Pegzilarginaza, Pegzilarginasum - Zastosowanie, działanie, opis

Pegzilarginaza znalazła zastosowanie w leczeniu niedoboru enzymu arginazy-1 u osób w wieku od 2 lat. 

Pegzilarginaza powinna być stosowana przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu schorzeń metabolicznych. 

Substancja czynna może być podawana drogą podskórną lub dożylnie. Terapia wykorzystująca pegzilarginazę powinna zakładać zmniejszenie podaży białka oraz suplementację aminokwasów.

Przed rozpoczęciem terapii zalecane jest oznaczenie wyjściowego stężenia argininy w osoczu. Dostosowanie dawki leku po pierwszym tygodniu powinno zostać ustalone w ten sposób by stężenie argininy w osoczu znajdowało się w granicach górnej normy. Kolejne pomiary powinny zostać wykonane po upływie czterech tygodni od rozpoczęcia terapii, a następne kolejne dwa tygodnie po każdym dostosowaniu dawki.

Zalecana dawka wynosi 0.1 mg/kg masy ciała pacjenta na tydzień. W zależności od tolerancji leczenia oraz jego efektów dawka może ulegać modyfikacjom o 0.05 mg/kg masy ciała pacjenta.

W celu oznaczenia stężenia argininy w osoczu należy stosować zwalidowane metody laboratoryjne, gdyż standardowe metody pomiaru mogą wskazywać zaniżone stężenie tego enzymu.

Po ustaleniu indywidualnego schematu leczenia dawka substancji czynnej może zostać podawana podskórnie w domu po odpowiednim przeszkoleniu pacjenta lub jego opiekuna.

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji czynnej jest wystąpienie nadwrażliwości na pegzilarginazę.

W trakcie leczenia pegzilarginazą należy poinformować o tym fakcie laboratoria, których zadaniem jest oznaczanie stężenia argininy w osoczu podczas kuracji. W trakcie leczenia kontrolowanie stężenia argininy jest konieczne ze względu na regularną potrzebę dostosowania dawki u pacjenta. Pegzilarginaza może spowodować błędy w oznaczeniu stężenia tej substancji, co wymusza stosowanie innych metod oznaczenia.

Badania kliniczne nie obejmowały pacjentów w średnim i podeszłym wieku, którzy posiadali długotrwałe zaburzenia ruchowe lub u których stężenie argininy w osoczu było zbliżone do 200 μM. W takich przypadkach stosunek ryzyka do korzyści odniesionej z leczenia należy rozpatrywać indywidualnie.

Podawanie pegzilarginazy powinno odbywać się w warunkach zapewniających szybką pomoc w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Do tego rodzaju objawów zaliczamy przede wszystkim obrzęk lub zaczerwienie twarzy, wysypkę, niedociśnienie, pokrzywkę, uczucie ucisku w klatce piersiowej oraz trudności w oddychaniu. W przypadku pojawienia się wyżej wymienionych objawów zalecane jest udanie się na oddział medycyny ratunkowej.

Substancja czynna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej u kobiet ciężarnych. W związku z potwierdzonym szkodliwym wpływem pegzilarginazy na reprodukcję u zwierząt, stosowanie leku u kobiet w ciąży nie jest zalecane.

Podczas terapii konieczne jest stosowanie skutecznych metod antykoncepcyjnych przez kobiety w wieku rozrodczym.

Brak informacji, które wykluczałby możliwość przenikania substancji czynnej do mleka kobiety karmiącej. Przed rozpoczęciem leczenia należy podjąć decyzję dotyczącą kontynuacji karmienia piersią podczas stosowania pegzilarginazy w oparciu o stosunek korzyści odniesionych przez matkę do ryzyka wynikającego z terapii u dziecka.

Substancja czynna zmniejszała płodność u samców niektórych gatunków zwierząt.

Podczas stosowania pegzilarginazy istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania, takich jak:

• bardzo częste reakcje nadwrażliwości;
• częste reakcje w miejscu iniekcji.

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki substancji czynnej istnieje ryzyko nadmiernego spadku stężenia argininy w osoczu, które może objawić się wymiotami nudnościami oraz biegunką.

Leczenie niedoboru arginazy-1 polega na zastąpieniu brakującego w organizmie pacjenta enzymu jego kopią. Pegzilarginaza stanowi podstawioną kobaltem cząsteczkę enzymu aginazy-1, która następnie jest połączona z nośnikiem mPEG. Funkcja nośnika polega na wydłużeniu okresu półtrwania enzymu. Badania wykazały, że pegzilarginaza szybko i skutecznie rozkłada cząsteczkę argininy do mocznika i ornityny i dzięki temu zmniejsza ryzyko wystąpienia objawów związanych z chorobą.

Lek można podawać drogą dożylną oraz podskórną. Po podaniu podskórnym maksymalne stężenie w osoczu występowało po około 34 godzinach od iniekcji.

Substancja czynna jest metabolizowana do małych peptydów oraz aminokwasów.

Okres półtrwania pegzilarginazy wynosi około 50 godzin, a wykorzystywany w stworzeniu cząsteczki leku PEG jest wydalany drogą nerkową.