Wamorolon, Vamorolonum - Zastosowanie, działanie, opis

Wamorolon jest zalecany do stosowania w terapii dystrofii mięśniowej Duchenne'a u pacjentów w wieku 4 lat i powyżej.

Leczenie z wykorzystaniem wamorolonu powinien rozpoczynać lekarz posiadający doświadczenie z pacjentami cierpiącymi na dystrofię mięśniową Duchenne'a. Całkowita dawka dobowa jest zależna od masy ciała, wieku oraz schorzeń współistniejących u leczonego pacjenta. 

W przypadku pacjentów o masie ciała poniżej 40 kg zalecana dawka dobowa wynosi 6 mg/kg mc. Pacjenci, którzy ważą więcej niż 40 kg, powinni przyjmować 240 mg substancji czynnej na dobę. Dawka może ulec zmniejszeniu w przypadku złej tolerancji wamorolonu, jednak należy pamiętać że pacjenci powinni przyjmować największą tolerowaną dawkę substancji czynnej. Dawka powinna być redukowana stopniowo, a podczas zmniejszania ilości wamorolonu należy starannie obserwować pacjenta. 

Lek jest przyjmowany doustnie. Wamorolon można stosować jednocześnie z posiłkiem. 

Wamorolon jest przeciwwskazany w przypadku wystąpienia w przeszłości nadwrażliwości na tę substancję czynną. Ponadto, nie należy przyjmować wamorolonu w przypadku stosowania w ciągu ostatnich 6 tygodni żywych lub atenuowanych szczepionek. Lek jest również przeciwwskazany w przypadku jednoczesnego występowania ciężkich zaburzeń wątroby. 

Wamorolon wpływa na funkcjonowanie układu hormonalnego, szczególnie przy długotrwałym stosowaniu. Należy również zaznaczyć, że u pacjentów z zaburzeniami pracy tarczycy lub guzem chromochłonnym może wystąpić większe ryzyko oddziaływania leku na układ hormonalny.

Podczas terapii wamorolonem zalecane jest regularne monitorowanie stężenia glukozy w osoczu. Podczas terapii gilkokortykosteroidami istnieje ryzyko rozwoju cukrzycy sterydowej, która może również wystąpić podczas terapii nową substancją czynną z tej grupy. 

U niektórych pacjentów zgłaszano ryzyko wystąpienia anafilaksji podczas stosowania wamorolonu. Przed rozpoczęciem terapii należy wykluczyć nadwrażliwość na glikokortykosteroidy u pacjenta. 

Reakcja na szczepionki żywe lub żywe atenuowane może być zmieniona u pacjentów leczonych glikokortykoidami. Szczepionki żywe atenuowane lub żywe należy podać co najmniej 6 tygodni przed rozpoczęciem leczenia wamorolonem. Pacjenci, którzy nie chorowali na ospę wietrzną ani nie byli na nią szczepieni, powinni zostać zaszczepieni przeciwko wirusowi półpaśca przed rozpoczęciem terapii wamorolonem.

Podczas badań dotyczących działań niepożadanych glikokortykoidów zaobserwowano zwiększone ryzyko rozwoju choroby zakrzepowo-zatorowej, w tym żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, szczególnie przy wyższych skumulowanych dawkach tych leków. Ze względów bezpieczeństwa należy założyć, że opisane objawy mogą wystąpić podczas stosowania wamorolonu. 

Badania dotyczące bezpieczeństwa wamorolonu u pacjentów cierpiących na ciężkie zaburzenia wątroby nie były przeprowadzone. Z tego powodu nie należy stosować tej substancji czynnej u tych pacjentów. 

W trakcie terapii wamorolonem istnieje ryzyko stłumienia odporności na tyle efektywnie, że zwiększone zostaje ryzyko infekcji niektórymi drobnoustrojami. W niektórych przypadkach zgłaszano również ujawnienie utajonych infekcji, często o niecharakterystycznym przebiegu, które mogą być zakończone zgonem pacjenta. 

Pacjenci przyjmujący wcześniej glikokortykosteroidy poprzednich generacji, mogą zacząć stosować wamorolon bez zmniejszania dawki substancji czynnej. Podczas wprowadzenia wamorolonu należy zastosować dawkę 6 mg/kg masy ciała w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia kryzysu nadnerczowego. 

Klirens metaboliczny glikokortykoidów może być obniżony przy niedoczynności tarczycy i zwiększony w nadczynności tarczycy. Nie jest jasne, jak wpływa to na aktywność wamorolonu, ale zmiany w funkcjonowaniu tarczycy mogą spowodować konieczność dostosowania dawki leku. 

