Kangrelor, Cangrelorum - Zastosowanie, działanie, opis

Kangrelor jest stosowany w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym (ASA).

Jest on wskazany u osób dorosłych z chorobą niedokrwienną serca. Stosowany jest, żeby  zmniejszyć ryzyko okołozabiegowego zawału mięśnia sercowego lub zaistnienia zakrzepu w stencie w trakcie przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). 

Kangrelor podawany jest pacjentom, którzy nie byli leczeni doustnym inhibitorem płytek P2Y12, a także osobom, u których taka terapia nie jest możliwa lub zalecana.

Stosowanie kangreloru, może odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu ostrych incydentów wieńcowych.

Kangrelor jest przeznaczony do podania wyłącznie po rozpuszczeniu, a następnie rozcieńczeniu. Lek należy podawać za pomocą cienkiego cewnika podłączonego do żyły.

U pacjentów w trakcie przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI), leczenie zaczynamy od podania dożylnego bolusa w dawce 30 µg/kg masy ciała. Następnie należy pacjentowi podłączyć infuzję dożylną w dawce 4 µg/kg mc./min.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na substancję czynną. 

Leku nie mogą również stosować osoby z czynnym krwawieniem, a także ze zwiększonym prawdopodobieństwem nadmiernego krwawienia z powodu zabiegów chirurgicznych, zaburzeń krzepnięcia lub hemostazy.

Kangreloru nie mogą stosować też chorzy po przebytych urazach lub z ciężkim nadciśnieniem tętniczym.

Wykluczeniem do stosowania leku jest przebyty udar mózgu lub przemijający atak niedokrwienny (zwany mini udarem).

Lek ten jest przeznaczony wyłącznie do użytku w szpitalach, a także w stanach wymagających pilnej interwencji lekarskiej.

Kangrelor należy stosować zachowując ostrożność, u pacjentów z chorobami, które wiążą się ze zwiększonym ryzykiem krwawienia oraz u osób stosujących leki, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia.

Jeżeli dojdzie do niewyjaśnionego spadku ciśnienia krwi lub hematokrytu, należy rozważyć stosowność podawania kangreloru.

Kangrelor hamuje aktywację i agregację płytek krwi, co potwierdzają: agregometria, przyłóżkowe testy laboratoryjne i cytometria przepływowa. W ciągu dwóch minut obserwowane jest hamowanie płytek krwi, które utrzymuje się na stałym poziomie przez cały czas trwania wlewu.

Kangrelor jest przeciwwskazany u pacjentów po przebytym udarze mózgu lub przemijającym ataku niedokrwiennym mózgu, ze względu na zwiększone ryzyko krwotoku śródczaszkowego.

Leczenie pacjentów kangrelorem, może u nich zwiększyć ryzyko tamponady serca.

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek przyjmujących kangrelor, zgłaszano większą częstość pogorszenia czynności nerek (ostrą niewydolności nerek, niewydolności nerek oraz podwyższone stężenie kreatyniny w surowicy krwi).

Podczas leczenia kangrelorem mogą pojawić się reakcje nadwrażliwości takie jak: przypadki reakcji anafilaktycznej, wstrząsu anafilaktycznego i obrzęku naczynioruchowego.

W trakcie terapii może zwiększyć się ryzyko duszności; mediana czasu trwania napadu duszności wynosiła dwie godziny.

In vitro została zaobserwowana inhibicja BCRP (białka oporności raka piersi) przez metabolit ARC-69712XX w istotnych klinicznie stężeniach. Dlatego zalecane jest zachowanie ostrożności w razie stosowania kangreloru w skojarzeniu z substratem BCRP.

Jeżeli lekarze przewidują wydłużenie czasu terapii, pacjent powinien przejść na leczenie doustne inhibitorem P2Y12 (klopidogrel, tikagrelor lub prasugrel).

W trakcie stosowania kangreloru i klopidogrelu zauważono istnienie interakcji. Jeżeli podczas wlewu kangreloru, zostanie podany klopidogrel, nie dochodzi wówczas do hamowania agregacji płytek przez klopidogrel. Jeżeli klopidogrel, podano po zakończeniu wlewu to nie zaobserwowano podobnych incydentów hamowania inhibicji kangreloru.

