przed posiłkiem. (ok15min)

Dawki dobowe zwykle stosowane u dorosłych wynoszą 10 mg - 20 mg i są uzależnione od jednostki chorobowej, wieku pacjenta, odpowiedzi na leczenie. Nie zaleca się stosowania wyższych dawek.

Proces zwiększania dawki należy przeprowadzać stopniowo, ponieważ pełne działanie przeciwnadciśnieniowe lerkanidypiny osiągane jest na przestrzeni dwóch tygodni stosowania.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na lerkanidypinę lub inne dihydropirydyny, zwężenie drogi odpływu lewej komory serca, niestabilna dusznica bolesna, nieleczona zastoinowa niewydolność serca. 

Lerkanidypina nie powinna być stosowana u kobiet w ciąży, karmiących piersią, a także u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji.

Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek oraz pierwszy miesiąc po przebytym zawale serca również stanowią przeciwwskazania do stosowania lerkanidypiny.

Należy zachować specjalne środki ostrożności podczas stosowania lerkanidypiny u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub wątroby. W przypadku zaburzenia czynności wątroby działanie przeciwnadciśnieniowe lerkanidypiny może być nasilone, konieczna jest więc precyzja w doborze dawki.

Ostrożności wymaga stosowanie lerkanidypiny u osób cierpiących na dusznicę bolesną oraz zespół chorego węzła zatokowego.

Szczególną ostrożność należy zachować podczas stosowania lerkanidypiny u osób  przyjmujących induktory CYP3A4 (leki przeciwdrgawkowe lub ryfampicyna), ponieważ leki te mogą zmniejszać skuteczność lerkanidypiny, jak i u pacjentów stosujących inhibitory CYP3A4, które zwiększają stężenie lerkanidypiny w osoczu.

Zaobserwowano także wpływ β-blokerów na biodostępność lerkanidypiny, dlatego równoczesne stosowanie tych leków wymaga dostosowania dawkowania.

Lerkanidypimy nie należy łączyć z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, cyklosporyna) i induktorami CYP3A4 (leki przeciwdrgawkowe, ryfampicyna), ze względu na wpływ na jej metabolizm i eliminację.

Nie należy łączyć przyjmowania lerkanidypiny z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy hamuje metabolizm dihydropirydyn, w tym lerkanidypiny, zwiększając jej ogólnoustrojową biodostępność i nasilając działanie przeciwnadciśnieniowe.

Posiłki bogatotłuszczowe nasilają dostępność lerkanidypiny.

Alkohol może nasilać działanie wazodylatacyjne lerkanidypiny, dlatego podczas jej stosowania należy unikać spożywania alkoholu.

Nie stwierdzono istotnego wpływu lerkanidypiny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, jednakże ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy i osłabienia podczas jej stosowania należy zachować szczególną ostrożność.

Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży lub planujących ciążę. 

Związki dihydropirydyny wykazują działanie teratogenne u zwierząt. Mimo, że badania niekliniczne na zwierzętach nie stwierdziły takiego wpływu lerkanidypiny, brak jest wystarczających danych aby ocenić bezpieczeństwo  stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży.

Nie należy stosować lerkanidypiny u kobiet karmiących piersią.

Lerkanidypina charakteryzuje się wysoką lipofilnością (skłonnością do rozpuszczania się w tłuszczach), należy więc przypuszczać, że będzie przenikała do mleka matki.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu lerkanidypiny na płodność. Badania niekliniczne na zwierzętach nie wykazały wpływu na ich zdolności reprodukcyjne.

Zaobserwowano jednak, że u części chorych leczonych antagonistami wapnia doszło do odwracalnych zmian biochemicznych w główkach plemników co może mieć wpływ na zapłodnienie.

Przedawkowanie lerkanidypiny może spowodować nadmierne rozszerzenie światła naczyń obwodowych, hipotensję oraz odruchowe przyspieszenie częstotliwości rytmu serca.

W przypadkach przyjęcia dawek większych niż zalecane obserwowane były także bóle i zawroty głowy. 

Przedawkowanie lerkanidypiny z równoczesnym przyjęciem większych niż zalecane dawki moksonidyny spowodowało wstrząs kardiogenny, rozległy zawał serca oraz niewydolność nerek.

Lerkanidypina zaliczana jest do antagonistów wapnia. Hamuje transmembranowy przepływ jonów wapnia do wnętrza komórek mięśni gładkich oraz komórek mięśnia sercowego. Działa prawdopodobnie poprzez deformację kanału dla jonu Ca²⁺, wpływ na bramkowanie kanałów jonowych i/lub zakłócanie uwalniania jonów wapnia z siateczki sarkoplazmatycznej.

Jony wapnia są niezbędne do skurczu komórek mięśniowych. Lerkanidypina hamując ich napływ rozkurcza komórki mięśni gładkich naczyń obwodowych, zmniejszając dzięki temu całkowity opór obwodowy i w efekcie obniża ciśnienie krwi.

Lerkanidypina wchłania się całkowicie po podaniu doustnym. Stężenie maksymalne we krwi osiągane jest ok 1,5-3h po podaniu.

Ze względu na nasilający wpływ posiłków bogatych w tłuszcz na dostępność lerkanidypiny, powinna być ona podawana przed posiłkiem.

Lerkanidypina ulega bardzo szybkiej dystrybucji z osocza do tkanek.

Stopień wiązania substancji z białkami wynosi ok 98%, natomiast u chorych z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek obserwuje się zwiększone stężenie frakcji wolnej lerkanidypiny.

Lerkanidypina metabolizowana jest przez cytochrom P450 3A4 (CYP3A4) do metabolitów wydalanych z moczem i kałem.

Okres półtrwania lerkanidypiny wynosi 8 - 10h, podczas gdy działanie terapeutyczne wynosi ok 24 godzin. Lerkanidypina jest eliminowana w wyniku metabolizmu.

Nie zaobserwowano kumulacji leku podczas jej wielokrotnego podawania.