Lantan, Lanthanum - Zastosowanie, działanie, opis

Lantan wiąże fosforany w przewodzie pokarmowym i ograniczania ich wchłanianie przez ścianę jelit, dzięki czemu obniża stężenie fosforanów we krwi. 

Lantan w postaci węglanu stosowany jest w leczeniu hiperfosfatemii u pacjentów hemodializowanych z przewlekłą niewydolnością nerek oraz u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej. Substancja wskazana jest również u niedializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, u których stężenie fosforanów w surowicy przekracza 1,78 mmol/l, a dieta uboga w fosforany nie skutkuje obniżeniem stężenia fosforanów we krwi.

Lantan stosowany jest doustnie. Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od stężenia fosforanów w surowicy.

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych: 750–3750 mg.

Lantanu nie należy stosować w przypadku nadwrażliwości na substancję oraz u pacjentów z obniżonym stężeniem fosforanów we krwi (hipofosfatemia). 

Nie zaleca się przyjmowania lantanu przez dzieci i młodzież poniżej 18 roku życia.

Należy zachować ostrożność stosując lantan u pacjentów z ostrą chorobą wrzodową przewodu pokarmowego, chorobą Leśniowskiego–Crohna, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, niedrożnością obturacyjną jelita,  spowolnioną perystaltyką jelit, zakażeniem lub stanem zapalnym jamy brzusznej / jelit (zapalenie otrzewnej) oraz po operacji jamy brzusznej, z uwagi na możliwe występowanie zaparć podczas przyjmowania lantanu i brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania substancji u tych pacjentów.

Ponadto należy zachować ostrożność stosując lantan u pacjentów z nowotworem żołądka i jelit oraz niewydolnością wątroby lub nerek.

Istnieje ryzyko wystąpienia hipokalcemii u pacjentów z niewydolnością nerek leczonych lantanem.

Lantan należy zażywać z pożywieniem lub bezpośrednio po posiłku.

Lantan może powodować zawroty głowy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów.

Stosowanie lantanu może powodować nieprzepuszczalny wygląd dla promieni rentgenowskich, podczas radiologicznego  prześwietlenia jamy brzusznej. 

Badania na zwierzętach wskazują na toksyczny wpływ lantanu na rozwój płodu (zmniejszona masa ciała, opóźnienie rozwoju płciowego i otwarcia oczu), dlatego nie zaleca się stosowania substancji w okresie ciąży.

Z uwagi na brak danych dotyczących przenikania lantanu do mleka kobiecego, nie należy stosować substancji w okresie karmienia piersią.

Jony lantanu uwalniane są w kwaśnym środowisku żołądka z soli lantanu i wykazują wysokie powinowactwo do fosforanów obecnych w pożywieniu. Utworzony fosforan lantanu jest związkiem nierozpuszczalnym i hamuje wchłanianie fosforanów w przewodu pokarmowego.

Lantan w minimalnym stopniu wchłania się po podaniu doustnym. Mechanizm działania substancji oparty jest na wiązaniu fosforanów w przewodzie pokarmowym, dlatego stężenie lantanu w osoczu nie wpływa na skuteczność terapeutyczną.

Wchłonięta z przewodu pokarmowego niewielka część lantanu silnie wiązana jest z białkami osocza. Substancja nie kumuluje się w osoczu. Jest dystrybuowana do tkanek (kości, wątroby i przewodu pokarmowego) i podczas długotrwałego stosowania osiąga w nich stężenie kilkukrotnie przewyższające stężenie w osoczu.

Lantan wydalany jest głównie z kałem. Wchłonięta część dawki usuwana jest z moczem.