Albumina ludzka, Albuminum humanum - Zastosowanie, działanie, opis

Albumina ludzka to białko surowicy krwi, stanowiące ponad 50 % wszystkich białek osocza. Głównym zadaniem albuminy ludzkiej jest utrzymywanie prawidłowego ciśnienia onkotycznego krwi oraz uczestnictwo w transporcie związków endogennych (wytwarzanych w organizmie np. hormony, enzymy) i związków egzogennych (leków, toksyn).

Albumina ludzka w medycynie jest podawana w postaci roztworu do infuzji, w celu zwiększenia ciśnienia onkotycznego krwi. Podanie leku wiąże się ze zwiększeniem objętości krwi w układzie wewnątrznaczyniowym, zmniejszeniem lepkości krwi i niwelowaniem obrzęków tkankowych. Wskazaniami do podawania albuminy ludzkiej jest  między innymi hipowolemia i wodobrzusze, stany po ostrej niewydolności krążeniowej i oddechowej, pacjenci po ciężkich oparzeniach. Dodatkowo lek jest wykorzystywany u osób z hipoproteinemią (zmniejszenie stężenia białek). 

Roztwory albuminy do wstrzykiwań stosowane są w diagnostyce w celu przeprowadzenia badania scyntygrafii perfuzyjnej płuc, scyntygrafii szpiku kostnego, scyntygrafii obszarów objętych procesem zapalnym, limfoscyntygrafii oraz flebografii radioizotopowej. 

Albumina podawana jest w postaci infuzji dożylnych. Dawka stosowana w leczeniu oraz szybkość infuzji zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących. Podczas podawania roztworu albuminy ludzkiej konieczna jest kontrola ciśnienia tętniczego krwi i tętna pacjenta, a także oznaczanie stężenia związków elektrolitowych i hemoglobiny we krwi. Dodatkowo sprawdzana jest objętość oddawanego moczu przez pacjenta. Wszelakie objawy mogące świadczyć o niewydolności układu oddechowego (np. duszności), układu krążenia i podniesienia ciśnienia mózgowego (bóle głowy) są wskazaniem do zmiany schematu podawania leku. 

Roztwory ludzkiej albuminy stosowane w badaniach diagnostycznych są podawane dożylnie bądź podskórnie w zależności od rodzaju badania. 

Podawane preparaty albuminy ludzkiej, powinny być podgrzane do temperatury ciała lub pokojowej przed infuzją. 

Przeciwwskazaniem do stosowania albuminy ludzkiej jest nadwrażliwość na tę substancję czynną. 

Przeciwwskazaniem do przeprowadzenia badania limfoscyntygraficznego mającego na celu identyfikację węzłów wartowniczych z wykorzystaniem cząstek koloidu ludzkich albumin osocza krwi jest okres ciąży. 

Preparaty albuminy ludzkiej należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom u których zbyt duża ilość płynu (krwi) w łożysku naczyniowym zagraża życiu ze względu na współistniejące choroby. Są to osoby cierpiące na nadciśnienie tętnicze, niewydolność mięśnia sercowego, żylaki przełyku, plamicę (skazę krwotoczną), obrzęk płuc, niedokrwistość (w stopniu ciężkim), anurię (nerkową lub pozanerkową). Pojawienie się objawów hiperwolemii (przewodnienia) jest wskazaniem do zaprzestania infuzji. Są to między innymi: ból głowy, wzrost ciśnienia tętniczego krwi ,uczucie duszności. 

Podczas infuzji albuminy ludzkiej konieczna jest kontrola stężenia elektrolitów w surowicy krwi, a także komórek krwi: trombocytów, czerwonych krwinek i czynników krzepnięcia krwi.

Do tej pory nie odkryto interakcji między preparatami albuminy ludzkiej, a produktami leczniczymi. 

Nie należy mieszać preparatów albuminy ludzkiej z krwią i koncentratem krwinek czerwonych oraz innymi lekami w jednym wlewie dożylnym. 

