Darunawir, Darunavirum - Zastosowanie, działanie, opis

Darunawir jest wskazany w leczeniu skojarzonym pacjentów zakażonych wirusem HIV - 1, tj. ludzkim wirusem niedoboru odporności.

Darunawir jest stosowany zazwyczaj w połączeniu z rytonawirem lub kobicystatem. Substancje te ulepszają profil farmakokinetyczny darunawiru.

Dawka darunawiru zależna jest od wieku, masy ciała, chorób towarzyszących, wcześniejszego leczenia oraz ogólnego stanu pacjenta. Zwykle stosowana dobowa dawka darunawiru to 800mg.

Darunawir powinien być przyjmowany do 30 minut od spożycia posiłku.

Darunawiru nie należy stosować u dzieci poniżej 3 roku życia oraz masie ciała mniejszej niż 15 kg. Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na substancję czynną.

Stosowanie darunawiru jest przeciwwskazane w przypadku pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby oraz w przypadku wystąpienia ciężkiej, niepożądanej reakcji skórnej.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów, którzy byli już wcześniej leczeni za pomocą terapii przeciwretrowirusowej, u osób z opornością na darunawir oraz u osób z wysoką wiremią HIV1-RNA (powyżej 100000kopii/ml).

Ostrożność podczas stosowania darunawiru należy zachować u pacjentek w ciąży, u osób starszych, u pacjentów z alergią na sulfonamidy, a także u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz hemofilią.

W przypadku pacjentów z zapaleniem wątroby, marskością wątroby lub podwyższoną aktywnością transaminaz wątrobowych należy zachować szczególną ostrożność.

Należy informować pacjentów o zgłaszaniu wystąpienia wysypki lub wysypki z towarzyszącą gorączką, ogólnego złego samopoczucia, zmęczenia, bóli mięśni lub stawów, pęcherzy, zmian  w jamie ustnej, zapalenia spojówek. Mogą być to objawy wskazujące na ciężkie reakcje skórne, będące przesłanką do odstawienia leku.

W przypadku pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby przeciwwskazane jest łączenie darunawiru z kolchicyną. Nie należy także łączyć darunawiru z sildenafilem, jeśli jest on stosowany do leczenia płucnego nadciśnienia tętniczego.

Darunawir  hamuje wydalanie substancji czynnych, których metabolizm jest zależny od CYP3A. Powoduje to wzrost stężenia jednocześnie podawanego produktu leczniczego. Jest to istotne w przypadku substancji, których zwiększenie stężeń w osoczu wiąże się z wystąpieniem ciężkich, zagrażających życiu działań niepożądanych.

Darunawiru nie należy łączyć z alfuzosyną, amiodaronem, dronedaronem, beprydylem, iwabradyną, chinidyną, ranolazyną, astemizolem, terfenadyną, alkaloidami sporyszu, elbaswirem, grazoprewirem, cyzaprydem, dapoksetyną, domperydonem, naloksegolem, lurazydonem, pimozydem, kwetiapiną, sertindolem, triazolamem, midazolamem, symwastatyną, lowastatyną, lopitamidem oraz dibagatranem i tikagrelorem.

Podczas stosowania darunawiru wzmocnionego rytonawirem lub kobicystatem mogą pojawić się zawroty głowy, co może w pewien sposób upośledzać zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi maszyn.

Stosowanie równocześnie produktów zawierających wyciąg z dziurawca powoduje osłabienie działania darunawiru.

W badaniach prowadzonych na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu darunawiru na przebieg ciąży.

Nie ma odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań oceniających wyniki ciąży u kobiet leczonych darunawirem, należy ocenić stosunek korzyści do potencjalnego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych lub nieskuteczności terapii.

Nie należy karmić piersią w trakcie terapii darunawirem. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano, że darunawir przenika do mleka, a w dużych dawkach jest toksyczny.

Informacje dotyczące przedawkowania drunawiru są ograniczone. Nie obserwowano działań niepożądanych po podaniu dawek wyższych niż zalecane.

Darunawir jest inhibitorem proteazy HIV. Wiąże się z proteazą HIV, zatrzymuje rozszczepienie kompleksu poliproteinowego Gag-Pol, hamuje dimeryzację oraz aktywność katalityczną proteazy HIV-1 i w ten sposób zapobiega replikacji wirusa.

Darunawir wchłania się bardzo szybko po podaniu doustnym. Stężenie maksymalne osiągane jest po ok. 2,4 do 4 godzin od podania. Po podaniu samego darunawiru biodostępność leku wynosi ok. 37%. Na 

Darunawir w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza. Stopień wiązania wynosi ok 95%. Darunawir wiąże się głównie z kwaśną α1 - glikoproteiną.

Darunawir jest metabolizowany głównie w wątrobie przy udziale izoenzymu CYP3A4. Głównym procesem metabolizmu darunawiru jest oksydacja, w wyniku której powstają co najmniej trzy metabolity darunawiru, o dużo mniejszej skuteczności przeciwwirusowej niż substancja wyjściowa.

Okres półtrwania darunawiru podanego łącznie z rytonawirem wynosi ok. 15 godzin.

Darunawir wzmocniony rytonawirem jest wydalany w 75,5% w kale oraz w 13,9% z moczem.

Klirens wewnątrznaczyniowy darunawiru podanego w dawce 150mg wynosi 32,8l/godziną natomiast w połączeniu z niewielką ilością rytonawiru 5,9l/godzinę.