Tislelizumab, Tislelizumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Tislelizumab jest przeciwciałem monoklonalnym zarejestrowanym do stosowania w monoterapii u dorosłych pacjentów cierpiących na nieoperacyjny, zaawansowany lub rozsiany płaskonabłonkowy nowotwór przełyku. Warunkiem rozpoczęcia terapii jest wcześniejsza kuracja pochodnymi platyny.

Terapia tislelizumabem powinna być przeprowadzana przez lekarza specjalizującego się w leczeniu chorób nowotworowych.

Dawka substancji czynnej nie powinna być zmniejszana podczas stosowania w monoterapii. W przypadku pojawienia się efektów toksycznego działania leku, zależnie od stopnia nasilenia działań niepożądanych, podanie preparatu należy przerwać lub wstrzymać.

Dobowa dawka tislelizumabu wynosi 200 mg substancji czynnej. Zaleca się stosowanie leku raz na trzy tygodnie. Terapię należy kontynuować do momentu progresji schorzenia lub pojawienia się ciężkich działań niepożądanych.

Lek należy podawać w postaci infuzji dożylnej. Pierwsze podanie powinno trwać godzinę. W przypadku dobrej tolerancji tislelizumabu, kolejne infuzje mogą zostać skrócone do 30 minut.

Tislelizumab jest przeciwwskazany w przypadku wystąpienia nadwrażliwości na tę substancję czynną.

Przed rozpoczęciem terapii tislelizumabem lekarz prowadzący leczenie powinien starannie omówić z pacjentem kwestie bezpieczeństwa stosowania leku oraz poinformować go o możliwych działaniach niepożądanych podczas kuracji.

W trakcie leczenia tislelizumabem zaobserwowano możliwość pojawienia się niedoczynności kory nadnerczy, która może zostać zdiagnozowana po przeprowadzeniu kontroli funkcji kory nadnerczy oraz stężenia jej hormonów. W razie potrzeby należy zastosować odpowiednie leczenie wykorzystujące kortykosteroidy lub stosowanie hormonalnej terapii zastępczej.

Podczas leczenia tislelizumabem istnieje ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych o podłożu immunologicznym. W niektórych przypadkach zdarzenia te były zakończone zgonem pacjenta. Działanie niepożądane mogą wystąpić nawet po podaniu ostatniej dawki substancji czynnej. W przypadku pojawienia się niepokojących objawów w trakcie terapii konieczne jest wykluczenie innych przyczyn występowania tych zaburzeń takich jak infekcje lub inne schorzenia. W zależności od nasilenia działań niepożądanych zalecane jest wstrzymanie leczenia oraz podanie kortykosteroidów. W przypadku braku ich skuteczności może wystąpić konieczność podania innych substancji o działaniu immunosupresyjnym.

U niektórych pacjentów podczas terapii zgłaszano występowanie reakcji skórnych lub wysypki skórnej o podłożu immunologicznym. W przypadku wystąpienia objawów skórnych podczas terapii należy wykluczyć inne możliwe przyczyny i wstrzymać podawania leku do ich ustąpienia. W rzadkich przypadkach zaobserwowano ryzyko pojawienia się ciężkich reakcji skórnych takich jak zespół toksycznej nekrolizy naskórka (TEN), zespół Stevensa-Johnsona oraz ciężkiej postaci rumienia wielopostaciowego. Po rozpoznaniu ciężkich reakcji skórnych należy skonsultować się z odpowiednim specjalistą, przerwać stosowanie leku i rozpocząć odpowiednią terapię. 

Podczas podania leku istnieje ryzyko pojawienia się ciężkich działań związanych z infuzją tislelizumabu. W przypadku pojawienia się ciężkich efektów niepożądanych zalecane jest wstrzymanie terapii do momentu uzyskania poprawy po zastosowaniu kortykosteroidów lub stosowanie innych leków o działaniu immunosupresyjnym.

W trakcie leczenia tislelizumabem zaobserwowano możliwość pojawienia się stanu zapalnego przysadki mózgowej, która może zostać zdiagnozowana po przeprowadzeniu kontroli objawów przedmiotowych i podmiotowych, a także kontroli stężenia jej hormonów. W razie potrzeby należy zastosować odpowiednie leczenie wykorzystujące kortykosteroidy. 

