Decytabina, Decitabinum - Zastosowanie, działanie, opis

Decytabina jest wskazana w leczeniu ostrej białaczki szpikowej - rozpoznanej de novo  lub po raz kolejny.

Decytabinę stosuje się w cyklach powtarzanych co 4 tygodnie. W każdym podaje się 20mg na m2 powierzchni ciała we wlewie dożylnym w ciągu 1 godziny. Wlew powtarza się codziennie przez 5 kolejnych dni. Schemat ten jest dostosowywany do reakcji organizmu pacjenta na leczenie i odpowiedzi na stosowane leczenie.

Leczenie decytabiną jest przeciwwskazane podczas karmienia piersią i w przypadku nadwrażliwości na substancję czynną.

Podczas leczenia decytabiną należy regularnie wykonywać morfologię i czujnie obserwować pacjenta pod kontem konsekwencji supresji szpiku. W razie oznak infekcji należy niezwłocznie podjąć leczenie.

Pacjentów należy również obserwować pod kątem objawów płucnych, gdyż decytabina może powodować śródmiąższową chorobę płuc.

Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek. Należy ocenić funkcję wątroby i nerek przed każdym cyklem leczenia.

Należy obserwować pacjentów, szczególnie z chorobą serca w wywiadzie, pod kątem  wystąpienia objawów niewydolności serca. Zgłaszano przypadki kardiomiopatii po zastosowaniu decytabiny.

Decytabina obniża skuteczność szczepień ochronnych, w tym przeciwko wirusowi grypy i SARS-CoV2.

Przyjmowanie decytabiny może wywoływać zmęczenie i osłabienie. Jeśli takie objawy wystąpią należy powstrzymać się od prowadzenia pojazdów czy obsługi maszyn.

Decytabina obniża skuteczność szczepień ochronnych, w tym przeciwko wirusowi grypy i SARS-CoV2.

Decytabina działa teratogennie u szczurów i myszy. Kobiety poddawane terapii decytabiną powinny stosować skuteczną antykoncepcję. Nie wiadomo ile powinien wynosić odstęp pomiędzy zakończeniem terapii a bezpiecznym zajściem w ciążę. Mężczyźni powinni zachować odstęp minimum trzech miesięcy pomiędzy zakończeniem terapii decytabiną a poczęciem dziecka.

Nie wiadomo czy decytabina przenika do kobiecego pokarmu. Jeśli konieczne jest podjęcie leczenia należy odstawić dziecko od piersi.

W badaniach przedklinicznych wykazano negatywny wpływ decytabiny na płodność u zwierząt (mutagenne działanie u samców). Z tego względu mężczyźni przed rozpoczęciem leczenia powinni zasięgnąć porady w zakresie zamrażania nasienia. Kobiety powinny uzyskać informacje o możliwości zamrożenia komórek jajowych.

Bardzo często dochodzi do zakażeń bakteryjnych, wirusowych i grzybiczych, w tym dróg moczowych objawiających się między innymi gorączką. Ponadto występowanie krwawień, krwawień z nosa, siniaków i małopłytkowość są bardzo częstym działaniem niepożądanym decytabiny. Z podobną częstotliwością obserwuje się objawy niedokrwistości, bladość, zmęczenie, bóle głowy. Pacjenci bardzo często reagują na leczenie biegunką, nudnościami i wymiotami. Dodatkowo może występować nieprawidłowa czynność wątroby i zbyt duży poziom glukozy we krwi.

Często leczenie prowadzi do sepsy, zapalenia nosa, zatok (w tym objawiającymi się wystęowaniem wycieku wydzieliny z nosa), owrzodzeń ust, języka oraz zwiększonego stężenia bilirubiny we krwi.

Terapia decytabiną niezbyt często prowadzi do pancytopeni, choroby mięśnia sercowego, ostrej gorączkowej dermatozy neutrofilowej lub zespołu Sweet’a (objawiają się czerwonymi, wzniesionymi bolesnymi plamami na skórze, gorączką, zwiększeniem liczby białych krwinek).

Z nieokreśloną częstością może dochodzić do zapalenia jelit, w tym prowadzącego do sepsy i zgonu.

Przedawkowanie leku może objawiać się nasileniem działań niepożądanych, przede wszystkim zwiększoną supresją szpiku, w tym neutropenią i małopłytkowością. Leczenie zostaje dobrane do obrazu klinicznego pacjenta przez personel fachowy.

Decytabina jest analogiem cytydyny. W niewielkich dawkach selektywnie hamuje metylotransferazy DNA, co prowadzi do hipometylacji promotorów genów i aktywacji genów supresorowych nowotworów. Tym samym doprowadza do indukcji różnicowania komórek lub ich starzenia się i apoptozy.

Decytabina podana we wlewie dożylnym trwającym 1 godzinę jest szybko eliminowana z kompartmentu centralnego, dystrybuuje się do tkanek obwodowych i jest stamtąd eliminowaną wolniej.  Stężenia maksymalne w stanie stacjonarnym są osiągane w ciągu 0,5 godziny. Decytabina praktycznie nie wiąże się z białkami osocza.

Decytabina nie jest metabolizowana przez enzymy cytochormu P450. Prawdopodobnie decytabina ulega znacznej deaminacji przez deaminazę cytydynową w wątrobie, nerkach, nabłonku jelit i we krwi. Główne metabolity nie wykazują aktywności farmakologicznej.

Decytabina wydalana jest w 90% z moczem, z czego 4% stanowi niezmieniony lek.