Hydrochlorotiazyd, Hydrochlorothiazidum - Zastosowanie, działanie, opis

Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym, który znalazł zastosowanie w terapii nadciśnienia tętniczego. Substancja czynna często wchodzi w skład preparatów złożonych wykorzystywanych w redukcji ciśnienia tętniczego.
Ponadto, ze względu na właściwości diuretyczne (moczopędne) jest wykorzystywany w łagodzeniu obrzęków związanych z niewydolnością serca, upośledzeniem pracy nerek lub wątroby. 

Hydrochlorotiazyd należy do leków moczopędnych, stosowanych w terapii nadciśnienia i obrzęków o różnym pochodzeniu. Ze względu na profil działania zalecane jest przyjmowanie preparatu w godzinach porannych.

Dawkowanie hydrochlorotiazydu jest zależne od występującej jednostki chorobowej, wieku oraz masy ciała pacjenta, a także schorzeń współistniejących. Moczopędne działanie po podaniu pojedynczej dawki leku utrzymuje się od sześciu do dwunastu godzin.

Terapia nadciśnienia z wykorzystaniem hydrochlorotiazydu uwzględnia stosownie dawek dobowych znajdujących się w zakresie od 12,5 mg do 50 mg. Lek jest często stosowany w połączeniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze. 

Hydrochlorotiazyd może być również stosowany w celu łagodzenia obrzęków o różnej etiologii. Dawka dobowa leku w tym przypadku wynosi od 25 mg do 100 mg hydrochlorotiazydu. Po pojawieniu się poprawy dawkę zmniejsza się do najmniejszej skutecznej ilości, rozpoczynając w ten sposób leczenie podtrzymujące. 

Hydrochlorotiazyd jest przeciwwskazany w przypadku występowania reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną. Ponadto, leku nie należy stosować w przypadku:

• dny moczanowej;
• ciężkiej niewydolności wątroby;
• współistniejącej hiperkalcemii (podwyższone stężenie wapnia w osoczu);
• bezmoczu;
• choroby Addisona;
• ciężkiej niewydolności nerek;
• wystąpienia w przeszłości reakcji nadwrażliwości na leki moczopędne z grupy tiazydów lub pochodnych sulfonamidowych.

Dawkowanie hydrochlorotiazydu powinno być dostosowane indywidualnie dla każdego pacjenta ze względu na ryzyko wystąpienia hipotonii (spadku ciśnienia tętniczego).

Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu w przypadku współistniejącej niewydolności nerek lub wątroby. W przypadku niewydolności nerek ze współczynnikiem przesączania poniżej 30 ml/min hydrochlorotiazyd jest przeciwwskazany, ze względu na ryzyko pogorszenia stanu pacjenta. U niektórych pacjentów (podatnych na zaburzenia elektrolitowe wywoływane przez hydrochlorotiazyd – z zaburzeniami pracy wątroby) istnieje ryzyko wystąpienia śpiączki wątrobowej. 

Zaburzenia elektrolitowe, które mogą wystąpić podczas kuracji z wykorzystaniem hydrochlorotiazydu to:

• hipokaliemia (spadek stężenia potasu w osoczu);
• hipomangezemia (spadek stężenia magnezu w osoczu);
• hiponatremia (spadek stężenia sodu w osoczu);
• hiperkalcemia (wzrost stężenia wapnia w osoczu);
• zasadowica hipochloremiczna.

Zaburzenia elektrolitowe i odwodnienie zwiększają ryzyko niedociśnienia.
W trakcie procesu leczenia zalecane jest badanie poziomu elektrolitów w osoczu, szczególnie potasu, którego niedobór może wywoływać zaburzenia rytmu serca. W niektórych przypadkach zaleca się stosowanie dodatkowych preparatów w postaci soli potasowych lub leków zmniejszających wydalanie potasu z moczem. 

Stosowanie hydrochlorotiazydu może spowodować zwiększenie poziomu cholesterolu. Zmniejszenie skuteczności doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny, wywoływane przez hydrochlorotiazyd może pogarszać przebieg cukrzycy. W przypadku pacjentów z utajoną cukrzycą terapia z wykorzystaniem tiazydów może ujawnić występujące zaburzenia w gospodarce węglowodanów.

Podczas terapii hydrochlorotiazydem istnieje ryzyko rozwoju reakcji anafilaktoidalnej, która może doprowadzić do rozwoju jaskry z zamkniętym kątem przesączania. Jeśli wystąpią objawy takie jak: pogorszenie widzenia lub ból oczu, lek należy natychmiast odstawić i skonsultować się z lekarzem. 

