Relugoliks, Relugolixum - Zastosowanie, działanie, opis

Relugoliks, w połączeniu z innymi substancjami czynnymi, jest wskazany w leczeniu umiarkowanych lub ciężkich objawów mięśniaków macicy u dorosłych kobiet.

Substancja lecznicza znalazła również zastosowanie w leczeniu hormonozależnych nowotworów prostaty. Ponadto, podjęto również próby wykorzystania leku w terapii endometriozy.

Podczas wykorzystania relugoliksu w terapii mężczyzn z hormonozależnym nowotworem gruczołu krokowego zaleca się doustne stosowanie 120 mg substancji czynnej na dobę. Schemat dawkowania jest planowany przez lekarza prowadzącego i zwykle zakłada zastosowanie dawki nasycającej w pierwszym dniu terapii.

W przypadku leczenia u kobiet w wieku rozrodczym zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg substancji czynnej. Przed rozpoczęciem leczenia relugoliksem zalecane jest wykluczenie ciąży u pacjentki. Ponadto, przyjęcie pierwszej dawki powinno nastąpić około 5 dni po zakończeniu obecnego cyklu menstruacyjnego. Rozpoczęcie terapii w innymi dniu cyklu może spowodować pojawienie się obfitych krwawień. Lek należy przyjmować bez przerw do momentu przejścia w okres menopauzy.

Pacjenci zagrożeni wystąpieniem osteoporozy powinni zostać skierowani na wykonanie podwójnej absorpcjometrii rentgenowskiej. Badanie to należy również wykonać po upływie roku od rozpoczęcia leczenia.

Ilość przyjmowanego leku może zależeć od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała, chorób współistniejących występujących u pacjenta. 

Kobiety stosujące hormonalne metody antykoncepcji, powinny przerwać ich przyjmowanie wraz z rozpoczęciem terapii relugoliksem. Relugoliks wywiera wpływ antykoncepcyjny po upływie miesiąca od rozpoczęcia terapii, a jednoczesne stosowanie hormonalnych substancji antykoncepcyjnych jest przeciwwskazane w trakcie przyjmowania leku.
Ponadto, kobiety przerywające leczenie relugoliksem należy poinformować o konieczności stosowania innych metod antykoncepcyjnych, ze względu na szybko powracającą owulację.

W przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć go jak najszybciej tego samego dnia. Pominięcie dwóch lub większej ilości dawek powoduje konieczność stosowania niehormonalnych metod antykoncepcji przez co najmniej tydzień. Zaprzestanie przyjmowania leku u mężczyzn na okres tygodnia wymaga rozpoczęcia kuracji z zastosowaniem nowej dawki nasycającej.

Relugoliks można przyjmować niezależnie od pokarmu, popijając lek niewielką ilością wody.

Relugoliks jest przeciwwskazany podczas występowania nadwrażliwości na tę substancję czynną. Ponadto, lek jest przeciwwskazany w przypadku występowania niektórych jednostek chorobowych, do których zaliczamy:

• żylną chorobę zakrzepowo-zatorową;
• nowotwór wątroby;
• zawał mięśnia sercowego, udar lub chorobę niedokrwienną serca;
• złośliwe nowotwory układu rozrodczego lub piersi, a także podejrzenie możliwości występowania takich nowotworów;
• wrodzoną skłonność do zakrzepów;
• niewydolność wątroby lub inna ciężka choroba wątroby;
• osteoporozę;
• migrenowe bóle głowy, lub bóle głowy z ogniskowymi objawami neurologicznymi;
• krwawienie z narządów rodnych o nieznanej przyczynie.

Stosowanie leku jest przeciwwskazane również w okresie ciąży lub w przypadku jej podejrzenia oraz podczas karmienia piersią.

Podczas wykorzystania metod deprywacji androgenowej w przeszłości zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, który mógł odpowiadać za rozwój częstoskurczu typu torsade de pointes. Ponadto, stosowanie tego rodzaju leczenia mogło odpowiadać za wystąpienie zawału mięśnia sercowego lub udaru podczas terapii. W związku z tym zalecane jest zachowanie ostrożności podczas leczenia nowotworów gruczołu krokowego z wykorzystaniem relugoliksu.

W trakcie terapii nowotworu prostaty zalecane jest oznaczenie skuteczności substancji czynnej poprzez pomiar stężenia PSA (antygen swoisty dla gruczołu krokowego) w surowicy.