Brak informacji dotyczących niepożądanych działań wamorolonu ze strony narządu wzroku. Podczas terapii wamorolonem należy pamiętać, że kortykosteroidy mogą powodować wystąpienie zaćmy podtorebkowej tylnej oraz jaskry z uszkodzeniem nerwów wzrokowych. 

Substancja czynna może odpowiadać za wystąpienie efektu supresji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, co z kolei może być przyczyną wtórnej niedoczynności tego organu, który występuje przez długi czas po odstawieniu wamorolonu. Czas trwania oraz intensywność niedoczynności nadnerczy jest zależna zarówno od czasu stosowania leku, jak i jego dawki. 
Niezwykle niebezpiecznym zjawiskiem jest przełom nadnerczowy, który może wystąpić podczas silnego stresu lub nagłego zmniejszenia dawki substancji czynnej. Do objawów ostrej niewydolności nadnerczy zaliczamy: wymioty, zmęczenie, osłabienie, dezorientacje oraz zawroty głowy. 
W okresach infekcyjnych oraz podczas silnego stresu dawka substancji czynnej może zostać uzupełniona poprzez podanie hydrokortyzonu o działaniu ogólnoustrojowym. W przypadku wystąpienia ostrych zakażeń pacjenci powinni być starannie monitorowani pod kątem wystąpienia objawów przełomu nadnerczowego. 
Po nagłym przerwaniu stosowania glikokortykosteroidów istnieje ryzyko pojawienia się zespołu odstawienia na który składają się, takie objawy jak: gorączka, ból stawów, łuszczenie się skóry, ból mięśni i utrata apetytu. Zjawiska te mogą potencjalnie wystąpić podczas nagłego odstawienia wamorolonu. 

Podczas stosowania wamorolonu zaobserwowano istotne zwiększenie masy ciała u pacjentów. Przed rozpoczęciem terapii należy przekazać informacje dotyczące prawidłowych zasad odżywiania podczas leczenia wamorolonem, które będzie zgodne z dietą pacjentów cierpiących na dystrofię mięśniową. 

Substancja czynna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów. 

Łączenie wyciągów dziurawca oraz wamorolonu może doprowadzić do spadku stężenia substancji czynnej i zmniejszenia skuteczności terapii. 

Podczas stosowania wamorolonu należy używać skutecznych metod antykoncepcyjnych. Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej podczas ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wskazywały na ryzyko wystąpienia poważnych wad rozwojowych u potomstwa. Nie należy stosować wamorolonu u kobiet ciężarnych jeśli nie występuje taka konieczność. 

W trakcie leczenia wamorolonem zalecane jest przerwanie karmienia piersią. Brak danych wykluczających możliwość przenikania substancji czynnych do pokarmu kobiety karmiącej. Transfer cząsteczek leku do mleka matki może spowodować wystąpienie działań niepożądanych u karmionego dziecka. 

Badania na zwierzętach wykazały zmniejszenie płodności u samic i samców psa. 

Brak informacji dotyczących objawów przedawkowania substancji czynnej. W przypadku przyjęcia zbyt dużej ilości leku należy rozpocząć odpowiednie leczenie wspomagające oraz rozważyć przeprowadzenie płukania żołądka. 

Dokładny mechanizm działania wamorolonu w leczeniu dystrofii mięśniowej Duchenne'a nie został poznany. Substancja czynna łączy się z receptorem glukokortykoidowym, jednocześnie go aktywując. Odpowiada to za szereg efektów, do których zaliczamy działanie immunosupresyjne oraz przeciwzapalne. Za aktywność terapeutyczną wamorolonu w leczeniu dystrofii mięśniowej odpowiadać może również antagonizm wobec receptora mineralokortykoidowego, jednak dokładny wpływ tego działania nie jest znany. 

Substancja czynna jest szybko i dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego. Po doustnym przyjęciu leku, maksymalne stężenie w osoczu jest obserwowane po upływie około 2 godzin. 

Lek występuje w osoczu w postaci połączonej z białkami na poziomie 88.1 %. 

Wamorolon ulega w organizmie człowieka intensywnym przemianom I i II fazy metabolizmu, jednak główne metabolity oznaczalne w osoczu powstają na drodze glukuronidacji bezpośredniej oraz uwodornienia z następczą glukuronidacją. 

Połowiczny okres półtrwania wamorolonu wynosi około 2 godzin. Około 30% podanej dawki jest wydalane z kałem, a prawie 50% z moczem.