Hydrochlorotiazyd, prawdopodobnie ze względu na działanie fotouczulające, może zwiększać częstość występowania niektórych rodzajów nowotworu skóry. Badania potwierdziły zwiększoną zachorowalność na raka podstawnokomórkowego i raka kolczystokomórkowego. Pacjenci podatni na rozwój zmian skórnych powinni zmniejszyć ekspozycję skóry na światło słoneczne i promieniowanie UV.

Istnieje ryzyko zaostrzenia przebiegu układowego tocznia rumieniowatego podczas leczenia z wykorzystaniem hydrochlorotiazydu. Lek może powodować hiperurykemię (zwiększenie stężenia kwasu moczowego w osoczu) i wywoływać związaną z tym dnę moczanową.

Hydrochlorotiazyd powinno się stosować ostrożnie u pacjentów cierpiących na astmę. Lek należy odstawić w przypadku wystąpienia innych schorzeń, takich jak:

• zaburzeń ze strony ośrodkowego układu nerwowego;
• zapalenia trzustki;
• niedokrwistości;
• leukopenii (spadek stężenia białych krwinek w osoczu);
• ostrego stanu zapalnego pęcherzyka żółciowego;
• zapalenia naczyń krwionośnych.

Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w trakcie trwania terapii solami litu.

Ryzyko wystąpienia reakcji fotouczulającej. Może wystąpić świąd, poparzenia, pęcherze na skórze.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Kwas 5-aminolewulinowy (5-aminolevulinic acid)	leki stosowane w terapii fotodynamicznej
Metoksalen (Methoxsalen)	substancje czynne stosowane w dermatologii

Zwiększenie siły działania amantadyny. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Amantadyna (Amantadine)	antagoniści receptora NMDA

Ryzyko pojawienia się arytmii (zaburzeń rytmu serca).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Amiodaron (Amiodarone)	leki przeciwarytmiczne - klasa III
Azytromycyna (Azithromycin)	antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Bencyklan (Bencyclane)	leki blokujące kanały wapniowe - działające na naczynia krwionośne
Iwabradyna (Ivabradine)	inne leki nasercowe
Metadon (Methadone)	agoniści receptora opioidowego
Tiapryd (Tiapride)	neuroleptyki atypowe

Ryzyko wystąpienia hipotonii (spadku ciśnienia tętniczego).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Amitryptylina (Amitriptyline)	TLPD - trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
Chlorpromazyna (Chlorpromazine)	neuroleptyki klasyczne - pochodne fenotiazyny
Doksazosyna (Doxazosin)	antagoniści receptorów alfa-1 adrenergicznych
Lacydypina (Lacidipine)	leki blokujące kanały wapniowe - działające na naczynia krwionośne
Metokarbamol (Methocarbamol)	inne substancje stosowane w zaburzeniach układu mięśniowo-szkieletowego
Metyldopa (Methyldopa)	agoniści receptorów alfa-2 adrenergicznych
Tamsulozyna (Tamsulosin)	antagoniści receptorów alfa-1 adrenergicznych
Tyzanidyna (Tizanidine)	agoniści receptorów alfa-2 adrenergicznych
Haloperidol (Haloperidol)	neuroleptyki klasyczne - pochodne butyrofenonu

Zwiększenie częstości występowania leukopenii (zmniejszenia ilości czerwonych krwinek w osoczu).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Metotreksat (Methotrexate)	antymetaboilty kwasu foliowego (inhibitory reduktazy kwasu dihydrofoliowego)

Ryzyko wystąpienia spadku ciśnienia tętniczego.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Zaleplon (Zaleplon)	niebenzodiazepinowe leki nasenne
Zolpidem (Zolpidem)	niebenzodiazepinowe leki nasenne

Ryzyko wystąpienia zaburzeń elektrolitowych, spadku ciśnienia tętniczego.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Benazepryl (Benazepril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Chinapryl (Quinapril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Cilazapryl (Cilazapril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Enalapril (Enalapril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Furosemid (Furosemide)	leki moczopędne, diuretyk - pętlowe
Imidapryl (Imidapril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Irbesartan (Irbesartan)	ARB, sartany - blokery receptora angiotensyny II
Kaptopril (Captopril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Lizynopryl (Lisinopril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Peryndopryl (Perindopril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Ramipryl (Ramipril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Telmisartan (Telmisartan)	ARB, sartany - blokery receptora angiotensyny II
Torasemid (Torasemide)	leki moczopędne, diuretyk - pętlowe
Trandolapryl (Trandolapril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Zofenopryl (Zofenopril)	inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI

