Elwitegrawir, Elvitegravirum - Zastosowanie, działanie, opis

Elwitegrawir w połączeniu z kobicystatem, emtrycytabiną, tenofowirem wskazany jest w leczeniu dorosłych i dzieci powyżej 12 roku życia i masie ciała co najmniej 35 kg zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności typu 1 (HIV-1).

Dawkowanie ustalane jest indywidualnie wyłącznie przez doświadczonych lekarzy w leczeniu zakażeń HIV.

Przyjmuje się raz na dobę 150 mg elwitegrawiru w czasie posiłku.

Elwitegrawir przeciwwskazany jest w przypadku nadwrażliwości na tę substancję.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub zapaleniem wątroby typu B lub C są szczególnie narażeni na działania niepożądane dotyczące wątroby. Mogą prowadzić do zgonu.

W trakcie leczenia elwitegrawirem w połączeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi dochodzi do zwiększenia zakażeń drobnoustrojami oportunistycznymi. Ma to miejsce najczęściej w ciągu pierwszych tygodniu lub miesięcy od rozpoczęcia skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej - ang. combination antiretroviral therapy CART (zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, zapalenie płuc wywołane Pseudomycis jirovecii lub miejscowe zakażenia).

Bardzo poważnym schorzeniem  jakie może nastąpić podczas długotrwałego stosowania CART jest martwica kości. Jeżeli pacjent odczuwa bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się powinien powiadomić lekarza prowadzącego.

Pacjentki w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcyjne. Należą do nich hormonalne środki zawierające w składzie etynylestradiol (minimum 30µ) w połączeniu z norgestymatem (jest to syntetyczny progestagen). Skuteczność tego połączenia byla potwierdzoną badaniami. Nie ma badań potwierdzających skuteczność stosowania innych progestagenów.  

Pacjentki stosujące hormonalną terapię zastępczą powinny badać poziom estrogenów.

Przeciwwskazane jest łączenie elwitegrawiru z lekami, które mogą spowodować utratę odpowiedzi wirusologicznej lub silne działania niepożądane zagrażające nawet życiu. Należą do nich: antagonisci receptora alfa-1 (alfuzosyna), leki przeciwarytmiczne (amiodaron, chinidyna), leki przeciwpadaczkowe (karbamazepina, fenobarbital, fenytoina), przeciwprątkowe (ryfampicyna), pobudzające perystaltykę jelit (cyzapryd), alkaloidy sporyszu (ergotamina, ergometryna, dihydroergotamina), inhibitory reduktazy  HGM-CoA (lowastatyna, simwastatyna), neuroleptyki (pimozyd), inhibitory PDE-5 (syldenafil), leki uspokajające lub nasenne (midazolam, triazolam).

Nie zaleca się łączenia z preparatami dziurawca, ze względu na ryzyko obniżenia skuteczności elwitegrawiru.

Elwitegrawir należy przyjmować podczas posiłku. Wtedy zwiększa się jego wchłanianie - jest około 30% większe w porównaniu do leku przyjętego na czczo. Przyjmowanie z tłustym posiłkiem może zwiększyć wchłanianie leku o ponad 50%.

Jednoczesne spożywanie alkoholu i skojarzone leczenie HIV (połączenie elwitegrawiru z kobicystatem, emtrycytabiną oraz tenofowiru) zwiększa ryzyko wystąpienia martwicy kości.

Lek może powodować zawroty głowy. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.

Ziele dziurawca (Hypericum perforatum) może zmniejszać działanie elwitegrawiru.

Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego działania elwitegrawiru na ciążę i płód.

Lek należy stosować tylko w przypadku gdy potencjalne korzyści przeważają nad możliwymi zagrożeniami dla płodu.

Badania na zwierzętach wykazały, że elwitegrawir przenika do mleka samic.

Nie ma wystarczających badań na temat przenikania elwitegrawiru do mleka kobiecego.

Nie należy przyjmować leku podczas karmienia piersią, ponieważ nie jest znany jego wpływ na noworodki i niemowlęta.

Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego działania elwitegrawiru na płodność.

Do objawów zatrucia należą bóle i zawroty głowy, nudności oraz wymioty.

Elwitegrawir jest inhibitorem transferu nici integrazy (INSTI). Integraza jest niezbędna do replikacji wirusa, więc jej zahamowanie uniemożliwia wirusowi integrację DNA HIV-1 z genomem pacjenta i jego rozprzestrzenianie.

Elwitegrawir wchłania się z przewodu pokarmowego i w ciągu 4 godzin osiąga stężenie maksymalne we krwi.

Wchłanianie jest większe, gdy lek przyjmowany jest podczas posilku.

Elwitegrawir wiąże się z białkami osocza w 98-99%.

Elwitegrawir ulegała metabolizmowi głównie przez enzym CYP3A na drodze oksydacji i następnie podlega glukuronidacji przez enzymy UzgT1A1/3.

Metabolity wykazują znacznie niższą aktywność i nie wywierają efektu przeciwwirusowego.

Elwitegrawir wydalany jest głównie z żółcią (prawie 95%). Pozostała część leku wydalana jest z moczem.