Inhibitor Alfa-1 proteinazy, Alfa-1 proteinasi inhibitor humanus - Zastosowanie, działanie, opis

Inhibitor alfa–1 proteinazy jest stosowany w leczeniu pacjentów z niedoborem tego związku oraz klinicznymi objawami rozedmy płuc.

Inhibitor alfa–1 proteinazy podawany jest w formie infuzji dożylnej.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od masy ciała pacjenta.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 60 mg/kg masy ciała.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na inhibitor alfa–1 proteinazy oraz niedobór przeciwciał IgA, ze stwierdzonymi przeciwciałami przeciw IgA (zwiększone ryzyko reakcji anafilaktycznej).

Substancja czynna nie była badana pod kątem bezpieczeństwa stosowania w grupie wiekowej poniżej 18 lat.

Jeśli w czasie stosowania substancji dojdzie u pacjenta do wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego, należy zaprzestać terapii i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Inhibitor alfa–1 proteinazy należy stosować ostrożnie u chorych z ciężką niewydolnością krążenia i innymi znaczącymi obciążeniami układu sercowo–naczyniowego.

U pacjentów stosujących substancję czynną, zaleca się szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B.

Jeśli pacjent jest osobą palącą papierosy, zaleca się zaprzestanie palenia, ponieważ ma to wpływ na efekt terapii.

Substancja czynna może powodować nieznaczne objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn takie jak zawroty głowy. W przypadku wystąpienia tego typu działań niepożądanych, zaleca się zachowanie ostrożności w czasie wykonywania tych czynności.

Brak danych klinicznych oraz związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących wpływu substancji czynnej na przebieg ciąży. Lekarz podejmuje decyzję o konieczności zastosowania substancji czynnej.

Nie wiadomo czy substancja czynna jest obecna w mleku kobiecym. Zastosowanie inhibitora alfa–1 proteinazy w okresie laktacji zaleca lekarz, po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.

Brak danych klinicznych oraz związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących płodności. W związku z tym, że substancja czynna jest naturalnym białkiem organizmu ludzkiego, nie przewiduje się jej negatywnego wpływu na płodność.

Podanie w formie infuzji dożylnej: tachykardia, gorączka, dreszcze, objawy grypopodobne, ból w klatce piersiowej, duszność, wysypka, oszołomienie, zawroty głowy, reakcje nadwrażliwości, wstrząs anafilaktyczny, nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze, nudności, bóle stawowe, bóle pleców, ból węzłów chłonnych, obrzęk oka, niedoczulica, parestezje, uderzenia gorąca, obrzęk twarzy i warg, nadmierna potliwość, świąd, reakcje w miejscu podania.

Brak danych klinicznych dotyczących przedawkowania substancji czynnej.

Mechanizm działania inhibitora proteazy alfa–1 polega na tym, że substancja ta hamuje działania proteazy serynowej (tak zwanej elastazy) w płucach (elastaza może być uwalania w płucach w trakcie procesu zapalnego np. przez granulocyty). W związku z powyższym dochodzi do zapobiegania nagromadzeniu się elastazy i w konsekwencji zahamowania procesu proteolizy elastyny w strukturach pęcherzyków płucnych. Zapobiega to rozwojowi rozedmy.

Substancja czynna podawana jest w formie infuzji dożylnej. We krwi chorego pojawia się w 100% w bardzo szybkim czasie.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że okres półtrwania substancji czynnej wynosi około 5 dni.