Nasilenie działania litu, wzrost ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Węglan litu (Lithium carbonate)	neuroleptyki atypowe

Ryzyko wystąpienia hiponatremii (spadku stężenia sodu w organizmie).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Karbamazepina (Carbamazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe
Okskarbazepina (Oxcarbazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów

Zwiększenie stężenia glukozy i kwasu mlekowego w osoczu.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:

Zmniejszenie działania moczopędnego hydrochlorotiazyd, ryzyko zaburzeń elektrolitowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Aceklofenak (Aceclofenac)	NLPZ hamujące silniej COX-2 niż COX-1
Beklometazon (Beclomethasone)	glikokortykosteroidy
Betametazon (Betamethasone)	glikokortykosteroidy
Budezonid (Budesonide)	glikokortykosteroidy
Deksametazon (Dexamethasone)	glikokortykosteroidy
Fludrokortyzon (Fludrocortisone)	mineralokortykosteroidy
Hydrokortyzon (Hydrocortisone)	glikokortykosteroidy
Prednizolon (Prednisolone)	glikokortykosteroidy
Prednizon (Prednisone)	glikokortykosteroidy
Triamcynolon (Triamcinolone)	glikokortykosteroidy

Osłabienie siły działania allopurynolu.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Allopurynol (Allopurinol)	substancje hamujące syntezę kwasu moczowego - inhibitory oksydazy ksantynowej

Zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń w pracy nerek.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Amikacyna (Amikacin)	aminoglikozydy
Doksycyklina (Doxycycline)	antybiotyki tetracyklinowe - tetracykliny
Eksenatyd (Exenatide)	analogi glukagonopodobnego peptydu-1 GLP-1
Gentamycyna (Gentamicin)	aminoglikozydy
Tetracyklina (Tetracyline)	antybiotyki tetracyklinowe - tetracykliny
Tobramycyna (Tobramycin)	aminoglikozydy
Wankomycyna (Vancomycin)	antybiotyki glikopeptydowe

Ryzyko wystąpienia hipokaliemii (spadek stężenia potasu).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Amfoterycyna B (Amphotericin b)	antybiotyki przeciwgrzybicze
Atomoksetyna (Atomoxetine)	substancje psychostymulujące i nootropowe
Bedakilina (Bedaquiline)	substancje stosowane w leczeniu gruźlicy
Fenoterol (Fenoterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Formoterol (Formoterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Indakaterol (Indacaterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Olodaterol (Olodaterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Salbutamol (Salbutamol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Salmeterol (Salmeterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Teofilina (Theophylline)	metyloksantyny - blokery adenozyny i fosfodiesterazy
Wilanterol (Vilanterol)	agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych

Zwiększone ryzyko wystąpienia senności, zaburzeń koncentracji.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Cetyryzyna (Cetirizine)	antagoniści receptorów histaminowych H1 bez działania ośrodkowego
Hydroksyzyna (Hydroxyzine)	antagoniści receptorów histaminowych H1 z działaniem ośrodkowym

Ryzyko wystąpienia hipernatremii (zwiększone stężenie sodu w organizmie), hiperurykemii (wzrost stężenia kwasu moczowego w osoczu). Możliwość uszkodzenia nerek.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Cyklosporyna (Cyclosporine)	inhibitory kalcyneuryny

Nasilenie działania digoksyny. Zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Digoksyna (Digoxin)	glikozydy nasercowe
Metylodigoksyna (Metildigoxin)	glikozydy nasercowe

Zwiększenie siły działania hydrochlorotiazydu. Możliwość pojawienia się odwodnienia, senności, pragnienia, suchości w jamie ustne, omdleń.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dapagliflozyna (Dapagliflozin)	doustne leki przeciwcukrzycowe - inhibitory transportera sodowo-glukozowego2 - SGLT2
Empagliflozyna (Empagliflozin)	doustne leki przeciwcukrzycowe - inhibitory transportera sodowo-glukozowego2 - SGLT2

Wzrost stężenia flukonazolu we krwi, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Flukonazol (Fluconazole)	przeciwgrzybicze pochodne triazolu

