Amifamprydyna, Amifampridinum - Zastosowanie, działanie, opis

Amifamprydyna jest stosowana w leczeniu zespołu miastenicznego Lamberta-Eatona (zaburzenie połączenia nerwowo-mięśniowego).

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby), aktywności enzymów N-acetylotransferaz itp.
Amifamprydynę przyjmuje się doustnie, podczas posiłku.
Dawka początkowa zwykle stosowana u osób dorosłych to 15 mg na dobę. Dawkę można zwiększać do maksymalnej dawki dobowej 60 mg. Pojedyncza dawka leku nie powinna przekraczać 20 mg.
Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku u dzieci w wieku 17 lat i młodszych.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na amifamprydynę, padaczka, nieprawidłowo kontrolowana astma oskrzelowa i wrodzony zespół QT.

Szczególną ostrożność należy zachować u osób z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.
Wraz ze zwiększaniem dawki amifamprydyny wzrasta ryzyko napadów drgawkowych. Dotyczy to zwłaszcza osób z innymi czynnikami ryzyka np. osób stosujących inne leki obniżające próg drgawkowy.
Odnotowano przypadki łagodnych i złośliwych postaci nerwiaka osłonkowego (Schwannoma). Nie jest znana częstotliwość rozwoju nowotworów na skutek przyjmowania amifamprydyny. Większość z odnotowanych nerwiaków osłonkowych przebiegała łagodnie i bezobjawowo.
Należy monitorować pacjenta pod kątem zaburzeń rytmu sercu i w przypadku wystąpienia objawów wykonać niezwłocznie badanie EKG. Regularnie należy również kontrolować choroby współistniejące, zwłaszcza astmę oskrzelową.
U osób, u których metabolizm przy udziale N-acetylotransferaz jest powolny występuje więcej działań niepożądanych.

Amifamprydyny nie należy łączyć z sultoprydem, z lekami o wąskim indeksie terapeutycznymi (np. digoksyna, fenytoina) i lekami wydłużającymi odstęp QT (np. dyzopiramid, ryfampicyna).

Stosowanie amifamprydyny wiąże się z ryzykiem wystąpienia objawów wpływających w niewielkim lub umiarkowanym stopniu na zdolność prowadzenia pojazdów tj. zawroty głowy, senność, zaburzenia widzenia, napady drgawkowe.

Stosowanie amifamprydyny w ciąży jest przeciwwskazane i wymaga stosowania skutecznej metody antykoncepcji ze względu na brak wystarczających danych. W badaniach wśród szczurów odnotowano zwiększoną częstość rodzenia martwego płodu.

U zwierząt stwierdzono obecność amifamprydyny w mleku bez występowania istotnych działań niepożądanych. Nie wiadomo, czy badania te można odnieść do ludzi. Należy rozważyć przerwanie stosowania amifamprydyny w okresie laktacji lub zaprzestanie karmienia piersią.

Dane na temat przedawkowania amifamprydyny są ograniczone. Wśród objawów przedawkowania można wyróżnić wymioty i ból brzucha.

Amifamprydyna blokuje kanały potasowe zapobiegając przepływowi jonów potasu z wnętrza komórki na zewnątrz błony komórkowej, co prowadzi do wydłużenia depolaryzacji błony presynaptycznej. Skutkiem tego jest otwarcie zależnych od potencjału kanałów wapniowych i napływ jonów wapnia do zakończeń nerwowych. Wzrost wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia nasila uwalnianie acetylocholiny, która przekazuje impulsy nerwowe z komórek nerwowych do włókien mięśniowych i warunkuje prawidłową czynność skurczową mięśni.

Amifamprydyna osiąga wyższe stężenia we krwi na czczo niż po posiłku. Stężenie maksymalne osiągane jest po upływie 0,6-1,3 h od podania. Przyjęcie amifamprydyny z posiłkiem powoduje zmniejszenie ogólnej ekspozycji na lek (średnio o 20%) i wydłużenie czasu potrzebnego do osiągnięcia stężenia maksymalnego. Ogólnoustrojowa ekspozycja na amifamprydynę zależna jest także od aktywności enzymów N-acetylotrasferaz i genotypu NAT2. Biodostępność leku wynosi 93-100%.

Lek ulega szerokiej dystrybucji w organizmie. W tkankach osiąga stężenia takie jak w osoczu lub wyższe, przy czym największe wartości osiąga w narządach wydalania (wątroba, nerki, przewód pokarmowy) i w tkankach gruczołowych (gruczoły ślinowe, łzowe, śluzowe, tarczyca i przysadka mózgowa).

Głównym metabolitem amifamprydyny jest 3-N-acetylowana amifamprydyna, która powstaje na drodze acetylacji przy udziale N-acetylotransferazy.

Okres półtrwania amifamprydyny wynosi 2,5 h, zaś metabolitu - 3-N-acetyloamifamprydyny - 4 h. Wydalanie leku odbywa się z moczem, w którym postać niezmieniona stanowi 19%, a metabolit 74–81,7%. Lek zostaje prawie całkowicie wydalony z organizmu w ciągu 24 h po podaniu.