Amiwantamab, Amivantamabum - Zastosowanie, działanie, opis

Amiwantamab w monoterapii jest wskazany do leczenia dorosłych pacjentów z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca z obecnością aktywujących mutacji insercyjnych w eksonie 20 genu kodującego receptor naskórkowego czynnika wzrostu. Jest on stosowany u pacjentów, u których wcześniej stosowana terapia oparta na pochodnych platyny okazała się nieskuteczna.

Mutacje insercyjne w eksonie 20 EGFR są trudne do leczenia tradycyjnymi inhibitorami kinazy tyrozynowej, co czyni amiwantamab istotnym wyborem terapeutycznym, oferującym nowe możliwości leczenia dla pacjentów z opornymi postaciami zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca.

Leczenie powinno być koordynowane przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu chorób nowotworowych, a miejsce podania leku powinno być wyposażone w sprzęt wymagany do leczenia i zapobiegania ciężkim reakcjom podczas podania leku. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest potwierdzenie dodatniego statusu mutacji insercyjnej w eksonie 20 genu EGFR za pomocą zwalidowanej metody badawczej. To badanie jest kluczowe, aby upewnić się, że pacjent jest odpowiednim kandydatem do leczenia amiwantamabem

Amiwantamab jest podawany dożylnie w formie infuzji, po odpowiednim rozcieńczeniu w sterylnym 5% roztworze glukozy lub 0,9% roztworze chlorku sodu (9 mg/ml) przeznaczonym do wstrzykiwań. Proces podania leku wymaga zastosowania zestawu infuzyjnego z filtrem, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność leczenia. Zestaw z filtrem pomaga w wychwyceniu ewentualnych cząsteczek, które mogłyby powstać w wyniku rozcieńczania lub przygotowania leku, co minimalizuje ryzyko powikłań związanych z podaniem leku drogą dożylną. Podczas podawania amiwantamabu należy zastosować szybkość podania zgodną z zaleceniami producenta. Zbyt szybkie podanie leku może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. 

Całkowita dobowa dawka substancji czynnej jest zależna od wagi pacjenta oraz tolerancji działań niepożądanych i mieści się w zakresie od 350 mg do 1400 mg amiwantamabu. Leczenie należy kontynuować do momentu wystąpienia działań niepożądanych, które nie będą akceptowalne dla pacjenta lub do momentu progresji choroby.

Przed podaniem amiwantamabu evantu konieczne jest zastosowanie premedykacji, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji związanych z infuzją. Premedykacja może obejmować leki antyhistaminowe, kortykosteroidy lub inne preparaty, które pomagają minimalizować niepożądane efekty. Zalecenia dotyczące modyfikacji dawki oraz jednoczesnego stosowania produktów leczniczych są ściśle określone przez producenta. 

Przeciwwskazaniem do stosowania amiwantamabu jest wystąpienie nadwrażliwości na tę substancję czynną.

U niektórych pacjentów przyjmujących amiwantamab istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń ze strony narządu wzroku. Podczas terapii zgłaszano przypadki zapalenia rogówki. W przypadku nasilenia działań niepożądanych ze strony oczu, zalecane jest przeprowadzenie konsultacji okulistycznej oraz przerwanie użytkowania soczewek kontaktowych do momentu wizyty u okulisty.

Amiwantamab może spowodować wystąpienie rozpływnej martwicy naskórka - zespołu TEN. W przypadku pojawienia się ciężkich objawów ze strony skóry należy przerwać stosowanie leku. Podczas leczenia zgłaszano również przypadki mniej poważnych działań niepożądanych, takich jak wysypki, świąd oraz suchość skóry. W przypadku nasilenia się wymienionych objawów należy zastosować najpierw leczenie miejscowe w postaci antybiotyków lub kortykosteroidów, a w razie jego niepowodzenia wprowadzić ogólnoustrojową terapię tymi substancjami. W razie niepowodzenia wyżej opisanych procedur lub jeśli stan skóry nie poprawił się w ciągu dwóch tygodni należy skonsultować przypadek z dermatologiem.

Podczas kuracji amiwantamabem zalecane jest stosowanie odzieży ochronnej oraz filtrów z wysokim współczynnikiem ochrony przed promieniowaniem UV-B.

