Aliskiren, Aliskirenum - Zastosowanie, działanie, opis

Aliskiren jest zarejestrowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego zarówno w monoterapii jak również w skojarzeniu z blokerami kanałów wapniowych i tiazydami, celem lepszej kontroli ciśnienia tętniczego.

Aliskiren przyjmuje się zazwyczaj raz dziennie o stałej porze, w trakcie posiłku. Dawka jest uzależniona od stanu pacjenta, odpowiedzi na lecenie.

Dawki zwykle stosowane mieszczą się w zakresie 150 - 300 mg na dobę.

Pierwsze efekty terapii uzyskuje się po około 2 tygodniach od zażycia pierwszej dawki leku. 

Przeciwwskazaniem do stosowania są reakcje nadwrażliwości na aliskiren oraz drugi i trzeci trymestr ciąży.

Należy zachować ostrożność przy stosowaniu aliskirenu u osób z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą, w trakcie terapii lekami hamującymi układ renina-angiotensyna czy preparatami zawierającymi w swoim składzie potas. Przy tym połączeniu jest ryzyko wystąpienia hiperkaliemii.

Ze względu na niewystarczające doniesienia o bezpieczeństwie stosowania aliskirenu u osób z niewydolnością serca, należy je w trakcie terapii szczególnie monitorować.

Przed wdrożeniem leczenia należy określić u pacjentów poziom jonów sodowych w surowicy krwi. Przy niskim poziomie, po włączeniu do leczenia aliskierenu  może dochodzić do objawowego niedociśnienia.

Istnieje ryzyko wystąpienia biegunki w trakcie przyjmowania aliskirenu - należy wtedy zaprzestać przyjmowania leku.

W badaniach klinicznych nie stwierdzono istotnych przeciwwskazań bezwzględnych do łączenia aliskirenu z innymi substancjami czynnymi.

W trakcie terapii aliskirenem należy ograniczyć spożywanie tłustych potraw, ponieważ mogą one prowadzić do zmniejszenia wchłaniania aliskirenu. 

Należy ograniczyć produkty wysokopotasowe (ziemniaki, pomidory) ze względu na ryzyko hiperkaliemii.

Nie należy łączyć aliskirenu z alkoholem ze względu na ryzyko bezpośrednio po spożyciu na wystąpienia niedociśnienia.

W trakcie przyjmowania aliskirenu mogą wystąpić zawrotu głowy lub zaburzenia koncentracji. Zaleca się zachowania ostrożności przy prowadzenia pojazdów i urządzeń mechanicznych. 

W trakcie kuracji aliskirenem nie należy przyjmować preparatów dziurawca, który zmniejsza dostępność biologiczną aliskirenu.

W badaniach na zwierzętach nie wykazano działania teratogennego. Nie wykonywano jednak analogicznych badań w populacji ludzkiej. Dlatego stosowanie aliskirenu w ciąży jest przeciwwskazane. 

W badaniach klinicznych ustalono, że aliskiren przenika do mleka szczurów. Nie wiadomo czy przenika do mleka kobiecego. Stosowanie aliskirenu w trakcie karmienia piersią jest przeciwwskazane. 

W nielicznych przypadkach przedawkowania aliskirenu odnotowano niedociśnienie tętnicze. Wdraża się leczenie objawowe.

Aliskiren należy do inhibitorów reniny. Renina jest produkowana w organizmie człowieka poprzez nerki i uczestniczy w kaskadzie powstawania angiotensyny I i II - substancji odpowiedzialnej m.in za wzrost ciśnienia tętniczego. Aliskiren zapobiega powyższemu procesowi poprzez wiązanie się z reniną.

Aliskiren słabo wchłania się z przewodu pokarmowego (biodostępność ok. 2%). Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po 1-3 godzinach. Stężenia stacjonarne są osiągane po około tygodniu stosowania. Wysokotłuszczowe posiłki zmniejszają wchłanianie o 85%.

Aliskiren łączy się z białkami osocza w 47-51%. Stężenie nie wpływa na stopień wiązania się aliskirenu z białkami.

Aliskiren jest metabolizowany w wątrobie przy udziale enzymu CYP3A4 . Średni okres półtrwania wynosi 40h. Około 80% aliskirenu po podaniu doustnym pozostaje niezmienione.

Aliskiren w około 80% jest wydalany w formie niezmienionej z kałem, pozostała część z moczem.