Degareliks, Degarelixum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania degareliksu jest występowanie u dorosłego mężczyzny zaawansowanego,  hormonozależnego nowotworu prostaty (gruczołu krokowego).

Jako dawkę początkową podaje się dwa podskórne wstrzyknięcia po 120mg degareliksu jednorazowo. Następnie po miesiącu kontynuuje się leczenie dawką 80mg stosowaną raz w miesiącu.

Nadwrażliwość na degareliks jest przeciwwskazaniem do jego stosowania.

Degareliksu w postaci żelowej iniekcji nie należy łączyć w jednym wstrzyknięciu z innymi preparatami. Nie należy wstrząsać fiolkami zawierającymi degareliks.

Podawać podskórnie w okolicy brzucha, jednak należy zmieniać miejsce wstrzyknięć. Nie należy wstrzykiwać w miejscach narażonych na ucisk tj. pod paskiem lub w okolicy żeber. Nie podawać dożylnie i domięśniowo.

Podczas stosowania degareliksu może na skutek obniżenia poziomu testosteronu w organizmie dochodzić do wydłużenia odstępu QTc. Dlatego należy ostrożnie dobierać inne leki do jednoczesnego stosowania. Substancje wydłużające odstęp QTc lub mogące wywoływać częstoskurcz typu torsades de pointes jak  chinidyna, dizopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid, leki przeciwpsychotyczne, metadon, moksyfloksacyna powinny być stosowane jeśli potencjalna korzyść przewyższa ryzyko związane z ich stosowaniem podczas leczenia degareliksem.

Degareliks nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Jednak często wywołuje on zmęczenie i zawroty głowy, co może utrudniać i powodować niebezpieczeństwo podczas tych czynności.

Degareliks może hamować męską płodność dopóki wykazuje działanie hamujące na produkcję testosteronu.

Jako że, degareliks jest podawany podskórnie może wywoływać miejscowe reakcje będące odpowiedzią na iniekcję. W ciągu kilku godzin od podania u kilku procent pacjentów występowały dreszcze, gorączka i objawy grypopodobne. Reakcjami niepożądanymi w miejscu wstrzyknięcia były głównie ból i rumień, rzadziej pojawiał się guzek, stwardnienie i obrzęk. Najczęściej reakcje te występowały po podaniu dawki początkowej i były przemijające.

Bardzo rzadko dochodziło do ciężkich odpowiedzi w miejscu wstrzyknięcia jak zakażenia, wystąpienia ropnia lub martwicy.

Skutki uboczne stosowania degareliksu często wynikają z fizjologicznej reakcji organizmu na niedobór testosteronu. wobec tego najczęściej dochodzi do wystąpienia uderzeń gorąca i przyrostu masy ciała.

Poza nimi obserwowano:

często - niedokrwistość, bezsenność, zawroty i bóle głowy, biegunkę, nudności, potliwość, wysypkę bóle kostno-stawowe, objawy grypopodobne, uczucie zmęczenia, zwiększenie aktywności aminotransferaz, uczucie rozbicia, ginekomastię, zanik jąder, zaburzenia wzwodu;

niezbyt często - nadwrażliwość, hiperglikemię, cukrzycę, hipercholesterolemię, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie apetytu, zmiany stężenia wapnia we krwi, depresję, zaburzenia umysłowe, niedoczulicę, zaburzenia naczyniowe, duszność, dolegliwości brzuszne, suchość w ustach,  pokrzywkę, guzki skórne, łysienie, świąd skóry, rumień, osteoporozę lub osteopenię, ból, obrzęk, sztywność stawów, osłabienie mięśni, skurcze mięśniowe, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, częstomocz i nadmierną diurezę w nocy, nietrzymanie moczu, parcie na mocz, bolesne, trudne oddawanie moczu, zaburzenie czynności nerek, ból jąder, piersi, ból w obrębie miednicy, podrażnienie narządów płciowych, brak ejakulacji, złe samopoczucie, obrzęki obwodowe;

rzadko - niewydolność serca i zawał, reakcje anafilaktyczne, gorączkę neutropeniczną.

Nieznane są przypadki ostrego przedawkowania degareliksu. W razie zaistnienia sytuacji przedawkowania należy reagować na stan pacjenta i wprowadzić odpowiednie leczenie.

Degareliks wybiórczo i odwracalnie wiąże się z receptorem GnRH - hormonu uwalniającego gonadotropiny znajdującym się w przysadce mózgowej. Tym samym na skutek zahamowania wydzielania LH - hormonu luteinizującego i FSH - hormonu folikulotropowego dochodzi do blokowania wydzielania testosteronu przez jądra. Obniża się również stężenie DHT - dihydrotestosteronu w organizmie. Ogranicza to rozwój zależnego od androgenów nowotworu prostaty.

Z podskórnego miejsca podania degareliks uwalnia się powoli. Po podaniu 240mg po 40 godzinach osiąga swoje stężenie maksymalne w ustroju. Nie należy zagęszczać roztworu służącego do podania gdyż poza implikacjami natury stworzenia iniekcji o odpowiedniej postaci i jakości może to ograniczać jego wchłanianie z miejsca podania do krążenia. 

Degareliks w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza  tj. w 90%.

Degareliks podlega degradacji białkowej podczas przejścia przez wątrobę. Nie zidentyfikowano aktywnych lub nieaktywnych metabolitów powstających podczas przechodzenia leku przez enzymy cytochromu CYP 450.

70% - 80% degareliksu jest wydalane z żółcią i kałem po rozpadzie do fragmentów peptydów w wątrobie. Natomiast 20% - 30% wydala się w postaci niezmienionej przez nerki z moczem.