Heksafluorek siarki, Sulphur hexafluoride - Zastosowanie, działanie, opis

Związek stosowany jest do wzmocnienia echogenności krwi oraz płynów w drogach moczowych. Heksafuorek siarki wykorzystuje się w celu poprawy jakości obrazu badań diagnostycznych obejmujących echokardiografię, ultrasonografię dróg moczowych oraz badanie Dopplerowskie naczyń krwionośnych.

Substancja w zależności od rodzaju wykonywanego badania diagnostycznego, podawana jest dożylnie bądź dopęcherzowo (za pomocą cewnika moczowego).

Zwykle stosowane dawki u osób dorosłych przy podaniu dożylnym wynoszą od 2 ml do 2,4 ml związku.

Dzieci i młodzież dopęcherzowo otrzymują zazwyczaj 1 ml heksafluorku siarki.

Przeciwwskazaniem do stosowania heksafuorku siarki jest występowanie reakcji nadwrażliwości na związek. Substancji nie można podawać osobom z ciężkim nadciśnieniem płucnym lub tętniczym, przeciekiem prawo-lewym, a także pacjentom z zespołem niewydolności oddechowej.

Leki beta-adrenolityczne (także w postaci kropli ocznych), mogą nasilać reakcje anafilaktyczną po podaniu związku. Reakcja pacjenta na zwykle stosowane dawki adrenaliny, może być niewystarczająca.

W przypadku wykorzystania heksafluorku siarki w mikcyjnej urosonografii, istnieje ryzyko uzyskania wyników fałszywie ujemnych. Dotychczas nie wyjaśniono przyczyny tego zjawiska.

W eksperymentach na zwierzętach, dochodziło do uszkodzenia tkanek ciała (pęknięcia naczyń włosowatych, szkodliwy wpływ na komórki śródbłonka). W prawdzie nie zaobserwowano tego efektu u ludzi, jednakże zaleca się stosowanie niskiego indeksu mechanicznego w czasie wykonywania badania, przy użyciu echo-kontrastów.

Związek należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z ciężkimi schorzeniami płuc, w tym z przewlekła obturacyjną chorobą płuc, jak również u osób z wentylacją mechaniczną, a także chorobami neurologicznymi o niestabilnym przebiegu.

Osoby z ciężkimi, niestabilnymi schorzeniami kardiologicznymi powinny być monitorowane przynajmniej 30 min, po podaniu substancji. W razie potrzeby pacjentom powinno wykonywać się EKG.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z przebytym ostrym zespołem wieńcowym lub niestabilną dławicą piersiową (bądź pogorszeniem ich przebiegu w ciągu ostatniego tygodnia), interwencją wieńcową, dekompensacją niewydolności mięśnia sercowego, niewydolnością serca klasy III / IV, lub ciężkimi arytmiami. Jeśli u tych osób pojawią się reakcje rzekomoanafilaktyczne, nagłe rozszerzenie naczyń krwionośnych prowadzi do zagrożenia zdrowia lub życia.

Jeżeli substancja wykorzystywana jest w echokardiografii, pacjent musi być stabilny, a badanie wykonywane pod kontrolą EKG i monitorowaniem wartości ciśnienia tętniczego. Diagnostyka ta z wykorzystaniem heksafluorku siarki może przypominać epizod niedokrwienny.

Badania szacujące bezpieczeństwo podawania substancji u osób cierpiących na ostre zapalenie wsierdzia, zaawansowaną niewydolność nerek lub wątroby, ostry stan zapalny bądź sepsę, a także po przebytym incydencie zakrzepowo-zatorowym, są ograniczone. Należy zachować ostrożność podając substancję tej grupie pacjentów.

Nie należy podawać związku łącznie z dobutaminą pacjentom z chorobami sercowo-naczyniowymi, u których lek ten jest przeciwwskazany.

Heksafluorek siarki nie upośledza zdolności prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn mechanicznych.

Heksafuorek siarki można mieszać tylko i wyłącznie z chlorkiem sodu o stężeniu 0,9%

Nie wykonano badań określających bezpieczeństwo podawania związku kobietom ciężarnym. Jednakże dane zebrane z eksperymentów przeprowadzonych na zwierzętach nie pokazały negatywnego wpływu substancji na rozród i przebieg ciąży. Heksafluorek siarki jest również szybko usuwany z organizmu.

Zaleca się zachowanie ostrożności podając związek kobietom ciężarnym. Substancję należy stosować tylko jeśli istnieje bezwzględna potrzeba jej użycia.

Decyzję o podawaniu heksafluorku siarki podczas ciąży podejmuje lekarz.

Nie wiadomo czy związek przenika do pokarmu kobiecego. Substancja jest szybko eliminowana z organizmu. Dlatego uważa się że karmienie piersią może być wznowione po 2-3 godzinach od podania heksafluorku siarki.

Decyzję o stosowaniu związku podczas laktacji podejmuje lekarz.

Po podaniu dożylnym heksafluorku siarki mogą wystąpić następujące działania niepożądanie:

• niezbyt często: zaczerwienienie twarzy, zapalenie gardła, nudności, świąd, wysypka, hiperglikemia, reakcje w miejscu podania, ból pleców, uczucie gorąca, nudności, parestezje, zawroty oraz ból głowy, zaburzenia smaku;
• rzadko: ból w klatce piersiowej, ból brzucha, zmęczenie, hipotensja, reakcje nadwrażliwości, bezsenność, zatokowy ból głowy, niewyraźne widzenie;
• częstość nieznana: reakcja wazowagalna, zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie serca.

Przypadki przedawkowania substancji nie są znane. Objawy toksyczności nie wystąpiły nawet przy podaniu dawki 56 ml.

Heksafluorek siarki jest nietoksycznym gazem, trudno rozpuszczalnym w środowisku wodnym. Związek wykorzystywany jest jako substancja kontrastująca do badań ultrasonograficznych.

Związek po rozcieńczeniu izotonicznym chlorkiem sodu, tworzy mikropęcherzyki, które zwiększają jakość obrazu badania diagnostycznego. Bowiem na granicy faz–płynu ciała i powierzchnią pęcherzyka dochodzi do odbicia fali ultradźwiękowej, co skutkuje wzmocnieniem echogenności krwi i wzrostu kontrastu pomiędzy tkankami ciała, a jego płynami.

Heksafluorek siarki wykorzystuje się do diagnostyki schorzeń układu moczowego oraz naczyń krwionośnych.

Heksafluorek siarki po podaniu dożylnym, osiąga maksymalne stężenie po 1-2 minutach od iniekcji.

Związek rozpuszcza się we krwi.

Substancja jest wydychana wraz z powietrzem, nie jest metabolizowana w organizmie. Okres półtrwania związku wynosi około 10 minut.