Zmniejszenie siły działania przeciwcukrzycowego.W niektórych przypadkach ryzyko wystąpienia hiponatremii.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Gliklazyd (Gliclazide)	doustne leki przeciwcukrzycowe - pochodne sulfonylomocznika
Glikwidon (Gliquidone)	doustne leki przeciwcukrzycowe - pochodne sulfonylomocznika
Glimepiryd (Glimepiride)	doustne leki przeciwcukrzycowe - pochodne sulfonylomocznika
Glipizyd (Glipizide)	doustne leki przeciwcukrzycowe - pochodne sulfonylomocznika
Insulina Aspart (Insulin aspart)	insuliny
Insulina Degludec (Insulin degludec)	insuliny
Insulina Detemir (Insulin detemir)	insuliny
Insulina Glargine (Insulin glargine)	insuliny
Insulina Glulizynowa (Insulin glulisine)	insuliny
Insulina Izofanowa (Insulin isophane)	insuliny
Insulina Lispro (Insulin lispro)	insuliny
Linagliptyna (Linagliptin)	doustne leki przeciwcukrzycowe - gliptyny - inhibitor peptydazy dipeptydylowej IV (DPP-4)
Repaglinid (Repaglinide)	doustne leki przeciwcukrzycowe - glinidy
Glibenklamid (Glibenclamide)	doustne leki przeciwcukrzycowe - pochodne sulfonylomocznika

Ryzyko wystąpienia spadku ciśnienia tętniczego, zaburzeń w gospodarce węglowodanowej.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Acebutolol (Acebutolol)	antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Atenolol (Atenolol)	antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Betaksolol (Betaxolol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Bisoprolol (Bisoprolol)	antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Celiprolol (Celiprolol)	antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Karwedilol (Carvedilol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Metoprolol (Metoprolol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Nebiwolol (Nebivolol)	antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Propranolol (Propranolol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Sotalol (Sotalol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych

Ryzyko wystąpienia hiperkalcemii (zwiększonego stężenia wapnia w osoczu).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Alfakalcydol (Alfacalcidol)	witamina D i jej pochodne
Chlorek wapnia (Calcium chloride)	związki wapnia
Dobesylan wapnia (Calcium dobesilate)	substancje stosowane w leczeniu żylaków o zróżnicowanym mechanizmie działania
Glukonian wapnia (Calcium gluconate)	związki wapnia
Mleczan wapnia (Calcium lactate)	związki wapnia

Ryzyko upośledzenia pracy nerek, zmniejszenie siły działania hydrochlorotiazydu.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Deksibuprofen (Dexibuprofen)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Deksketoprofen (Dexketoprofen)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Ibuprofen (Ibuprofen)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Indometacyna (Indomethacin)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Ketoprofen (Ketoprofen)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Kwas mefenamowy (Mefenamic acid)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Lornoksykam (Lornoxicam)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Nabumeton (Nabumetone)	NLPZ hamujące silniej COX-2 niż COX-1
Naproksen (Naproxen)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Piroksykam (Piroxicam)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Salicylamid (Salicylamide)	NLPZ hamujące silniej COX-2 niż COX-1
Diklofenak (Diclofenac)	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol

Ryzyko wystąpienia hipomagnezemii (spadek stężenia magnezu w osoczu).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dekslanzoprazol (Dexlansoprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Esomeprazol (Esomeprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Omeprazol (Omeprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Pantoprazol (Pantoprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Rabeprazol (Rabeprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej

Ryzyko wystąpienia spadku ciśnienia tętniczego, możliwość wystąpienia hipotonii ortostatycznej (spadku ciśnienia przy zmianie pozycji ciała).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Lewodopa (Levodopa)	DOPA i pochodne

Nasilenie działania lewometadonu może spowodować nadmierne uspokojenie, zaburzenia oddechu, świadomości, senność.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Lewometadon (Levomethadone)	agoniści receptora opioidowego

Ryzyko wystąpienia małopłytkowości, zaburzeń w krzepnięciu krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Kotrimoksazol (Sulfametoksazol+Trimetoprim) (Co-trimoxazole (sulfamethoxazole+trimethoprim))	sulfonamidy i trimetoprim

Podczas terapii hydrochlorotiazydem zalecane jest zwiększenie podaży potasu z pokarmem. Duże ilości potasu zawierają banany, sok pomarańczowy, pomidory.

Przyjmowanie alkoholu w trakcie leczenia hydrochlorotiazydem może zwiększyć ryzyko występowania spadków ciśnienia tętniczego, zaburzeń koncentracji i zawrotów głowy.

Hydrochlorotiazyd może wywierać umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn. W początkowym okresie terapii, lek może powodować zawroty głowy oraz wywoływać uczucie senności.