Istnieją grupy pacjentów, którzy ze względu na schorzenia współistniejące lub postęp nowotworu zostali wykluczeni z badań klinicznych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa tislelizumabu. W przypadku pacjentów cierpiących na nieleczone AIDS, nieleczone WZW typu C, śródmiąższową chorobę płuc lub ciężką nadwrażliwość występującą po podaniu innego przeciwciała monoklonalnego zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas rozpoczynania terapii tislelizumabem. Skuteczność i bezpieczeństwo leku nie zostało również potwierdzone w przypadku niezachowania czternastodniowego odstępu między rozpoczęciem terapii a:

• podaniem szczepionek zawierających żywe drobnoustroje;
• terapią zakażeń wymagających wdrożenie odpowiedniego leczenia ogólnoustrojowego;
• przyjęciem kortykosteroidów lub leków o działaniu immunosupresyjnym.

Ostrożność należy zachować również w przypadku decyzji o podaniu leku u pacjentów, którzy w teście sprawności według ECOG uzyskali wyniki wyższy niż lub równy 2, mieli aktywne przerzuty w mózgu lub oponach mózgowo-rdzeniowych lub cierpieli na potencjalnie nawracającą chorobę autoimmunologiczną.

Po rozpoczęciu leczenia u niektórych pacjentów po przeszczepach, zgłaszano przypadki odrzucenia przeszczepu narządu miąższowego po zastosowaniu tislelizumabu. Przed rozpoczęciem terapii pacjentów po przeszczepach należy rozważyć stosunek korzyści odniesionej z leczenia i ryzyka odrzucenia przeszczepu u pacjenta.

Podczas leczenia tislelizumabem istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zapalenia mięśni, zapalenia mięśnia sercowego lub osierdzia, zapalenia stawów, polimialgii reumatycznej i zespołu Guillaina-Barrégo. We wszystkich przypadkach, po rozpoznaniu wymienionych jednostek chorobowych zalecane jest postępowanie zgodne z procedurami i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia.

Po podaniu tislelizumabu istnieje ryzyko rozwoju stanu zapalnego płuc o podłożu immunologicznym. Po wykluczeniu innych przyczyn choroby należy zastosować zgodne z procedurami leczenie i starannie monitorować pacjenta.

U niektórych pacjentów zgłaszano objawy wynikające z zapalenia wątroby o podłożu immunologicznym. Podczas terapii zalecane jest staranne monitorowanie funkcji wątroby poprzez regularne oznaczenia aktywności enzymów wątrobowych. Pacjentów, którzy doświadczyli immunologicznego zapalenia wątroby należy leczyć zgodnie z aktualnymi wytycznymi.

Podczas terapii tislelizumabem istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się objawów mogących świadczyć o zapaleniu jelita grubego o podłożu immunologicznym. W przypadku występowania charakterystycznych objawów, takich jak długotrwała biegunka należy wykluczyć inne przyczyny zapalenia i po rozpoznaniu rozpocząć leczenie zgodne z wytycznymi.

W trakcie podawania tislelizumabu u niektórych pacjentów zdiagnozowano zapalenie nerek o charakterze immunologicznym. Podczas kuracji konieczne jest dokładne monitorowanie funkcji nerek i wykonywanie regularnego oznaczenia stężenia kreatyniny w osoczu. Po wykluczeniu innych przyczyn zapalenia należy rozpocząć leczenie zgodne z procedurami.

U niektórych pacjentów leczonych tislelizumabem wykryto obecność cukrzycy typu I. Podczas kuracji z wykorzystaniem tej substancji czynnej należy monitorować stężenie glukozy w osoczu oraz sprawdzać występowanie objawów powiązanych z cukrzycą. W przypadku potwierdzenia jej obecności należy podać insulinę, a w razie wystąpienia ciężkich objawów jak kwasica ketonowa oraz hiperglikemia należy wstrzymać podawanie leku i rozpocząć terapię przeciwcukrzycową.

Podczas terapii tislelizumabem zgłaszano przypadki zaburzeń pracy gruczołu tarczowego. U niektórych pacjentów zaobserwowano występowanie niedoczynności, nadczynności lub zapalenia tarczycy. W trakcie kuracji konieczne jest regularne monitorowanie stężenia hormonów tarczycy. Niedoczynność tarczycy może być leczona bez konieczności przerywania terapii tislelizumabem z wykorzystaniem hormonalnej terapii zastępczej. 

