Deferazyroks, Deferasiroxum - Zastosowanie, działanie, opis

Deferazyroks stosowany jest u pacjentów powyżej 6 roku życia z ciężką talasemią beta, w terapii przewlekłego obciążenia żelazem wynikającego z częstych transfuzji krwi. Deferazyroks stosuje się również w leczeniu pacjentów powyżej drugiego roku życia z obciążeniem żelazem oraz niedokrwistością, które wynikają z częstych transfuzji krwi, jeśli leczenie deferoksaminą jest nieodpowiednie lub przeciwwskazane.

Deferazyroks stosowany jest na czczo 30 minut przed posiłkiem.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od schorzeń współtowarzyszących, wieku, masy ciała, wielkości przyjętej transfuzji krwi, etapu terapii itp. 

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych oraz dzieci powyżej 2 roku życia: 10–30 mg/kg masy ciała.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na deferazyroks, jednoczesne przyjmowanie innych substancji chelatujących żelazo, klirens kreatyniny powyżej 60 ml/min, ciężkie zaburzenia funkcjonowania wątroby.

Podczas terapii deferazyroksem należy co miesiąc kontrolować stężenie ferrytyny we krwi w celu dostosowania dawki podtrzymującej oraz oceny skuteczności leczenia. 

W przypadku pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy znacząco zmniejszyć dawkę deferazyroksu oraz regularnie wykonywać badania czynności wątroby. 

Terapię deferazyroksem należy poprzedzić badaniem czynności wątroby oraz poziomu kreatyniny w surowicy.

Pacjenci przyjmujący podczas terapii deferazyroksem leki pogarszające pracę nerek wymagają szczególnej uwagi oraz regularnej kontroli poziomu kreatyniny.

W przypadku wystąpienia stężenia kreatyniny w surowicy powyżej 33% należy natychmiast przerwać leczenie deferazyroksem. 

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych. 

Deferazyroks może prowadzić do owrzodzenia oraz krwotoków z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Należy zachować szczególną ostrożność podczas terapii deferazyroksem u osób przyjmujących niesteroidowe leki przeciwzapalne, kortykosteroidy lub doustne bisfosfoniany, leki przeciwzakrzepowe oraz pacjenci z liczbą płytek krwi poniżej 50 000/mm³.

Należy przerwać leczenie deferazyroksem w przypadku wystąpienia podczas terapii reakcji nadwrażliwości takich jak anafilaksja oraz obrzęk naczynioruchowy. 

Przed leczeniem oraz w czasie jego trwania należy regularnie badać czynność narządów wzroku oraz słuchu. 

Podczas przyjmowania deferazyroksu należy regularnie monitorować akcję serca, masę ciała, aktywność aminotransferaz w surowicy, rozwój seksualny.

Deferazyroksu nie należy stosować jednocześnie z innymi substancjami o działaniu chelatującym żelazo. 

Deferazyroks może zwiększać działanie kofeiny oraz stężenie substancji we krwi. 

Przyjmowanie deferazyroksu wraz z pożywieniem zmniejsza jego biodostępność (ilość substancji aktywnej w krwioobiegu). Zalecane jest przyjmowanie leku na pusty żołądek, 30 minut przed posiłkiem. 

Brak szczegółowych badań dotyczących wpływu deferazyroksu na zdolność obsługi maszyn oraz prowadzenia pojazdów. Jeśli podczas terapii wystąpią objawy niepożądane takie jak zawroty głowy, senność, czy nudności należy zachować szczególną ostrożność podczas wykonywania powyższych czynności. 

Badania na organizmach zwierzęcych wykazały toksyczny wpływ deferazyroksu na ciążę. Brak jest danych dotyczących wpływu substancji na przebieg ciąży u ludzi. Ze względów bezpieczeństwa nie należy stosować deferazyroksu w czasie ciąży bez wyraźnej konieczności. 

Badania na organizmach zwierzęcych wykazały zdolność deferazyroksu do szybkiego oraz intensywnego przenikania do mleka. Efekt na dziecko karmione piersią nie jest znany, dlatego ze względów bezpieczeństwa podczas laktacji nie należy stosować deferazyroksu. 

Badania na organizmach zwierzęcych nie wykazały szkodliwego wpływu terapii deferazyroksem na zdolności reprodukcyjne u samców oraz samic. 

Po przyjęciu zbyt dużej dawki deferazyroksu wśród objawów przedawkowania mogą wystąpić: nudności, wymioty, biegunka, ból głowy, ustępujące subkliniczne zapalenie wątroby. 

Deferazyroks jest substancją, która umożliwia usunięcie z organizmu nadmiaru żelaza, działając jako trójwartościowy ligand tego pierwiastka. Deferazyroks wiąże się z żelazem w stosunku 2:1 (dwie cząsteczki deferazyroksu wiążą się z cząsteczką żelaza Fe³⁺) tworząc stabilny kompleks usuwany głównie z kałem. 

Deferazyroks wchłania się z przewodu pokarmowego w 70%. Stężenie maksymalne substancja osiąga po 1,5-4 godzinach po podaniu. Wyższe stężenia osiąga po przyjęciu na czczo przed posiłkiem. 

Deferazyroks wiąże się z białkami osocza w 99%. 

Deferazyroks ulega głównie metabolizmowi na drodze glukuronidacji, jedynie 8% substancji metabolizowane jest przez wątrobowy izoenzym CYP450. 

Czas półtrwania deferazyroksu oraz jego metabolitów wynosi od 8 do 16 godzin. Wydalanie substancji odbywa się głównie z kałem (87%), pozostała część usuwana jest przez nerki.