Należy unikać jednoczesnego przyjmowania preparatów zawierających wyciąg z korzenia lukrecji. Lukrecja może nasilać hipokaliemię (spadek stężenia potasu) podczas terapii hydrochlorotiazydem.

Należy zachować dwugodzinny odstęp po przyjęciu preparatów zawierających wapń lub żelazo. Istnieje ryzyko zmniejszenia wchłaniania hydrochlorotiazydu przy jednoczesnym stosowaniu.

Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Z powodu niewielkiej ilości badań bezpieczeństwa terapii z wykorzystaniem hydrochlorotiazydu u kobiet ciężarnych, stosowanie leku podczas ciąży nie jest zalecane. 
W związku z profilem działania leku istnieje ryzyko osłabienia przepływu krwi przez łożysko.
Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu w przypadku występowania samoistnego nadciśnienia podczas ciąży, stanu przedrzucawkowego oraz obrzęków. 

Niektóre źródła wskazują na ryzyko pojawienia się małopłytkowości i żółtaczki u płodu.

Hydrochlorotiazyd może przenikać do mleka, a jego przyjmowanie podczas karmienia piersią nie jest zalecane. Starsze badania sugerowały wpływ leku na ograniczenie laktacji u kobiet karmiących, jednak najnowsze badania nie potwierdziły tego działania podczas stosowania dawek terapeutycznych.
W niektórych przypadkach hydrochlorotiazyd jest wykorzystywany w terapii niemowląt i noworodków. 

W przypadku przyjęcia zbyt wysokiej dawki hydrochlorotiazydu mogą wystąpić reakcje ze strony układu pokarmowego, moczowego (wielomocz, skąpomocz), oraz zaburzenia elektrolitowe. 
Istnieje ryzyko pojawienia się hipokaliemii (spadku stężenia potasu we krwi), która w najcięższych przypadkach może doprowadzić do zaburzeń rytmu mięśnia sercowego, gwałtownego spadku ciśnienia tętniczego oraz śpiączki. 
Drugim z zaburzeń elektrolitowych jest hiponatremia (zmniejszenie stężenia sodu w osoczu). Objawem niedoboru sodu mogą być skurcze mięśni i drgawki. 

Hydrochlorotiazyd należy do grupy diuretyków tiazydowych (leków moczopędnych o umiarkowanej sile działania). Lek działa moczopędnie poprzez aktywność w dystalnej części kanalika krętego. Hydrochlorotiazyd powoduje zmniejszenie zwrotnego wchłaniania jonów sodowych.
Ze zwiększonym stężeniem jonów sodowych w moczu pierwotnym wiąże się również wzrost wydalania jonów potasowych, jest to spowodowane zmniejszeniem wymiany jonowej. Zwiększona osmolalność moczu pierwotnego ostatecznie prowadzi do nasilenia diurezy poprzez zmniejszenie resorpcji wody.

Zmniejszenie ciśnienia podczas terapii hydrochlorotiazydem jest również prawdopodobnie związane z jego bezpośrednim działaniem na naczynia krwionośne i zmniejszeniem podatności naczyń na aminy katecholowe. 

Podczas leczenia istnieje ryzyko rozwoju zaburzeń elektrolitowych, są one ściśle powiązane z mechanizmem działania leku i należą do nich:

• hipokaliemia (obniżenie stężenia jonów potasu);
• hiponatremia (obniżenie stężenia jonów sodowych);
• hiperkalcemia (wzrost stężenia jonów wapniowych);
• hipomagnezemia (obniżenie stężenia jonów magnezu);
• hipochloremia (obniżenie stężenia jonów chlorkowych);
• hiperurykemia (wzrost stężenia kwasu moczowego w osoczu).

Biodostępność hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym znajduje się na poziomie 65% — 75%. Lek jest w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. 
Maksymalne stężenie w osoczu występuje około półtorej godziny od podania. Początek działania moczopędnego występuje po upłynięciu przynajmniej sześciu godzin. 
Obniżenie ciśnienia tętniczego następuje dopiero po około trzech dniach trwania kuracji, a przerwanie leczenia może spowodować zanik działania hipotensyjnego w ciągu kilku dni. 

Hydrochlorotiazyd wiąże się z albuminami osocza na poziomie od 40% do 68%.

Okres półtrwania hydrochlorotiazydu wynosi od około 5 do 14 godzin w zależności od cech osobniczych. 
Lek jest wydalany z moczem w postaci niezmienionej, a w ciągu 24 godzin wydalone zostaje około 60% dawki.