Preparatów albuminy ludzkiej nie można łączyć z żywieniem pozajelitowym. Zachodzi interakcja prowadząca do wytrącania się białek. 

Preparatów albuminy ludzkiej nie można łączyć z roztworami zawierającymi alkohol. Takie połączenie może stać się przyczyną wytrącania białek. 

Preparaty albuminy ludzkiej nie wywierają wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, w tym samochodów. 

Przeciwwskazane jest rozcieńczanie preparatów albuminy ludzkiej wodą do wstrzykiwań. Takie połączenie grozi wystąpieniem hemolizy, czyli rozpadu krwinek czerwonych u pacjenta.

Brak jest badań opisujących wpływ preparatów albuminy ludzkiej na przebieg ciąży. Najprawdopodobniej lek nie wywiera szkodliwego wpływu na rozwijający się płód, ponieważ albumina ludzka to naturalny składnik surowicy krwi. Albumina ludzka należy jednak do kategorii C. Może być stosowana tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. 

Brak jest badań opisujących wpływ preparatów albuminy ludzkiej na laktację. Nie ustalono profilu bezpieczeństwa preparatów albuminy ludzkiej dla dziecka karmionego mlekiem matki otrzymującej taki preparat. 

Brak jest badań nad wpływem albuminy ludzkiej na płodność, zarówno wśród zwierząt jak i u ludzi. 

Podczas infuzji preparatów zawierających albuminę ludzką może dochodzić do reakcji ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty) oraz zwiększenia temperatury ciała, bóle głowy i zaburzenia w odczuwaniu smaku.  Ponad to obserwowano skórne reakcje alergiczne - zaczerwienienie twarzy, świąd i pokrzywkę. Do najpoważniejszych działań niepożądanych po infuzji preparatów albuminy ludzkiej zaliczamy zaburzenia rytmu serca (migotanie przedsionków, tachykardia), niedociśnienie (hipotonia), zawał mięśnia sercowego i wstrząs anafilaktyczny. Mogą pojawić się trudności w oddychaniu, ucisk w klatce piersiowej, obrzęk płuc. 

Podanie zbyt dużej dawki albuminy ludzkiej, bądź też za szybkie tempo infuzji preparatu może spowodować stan przewodnienia organizmu (hiperwolemia). Oznacza to zbyt dużą ilość krwi w łożysku naczyniowym. Objawami hiperwolemii są bóle głowy, widoczne przepełnienie żył szyjnych, uczucie duszności i trudności w oddychaniu, wzrost ciśnienia tętniczego krwi, wzrost ciśnienia ośrodkowego żylnego i obrzęk płuc. 

Mechanizm działania albuminy ludzkiej polega na wpływie tego białka na ciśnienie onkotyczne w osoczu. Ciśnienie onkotyczne to rodzaj ciśnienia osmotycznego krwi, a dokładniej ciśnienie osmotyczne wywierane przez roztwór koloidalny białek obecnych we krwi. Albumina ludzka bierze udział w transporcie związków endogennych organizmu (hormony, enzymy) oraz substancji o pochodzeniu egzogennym - leków, jonów metali. Dodatkowo, albumina ma właściwości przeciwutleniające, hamujące wytwarzanie wolnych rodników.

Po podaniu w infuzji dożylnej albuminy ludzkie mogą opuścić łożysko wewnątrznaczyniowe. U zdrowych osób, wartość ta wynosi mniej niż 10 % dawki albuminy, jednak w pewnych przypadkach (stan krytyczny pacjentów) ilość albuminy pozostającej wewnątrz naczyń krwionośnych może być niewystarczająca (zwiększone przenikanie do przestrzeni pozanaczyniowej).

Metabolizm albuminy ludzkiej zachodzi przy udziale proteaz lizosomalnych. Enzymy te znajdują się w lizosomach i przeprowadzają reakcje hydrolizy wiązań peptydowych w cząsteczkach białka. 

Okres półtrwania dla albuminy ludzkiej wynosi średnio 19 dni.