Tislelizumab nie wpływa bezpośrednio na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn. Lek może u niektórych pacjentów wywoływać zmęczenie co należy wziąć pod uwagę podczas prowadzenia auta.

Jednoczesne podawanie immunosupresantów oraz kortykosteroidów w chwili rozpoczęcia terapii nie jest zalecane, ze względu na ryzyko zmniejszenia skuteczności działania tislelizumabu. Zastosowanie kortykosteroidów jest możliwe podczas terapii w późniejszym czasie, gdy dojdzie do konieczności leczenia działań niepożądanych związanych z zastosowaniem leku.

Tislelizumabu nie powinno stosować się u kobiet w okresie ciąży, chyba że ich stan zdrowia wymaga takiego podania. Immunoglobuliny mogą przenikać przez łożysko i wywierać działanie w rozwijającym się organizmie płodu. Brak badań na ludziach lub zwierzętach, które potwierdzałyby bezpieczeństwo leku w okresie ciąży. Podczas badań na mysim modelu ciąży potwierdzono zwiększoną częstość poronień.

Kobiety przyjmujące tislelizumab, które znajdują się w wieku rozrodczym, powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez okres kuracji oraz cztery miesiące od daty jej zakończenia.

Brak informacji potwierdzających bezpieczeństwo leku w okresie karmienia piersią. W przypadku terapii kobiet karmiących, ze względu na ryzyko przenikania cząsteczki leku do pokarmu, zalecane jest przerwanie karmienia na czas kuracji oraz cztery miesiące od momentu jej zakończenia.

Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wskazują na wpływ leku na płodność u badanych osobników.

Po infuzji tislelizumabu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• bardzo często: niedokrwistości, zmniejszenia apetytu, zmęczenia, wzrostu stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenia aktywności aminotransferazy alaninowej i asparaginowej, niedoczynności tarczycy, kaszlu, wysypki oraz świądu;
• często: limfopenii, małopłytkowości, neutropenii, zakaźnego zapalenia płuc, nadczynności lub stanu zapalnego tarczycy, hipokaliemii, hiponatremii, hiperglikemii, nadciśnienia tętniczego, duszności, zapalenia płuc, stanu zapalnego jamy ustnej, biegunki, nudności, zapalenia wątroby, bólu stawów i bólu mięśni, zwiększenia aktywności fosfatazy zasadowej, wzrostu stężenia kreatyniny we krwi;
• niezbyt często: niedoczynności kory nadnerczy, zespołu Guillaina-Barrégo, cukrzycy, zapalenia błony naczyniowej oka, stanu zapalnego mięśnia sercowego, zapalenia trzustki, zapalenia jelita grubego, stanu zapalnego nerek, zapalenia mięśni i stawów, reakcji związanych z infuzją;
• rzadko: ciężkich reakcji skórnych, zapalenia osierdzia.

Brak informacji o objawach występujących po przyjęciu zbyt dużej dawki tislelizumabu. W przypadku przypadkowego przedawkowania leku należy starannie monitorować pacjenta i rozpocząć leczenie objawów zgodne z przewidzianymi procedurami.

Tislelizumab jest przeciwciałem monoklonalnym należącym do klasy immunoglobulin G4. Substancja czynna wchodzi w połączenie z receptorem PD-1 znajdującym się na powierzchni limfocytów T, które odpowiadają za aktywność immunologiczną skierowaną w kierunku niektórych nowotworów. Komórki nowotworowe mogą odpowiadać za wzmożoną ekspresję ligandów PD-1, które aktywując receptor znajdujący się na powierzchni limfocytów T prowadzą do spadku proliferacji limfocytów T oraz zmniejszenia produkcji  prozapalnych cytokin. Zablokowanie miejsca aktywnego receptora PD-1 przez tislelizumab, zwiększa ilość i aktywność limfocytów T, poprawiając tym samym nadzór immunologiczny nad komórkami nowotworowymi.

Lek jest podawany w postaci infuzji i jego biodostępność po podaniu wynosi 100%.

Substancja czynna potrzebuje około 84 dni na osiągnięcie optymalnego stężenia w stanie stacjonarnym.

Lek, ze względu na przynależność do grupy immunoglobulin, ulega rozpadowi na mniejsze peptydy i aminokwasy.