Kangrelor, ze względu na podanie pozajelitowe nie wchodzi w interakcje z pożywieniem.

Nie wykazano bezpośredniej interakcji z alkoholem, jednak jego spożycie nie jest zalecane w trakcie terapii pacjentów przechodzących zabieg PCI.

Kangrelor nie wykazuje wpływu lub wykazuje bardzo niewielki wpływ na prowadzenie pojazdów lub obsługę maszyn.

W obrębie badań diagnostycznych obserwowano u pacjentów: spadek stężenia hematokrytu i hemoglobiny, podwyższone stężenie kreatyniny we krwi, obniżone stężenie płytek krwi i stężenie czerwonych krwinek, a  także obniżony wskaźnik INR.

Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania kangreloru przez kobiety w okresie ciąży.

Przeprowadzone na zwierzętach badania wykazały negatywny wpływ na proces reprodukcji.

Stosowanie kangreloru w okresie ciąży nie jest zalecane.

Nie jest wiadome czy kangrelor przenika do mleka kobiety karmiącej dziecko piersią, dlatego nie można wykluczyć istnienia ryzyka dla noworodków oraz niemowląt.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu na płodność u ludzi, jednak wyniki badań klinicznych, związanych z eksperymentami na zwierzętach (szczurach) wykazały zaburzenia płodności u samców.

Do najczęściej występujących działań niepożądanych kangreloru należą łagodne i umiarkowane krwawienie oraz duszność.

Do ciężkich działań niepożądanych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca należały zagrażające życiu krwawienia i nadwrażliwość.

Często w miejscu wkłucia do naczynia obserwowano wysięk oraz krwiak podskórny.

Niezbyt często u chorych obserwowano: krwotok do worka osierdziowego, krwawienie z nosa, krwioplucie, krwiak w jamie otrzewnej, krwawienie z przewodu pokarmowego, krwawienie z dróg moczowych, ostrą niewydolność nerek, a także wysypkę, świąd lub pokrzywkę.

Rzadko u pacjentów występował krwotok: śródczaszkowy, z oka, z rany, płucny; reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, krwawienie w obrębie miednicy oraz stłuczenie.

Bardzo rzadko obserwowano: krwotok z ucha, krwawienie z prącia, krwiak okularowy lub podskórny.

Najbardziej prawdopodobnym farmakologicznie efektem ubocznym przedawkowania kangreloru, jest wystąpienie krwawienia na skutek zaburzenia czynności płytek krwi.

Kangrelor to bezpośredni antagonista receptora płytkowego P2Y12 hamujący wywoływaną przez adezynodifosforan (ADP) aktywację i agregację płytek krwi. 

Lek ten jest aktywny i nie wymaga przekształcenia do czynnego metabolitu, jego działanie rozpoczyna się w momencie infuzji. W sposób wybiórczy i odwracalny wiąże on receptor P2Y12. Zapobiega tym samym dalszemu przekazywaniu sygnału i aktywacji płytek. Następuje zahamowanie agregacji płytek krwi, ale nie występuje wydłużenie czasu krwawienia.

Kangrelor wykazuje całkowitą i natychmiastową biodostępność po podaniu dożylnym.

Stężenie Cmax osiągane jest w ciągu 2 minut od podania dawki w bolusie z następującym po niej wlewem.

Dystrybucja kangreloru jest szybka, a jego objętość dystrybucji wynosi 3,9 l.

Stopień wiązania z białkami osocza wynosi pomiędzy 97 a 98%.

Metabolizm kangreloru jest niezależny od czynności wątroby i nie wpływa na inne leki metabolizowane przez enzymy wątrobowe.

Kangrelor jest szybko dezaktywowany w krążeniu przez defosforylację do swojego głównego metabolitu - nukleozydu, który ma znikome działanie przeciwpłytkowe.

Średni okres półtrwania w fazie eliminacji kangreloru wynosi od 3 do 6 minut, niezależnie od podanej dawki.

Głównie kangrelor jest eliminowany z moczem, a w mniejszym stopniu wydalany z kałem.

Średni klirens wynosi około 43,2 l/godzinę.