Rimegepant, Rimegepantum - Zastosowanie, działanie, opis

Rimegepant jest antagonistą peptydu związanego z genem kalcytoniny stosowanym w leczeniu migreny. Główne wskazania do stosowania rimegepantu obejmują:

1. migrenę bez aur – rimegepant jest stosowany w leczeniu epizodów migreny bez aur, jest to rodzaj migreny, który charakteryzuje się nawracającymi, umiarkowanymi lub silnymi bólami głowy, często jednostronnymi, które mogą towarzyszyć nudnościom, wymiotom oraz nadwrażliwości na światło i dźwięki;

2. migrenę z aurą – rimegepant jest również wykorzystywany w leczeniu epizodów migreny z aurą, jest to rodzaj migreny, który obejmuje dodatkowe objawy neurologiczne, takie jak zaburzenia wzroku, czucia lub mowy.

Substancja czynna może być stosowana zarówno w ramach profilaktyki oraz leczenia doraźnego. Leczenie profilaktyczne powinno zostać zalecone w przypadku gdy pacjent cierpi na co najmniej cztery napady migrenowe w miesiącu.

Rimegepant należy stosować doraźnie lub profilaktycznie zgodnie z zaleceniami lekarza. Dawka dobowa, wykorzystana w leczeniu, jest zależna od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących.

Podczas doraźnej terapii migreny należy przyjmować 75 mg substancji czynnej na dobę.

Jeśli występuje konieczność leczenia profilaktycznego, o częstotliwości podawania leku decyduje lekarz. Najczęściej zaleca się przyjmowanie dawki dobowej co drugi dzień.

Należy zachować ostrożność i unikać jednoczesnego podawania rimegepantu i silnych inhibitorów CYP3A4 lub glikoproteiny P. Bezpieczny odstęp między tymi grupami leków wynosi 48 godzin.

Nie jest znane bezpieczeństwo stosowania leku u osób poniżej 18 roku życia.

Substancja czynna została dopuszczona na rynek w postaci liofilizatu, który po umieszczeniu na powierzchni języka ulega rozpuszczeniu. Popicie leku wodą nie jest konieczne.
Rimegepant można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od niego.

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji czynnej jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na rimegepant w przeszłości.

U niektórych pacjentów rimegepant mógł odpowiadać za wystąpienie ciężkich reakcji nadwrażliwości. Objawy nadwrażliwości mogą wystąpić nawet kilka dni od rozpoczęcia terapii. W większości przypadków nadwrażliwość na lek była związana z występowaniem duszności i wysypki.

Paradoksalnie, przyjmowanie rimegepantu może spowodować występowanie zespołu bólu głowy z nadużycia leków. W przypadku podejrzenia występowania tego rodzaju bólu zaleca się kontakt z lekarzem. Przesłanką, która może świadczyć o występowaniu tego zespołu jest codzienne występowania ostrego bólu głowy pomimo przyjmowania środków przeciwbólowych lub wystąpienie bólu po przyjęciu rimegepantu. 

Stosowanie rimegepantu jest niezalecane w przypadku współistniejącej ciężkiej niewydolności nerek oraz niewydolności lub poważnych zaburzeń czynności wątroby.
Ponadto, terapia rimegepantem nie jest zalecana podczas jednoczesnego stosowania silnych inhibitorów lub induktorów enzymu CYP3A4.

Posiłek wysokotłuszczowy może wydłużać czas potrzebny do osiągnięcia maksymalnego stężenia rimegepantu w osoczu. Jednoczesne spożywanie pokarmu zmniejsza również wartość maksymalnego stężenia leku w osoczu. Brak informacji o znaczeniu klinicznym tej interakcji.

Substancja czynna nie wywiera lub ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn.

Nie należy stosować rimegepantu w połączeniu z wyciągami z dziurawca. Ze względu na wpływ na podjednostkę CYP3A4 cytochromu p450, wyciągi z dziurawca mogą osłabiać działanie substancji czynnej i zmniejszać skuteczność terapii.

Ilość informacji odnośnie stosowania rimegepantu w okresie ciąży jest ograniczona. Badania na zwierzętach nie wykazały teratogennego wpływu substancji leczniczej. Rimegepant nie powodował również obumarcia zarodka u zwierząt. W przypadku stosowania toksycznych dawek substancji czynnej badania potwierdziły mniejszą masę urodzeniową oraz występowania wad układu kostnego u szczurów. Ze względów bezpieczeństwa stosowanie rimegepantu w okresie ciąży nie jest zalecane.

Podczas badania na ludziach potwierdzono przenikanie rimegepantu do pokarmu kobiety karmiącej. W związku z niewielkim stężeniem substancji czynnej w mleku matki dopuszcza się możliwość karmienia piersią podczas kuracji rimegepantem. Przed podjęciem decyzji o przyjęciu leku podczas karmienia należy starannie rozważyć stosunek korzyści wynikających z leczenia rimegepantem u matki do ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u karmionego dziecka.

Badania na zwierzętach nie wykazały istotnego wpływu na płodność podczas przyjmowania substancji czynnej.

Brak informacji odnośnie ciężkiego przedawkowania rimegepantu. Przyjęcie dużej dawki substancji czynnej może spowodować wystąpienie działań niepożądanych charakterystycznych dla rimegepantu. W przypadku pojawienia się innych objawów przedawkowania należy rozpocząć leczenie wspomagające.

Rimegepant pomaga w przerwaniu napadów migrenowych poprzez zahamowanie aktywności pronocyceptywnej cząsteczki, która odgrywa rolę w patofizjologii migreny. Mowa o peptydzie związanym z genem kalcytoniny – CGRP. Substancja ta odgrywa rolę w mechanizmie powstawania migreny, ponieważ wykazuje silnie działanie naczyniorozszerzające. O udziale CGRP w powstawaniu migreny świadczą również stężenia tej substancji w osoczu wykryte podczas napadu migrenowego. Ponadto, cząsteczka CGRP wykazuje również wspomnianą aktywność pronocyceptywną zwiększając pobudliwość układu nerwowego i ułatwiając tym samym przekazywanie sygnałów bólowych. 

Rimegepant jest antagonistą receptora przeznaczonego dla peptydu związanego z genem kalcytoniny. Zajmując miejsce aktywne na powierzchni receptora zmniejsza zdolność cząsteczki CGRP do podtrzymania i intensyfikacji bólu głowy.

Substancja czynna dobrze wchłania się po podaniu doustnym. Lek osiąga maksymalne stężenie w osoczu po upływie 90 minut od przyjęcia dawki.

Wysokotłuszczowy pokarm może spowodować spadek maksymalnego stężenia substancji czynnej w osoczu oraz wydłużyć czas potrzebny do jego uzyskania.

Rimegepant w wysokim stopniu łączy się z białkami osocza. Substancja czynna występuje w postaci połączonej z białkami na poziomie 96%.

Substancja lecznicza ulega metabolizmowi z wykorzystaniem podjednostek CYP3A4 i CYP2C9 cytochromu p450. Nie są obecnie znane główne metabolity rimegepantu.

Lek jest wydalany z moczem i z kałem, w przeważającej części w postaci niezmienionej.