Kanakinumab, Canakinumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Kanakinumab jest wskazany u pacjentów powyżej 4. roku życia i o masie ciała powyżej 15 kg w leczeniu okresowych zespołów zależnych od kriopiryny (CAPS), takich jak zespół Muckle-Wellsa (MWS), noworodkowa zapalna choroba wieloukładowa (zespół NOMID) / przewlekły niemowlęcy zespół neurologiczno-skórno-stawowy (CINCA), ostra postać rodzinnej zimnej pokrzywki (FCAS) / rodzinna zimna pokrzywka (FCU) z objawami innymi niż pokrzywkowa wysypka skórna wywołana zimnem.

Terapia z użyciem kanakinumabu musi być nadzorowana przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu CAPS. Substancja podawana jest w iniekcjach podskórnych, zwykle w dawce 150 mg dla pacjentów o masie ciała powyżej 40 kg i 2 mg/kg m.c. dla pacjentów o masie ciała pomiędzy 15 kg a 40 kg co 8 tygodni, przy czym dawka i schemat podawania mogą być modyfikowane przez lekarza.

Przeciwwskazaniami do stosowania są nadwrażliwość na kanakinumab oraz ciężkie zakażenia.

W trakcie leczenia kanakinumabem obserwowano zwiększona zapadalność na ciężkie zakażenia. U pacjentów z nawracającymi zakażeniami i chorobami zwiększającymi podatność na zakażenia w wywiadzie powinien być stosowany szczególnie ostrożnie. Rozpoczęcie leczenia powinno być poprzedzone badaniem w kierunku uśpionego i czynnego zakażenia prątkiem gruźlicy. Przed terapią i w trakcie jej trwania liczba granulocytów obojętnochłonnych powinna być regularnie monitorowana, a w razie wystąpienia neutropenii należy rozważyć przerwanie leczenia. W badaniach klinicznych nie stwierdzono występowania reakcji anafilaktycznych i rzekomoanafilaktycznych, jednak nie można wykluczyć ich wystąpienia. Ze względu na brak danych o bezpieczeństwie podawania żywych szczepionek w trakcie trwania terapii kanakinumabu, nie należy szczepić nimi leczonych pacjentów. Istotne szczepienia powinny być wykonane przed rozpoczęciem stosowania kanakinumabu. 

Kanakinumabu nie powinno się łączyć z inhibitorami czynnika martwicy nowotworów (TNF) jak na przykład adalimumab, infliksymab czy etanercept ze względu na możliwość zwiększenia podatności na infekcje. Nie powinno się też się szczepić szczepionkami żywymi ze względu na możliwość rozwoju zakażenia. Szczepienia należy dostosować do interwałów w jakich podawany jest kanakinumab zachowując minimum trzy miesięczny odstęp. Podczas choroby wzrasta stężenie cytokin prozapalnych w tym IL-1 beta, które mogą znacznie zaburzyć pracę cytochromu P450, hamując go. Gdy do leczenia włączy się kanakinumab praca cytochromu ponownie wraca do normy, a leki, szczególnie o wąskim indeksie terapeutycznym jak na przykład warfaryna, zaczynają być inaczej metabolizowane. Należy zachować ostrożność i ewentualnie zmienić dawki takich leków pacjentom.

Objawy związane z CAPS takie jak zawroty głowy mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Pacjenci w trakcie leczenia, u których występują tego rodzaju objawy, powinni wstrzymać się od wykonywania czynności wymagających pełnej sprawności psychoruchowej.

Roztworu kanakinumabu nie wolno mieszać z innymi substancjami gdyż mogą wystąpić nieprzewidziane niezgodności farmaceutyczne.

W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono negatywnego wpływu kanakinumabu na reprodukcję. Dane o  oddziaływaniu na płód i przebieg ciąży u ludzi są ograniczone. Kobiety w trakcie leczenia i przez 3 miesiące po jego zakończeniu powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji. U kobiet ciężarnych stosowanie kanakinumabu może być rozpoczęte wyłącznie po rozważeniu spodziewanych korzyści i potencjalnego ryzyka.

W badaniach na myszach stwierdzono przenikanie przeciwciał przeciwko interleukinie 1β do mleka, ale nie wykazano ich negatywnego wpływu na karmione potomstwo. Nie wiadomo, czy kinekinumab przenika do mleka kobiecego. Karmienie piersią przez pacjentkę w trakcie leczenia może być podjęte po rozważeniu korzyści i potencjalnego zagrożenia dla dziecka.

Nie zbadano wpływu kinekinumabu na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały jego oddziaływania na płodność.

Najczęściej występującym działaniem niepożądanym jest zwiększenie podatności na różne infekcje. Bardzo często występują stany zapalne nosa i gardła objawiające się na przykład bólem, często spotykamy zakażenie dróg moczowych, zakażenia wirusowe i inne zakażenia dróg oddechowych. Bardzo często występują zawroty głowy oraz działanie niepożądane w miejscu podania jak na przykład tkliwość, obrzęk i zaczerwienienie i/lub świąd skóry.

Nie raportowano dotąd przypadków przedawkowania. W razie przyjęcia zbyt dużej dawki zalecana jest obserwacja pacjenta i stosowanie leczenia objawowego.

Kanakinumab jest całkowicie ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1 wytwarzanym przez hybrydową linię komórek myszy Sp2/0 w technologii rekombinacji DNA, skierowanym przeciwko ludzkiej interleukinie-1 beta (IL-1 β). Poprzez blokowanie interakcji IL-1 β z jej receptorami, zapobiega wytwarzaniu mediatorów reakcji zapalnej.

Po podaniu podskórnym kanakinumabu maksymalne stężenie w surowicy obserwuje się po około 7 dniach u dorosłych, u dzieci po 2-7 dniach.

Biodostepność podanego podskórnie kanakinumabu wynosi około 70%. Objętość dystrybucji wynosi około 6 l.

Kanakinumab podlega typowym dla białek szlakom przemian metabolicznych polegającym na degradacji do peptydów i pojedynczych aminokwasów.

Średni końcowy okres półtrwania kanakinumabu wynosi 26 dni, a klirens wynosi około 0,175 l/dobę.