Delamanid, Delamanidum - Zastosowanie, działanie, opis

Delamanid stosowany jest w leczeniu wielolekoopornej i silnielekoopornej gruźlicy płuc (Multi-drug resistans tuberculosis -MDR-TB) u dorosłych pacjentów w skojarzeniu z innymi lekami.

Dawkowanie uzależnione jest od  stanu pacjenta, odpowiedzi na leczenie, masy ciała i ustalane jest indywidualnie wyłącznie przez lekarzy z doświadczeniem w leczeniu zakażeń spowodowanych przez Mycobacterium tuberculosis.

Zalecana dawka dobowa to 200 mg doustnie przez 24 tygodnie. 

Lek przyjmuje się podczas posiłku.

Leczenie delamanidem jest przeciwwskazane gdy występuje nadwrażliwość na ten składnik oraz stężenie albumin w surowicy jest niższe niż 2,8 g/dL

Delamanid musi być stosowany w leczeniu skojarzonym, aby nie doszło do wytworzenia oporności przez bakterie.

Nie należy rozpoczynać leczenia delamanidem gdy stężenie albumin we krwi jest niższe od 2,8 g/dL.

Nie zaleca się stosowania u osób  z zaburzeniami wątroby.

Podczas leczenia dochodzi do wydłużenia odcinka QT. Należy dlatego monitorować pracę serca w badaniu EKG (elektrokardiogram) przed rozpoczęciem leczenia oraz w każdym miesiącu podczas kuracji.

Delamanid należy łączyć ostrożnie z lekami, które wydłużają odstęp QT (w obrazie EKG oznacza komorowe zaburzenia rytmu serca). Są to leki przeciwarytmiczne (amiodaron, dyzopiramid, dofetylid, ibutylid, prokainamid, chinidyna, hydrochinidyna, sotalol),  neuroleptyki (pochodne fenotiazyny, sertyndol, sultopryd, chloropromazyna, mezorydazyna, haloperydol, pimozyd lub tiorydazyna), przeciwdepresyjne, leki przeciwdrobnoustrojowe (erytromycyna, klarytromycyna, moksyfloksacyna, triazolowe leki przeciwgrzybicze, sakwinawir, pentamidyna), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), leki przeciwmalaryczne (chinina, chlorochina, artezunat, piperachina).

Przeciwwskazane jest stosowanie terapii równoległej z lekami o silnym działaniu indukującym enzym CYP3AE. Istnieje ryzyko zmniejszenia ekspozycji na delamanid nawet o 45%, a co za tym idzie nieskuteczność terapii.

Delamanid należy przyjmować podczas posiłku.

Bardzo często u pacjentów leczonych delamanidem występują objawy (silne bóle głowy, drżenia mięśni), które mogą wpłynąć na prowadzenie pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.

Nie zaleca się prowadzenia pojazdów w trakcie leczenia delamanidem.

Ziele dziurawca (Hypericum perforatum) może zmniejszać działanie delamanidu.

Brak jest wystarczających badań na temat stosowania delamanidu w czasie ciąży. W badaniach na królikach wykazano toksyczne działanie delamanidu na zarodki i płody.

Zalecane jest stosowanie skutecznych metod antykoncepcji w trakcie leczenia.

Brak danych aby lek przenikał do mleka kobiecego.

W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że deltyba i jego metabolity przenikają do mleka samic. U szczurów stwierdzono ilość leku 4 razy większą w mleku niż w krwi.

Zaleca się aby zaprzestać karmienia piersią w trakcie leczenia deltybą.

Brak jest badań na temat wpływu delamanidu na płodność u ludzi.

W badaniach klinicznych nie stwierdzono i nie zgłaszano przypadków przedawkowania.

Jednak gdyby taka sytuacja miała  miejsce lek  należy usunąć z przewodu pokarmowego dostępnymi medotami oraz monitorować pracę serca w EKG.

Delamanid prowadzi do uszkodzenia ściany komórkowej bakterii przez zahamowanie syntezy jej elementów - hamuje syntezę kwasu metoksymykolowego i ketomykolowego. Prowadzi to do zniszczenia komórki patogennej.

Biodostępność leku po podaniu doustnym wynosi od 25 do 47%. Jeżeli delamanid podawany jest z pokarmem, to wchłanianie zwiększa się 2,7-krotnie.

Delamanid prawie całkowicie (powyżej 99,5%) wiąże się z białkami osocza krwi.

Delamanid metabolizowany jest przez białka krwi - albuminy, w niewielkim stopniu przez enzym wątrobowy CYP3A4. W procesie tym mogą również uczestniczyć niewielkie ilości CYP1A1, CYP2D6 oraz CYP2E1.

Powstają 4 główne metabolity (id M1 do M4). Najwięcej bo 18% stanowi M1 oraz M3. Najprawdopodobniej z głównego metabolitu M1 powstają pozostałe.

Proces zachodzi poprzez hydrolityczne rozszczepienie ugrupowania 6-nitro-2,3zdihydroimidazooksazolu.

Większość delamanidu usuwana jest z kałem, mniej niż 5% z moczem.