U niektórych pacjentów podczas kuracji zgłaszano przypadki wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc lub zapalenie płuc, które objawami może przypominać śródmiąższową chorobę płuc. W przypadku pojawienia się kaszlu, duszności lub innych zaburzeń oddechu zalecane jest przerwanie kuracji i wyjaśnienie występujących objawów.

W trakcie leczenia amiwantamabem istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych związanych z infuzją substancji czynnej. Przed podaniem leku zalecane jest zastosowanie leków przeciwgorączkowych, przeciwhistaminowych oraz staranne monitorowanie pacjenta. Infuzję należy przerwać w przypadku pojawienia się pierwszych działań niepożądanych.

Amiwantamab może wywierać umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn. U niektórych pacjentów zgłaszano przypadki występowania zawrotów i bólu głowy, które mogą upośledzać koordynację ruchową i koncentrację. W przypadku wystąpienia opisanych działań niepożądanych należy zrezygnować z prowadzenia auta do momentu ich ustąpienia.

Podczas stosowania amiwantamabu nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania szczepionek zawierających żywe lub atenuowane drobnoustroje ze względu na brak potwierdzenia ich skuteczności i bezpieczeństwa podczas jednoczesnego podania.

Brak informacji potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej w okresie ciąży. Amiwantamab może przenikać przez łożysko i oddziaływać na rozwijający się płód. Badania na zwierzętach potwierdziły wzrost ryzyka poronienia, zwiększenie śmiertelności zarodków oraz powstawanie wad po podaniu amiwantamabu. Podanie leku w okresie ciąży nie jest zalecane, a kobiety przyjmujące tę substancję czynną powinny być świadome działań niepożądanych w przypadku zajścia w ciążę podczas terapii.

Brak informacji potwierdzających bezpieczeństwo leku w okresie karmienia piersią. Nie można całkowicie wykluczyć ryzyka przenikania substancji czynnej do pokarmu kobiety karmiącej. Przed rozpoczęciem terapii zalecane jest rozważenie stosunku zagrożeń wynikających z działań niepożądanych związanych z podaniem amiwantamabu matce karmionego dziecka do korzyści rozwojowych odniesionych dzięki karmieniu piersią.

Po infuzji amiwantamabu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• bardzo często: zmniejszonego apetytu, zwiększenia aktywności aminotransferazy asparaginianowej, świądu, wysypki, suchej skóry, obrzęku, bólu mięśniowego, reakcji związanej z infuzją, zmęczenia, hipokalcemii, zwiększenia aktywności aminotransferazy alaninowej, biegunki, zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, toksycznego działania na paznokcie, zapalenia jamy ustnej, nudności, wymiotów, zaparć, zawrotów głowy;
• często: hipokaliemii, hipomagnezemii, choroby śródmiąższowej płuc, bólu brzucha,  zaburzeń widzenia, wzrostu rzęs, innych zaburzeń oka, ;
• niezbyt często: toksycznej rozpływnej martwicy naskórka, zapalenia błony naczyniowej oka, stanu zapalnego rogówki.

Brak informacji dotyczących dokładnych objawów występujących po przedawkowaniu substancji czynnej. W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki amiwantamabu należy przerwać stosowanie leku oraz rozpocząć leczenie wspomagające, które powinno trwać do momentu ustąpienia ogólnoustrojowej toksyczności.

Substancja czynna działa poprzez mobilizację układu odpornościowego i skierowania jego komórek do walki i eliminacji komórek nowotworowych, które są zwykle nierozpoznawane przez limfocyty, komórki NK oraz makrofagi. Dokładny mechanizm działania amiwantamabu polega na zmniejszeniu ekspresji domen zewnątrzkomórkowych receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i przejściowego czynnika mezenchymalno-nabłonkowego (MET). Blokowanie EGFR oraz MET powoduje zmniejszenie sygnalizacji odpowiadającej za angiogenezę oraz dalszy podział komórek. Ponadto, zahamowanie ekspresji MET I EGFR powoduje oznaczenie komórek nowotworowych u pacjentów z zawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca, dzięki czemu są one poddawane procesowi trogocytozy przez makrofagi oraz komórki NK.

Lek jest podawany dożylnie.

Stan stacjonarny zostaje ustalony po około 2 miesiącach od rozpoczęcia terapii.

Przeciwciała takie jak amiwantamab są metabolizowane do prostszych peptydów oraz aminokwasów.