Podczas terapii relugoliksem istnieje ryzyko wystąpienia ubytku masy kostnej, który może wynosić więcej niż 3-8%. W związku z tym po roku leczenia relugoliksem należy wykonać podwójną absorpcjometrię rentgenowską, której celem jest określenie stopnia zmian i rozważenie stosunku korzyści odnoszonych z terapii do ryzyka złamań związanych z pogorszeniem struktury kości.
Pacjentki z wysokim ryzykiem złamań niskoenergetycznych oraz rozwoju osteoporozy powinny wykonać podwójną absorpcjometrię rentgenowską przed rozpoczęciem terapii relugoliksem. W przypadku, gdy ryzyko powiązane ze znacznym ubytkiem masy kostnej przeważa na korzyściami odniesionymi z terapii rozpoczęcie leczenia nie jest zalecane.

Przed rozpoczęciem terapii relugoliksem konieczne jest zebranie odpowiedniego wywiadu, szczególnie w kierunku przeciwwskazań występujących podczas terapii. Ponadto, zaleca się wykonanie pomiaru ciśnienia tętniczego oraz przerwanie terapii innymi środkami antykoncepcyjnymi. Wskazane są również okresowe badania kontrolne, a przed przyjęciem pierwszej dawki należy wykluczyć występowanie ciąży. 

W trakcie leczenia relugoliksem istnieje ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego, które powinno zostać poddane leczeniu. W większości przypadków stosowanie leku powodowało nieznaczne zwiększenie ciśnienia tętniczego i nie było istotne klinicznie. W przypadku pacjentek zgłaszających objawy związane z nadciśnieniem zalecane jest wykonanie ponownej oceny stosunku korzyści odniesionych z przyjmowania leku do zagrożeń płynących z długotrwałego zwiększonego ciśnienia tętniczego.

W przypadku wystąpienia żółtaczki podczas leczenia relugoliksem należy przerwać przyjmowanie leku. Terapia relugoliksem może zwiększać stopień aktywności enzymów wątrobowych, zmiany mają zwykle charakter przemijający. Stosowanie substancji czynnej jest przeciwwskazane w przypadku współistniejących nowotworów wątroby oraz nienowotworowychi schorzeniach tego organu, przynajmniej do momentu gdy wskaźniki czynności wątroby nie powrócą do normy.

Narażenie organizmu na działanie relugoliksu jest większe w przypadku kobiet z niewydolnością lub schorzeniami nerek. Podczas przyjmowania leku u pacjentek cierpiących na choroby nerek zalecane jest zachowanie ostrożności. 

Podczas terapii relugoliksem istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia nieregularnego profilu krwawień miesiączkowych. U większości pacjentek lek powodował zmniejszenie utraty krwi miesiączkowej lub zanik krwawień podczas terapii. W mniejszym stopniu zgłaszano nieregularne krwawienia miesiączkowe lub nadmierną utratę krwi. W przypadku wystąpienia obfitych krwawień podczas przyjmowania relugoliksu należy skontaktować się z lekarzem. 

Substancja czynna skutecznie zatrzymuje owulację i zapewnia odpowiedni stopień zabezpieczenia przed ciążą. Przed odstawieniem leku pacjentki przyjmujące relugoliks należy poinformować o konieczności stosowania niehormonalnych metod antykoncepcyjnych ze względu na szybko powracającą płodność. 

Podczas terapii z wykorzystaniem relugoliksu istnieje ryzyko zmniejszonego wykrycia ciąży, co jest bezpośrednio związane ze zmianami w profilu krwawień miesiączkowych. W przypadku wystąpienia podejrzeń odnośnie stanu pacjentki zaleca się wykonanie testu ciążowego. 

W trakcie przyjmowania relugoliksu istnieje prawdopodobieństwo wydalenia lub usunięcia przez szyję macicy mięśniaków występujących w macicy. Zjawisku temu może towarzyszyć obfita utrata krwi. W przypadku powtarzających się krwawień pacjentki przyjmujące relugoliks powinny skontaktować się z lekarzem. 

Niektóre pacjentki podczas terapii relugoliksem występującym w połączeniu z estradiolem i progestagenami zgłaszały przypadki występowania depresji. W przypadku występowania zmian nastroju lub innych objawów depresji w trakcie przyjmowania leku, zaleca się kontakt z lekarzem. 

Stosowanie relugoliksu w połączeniu z innymi hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi jest przeciwwskazane.

Przyjęcie leku podczas spożywania pokarmu może zmniejszyć maksymalne stężenie relugoliksu w osoczu, jednak nie ma to znaczenia klinicznego.

Substancja czynna nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów. Wśród niektórych działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem leku możemy znaleźć zawroty i bóle głowy, które mogą utrudniać prowadzenie pojazdów. Po przyjęciu leku zalecana jest obserwacja reakcji pacjenta na przyjęty preparat.

Nie należy stosować relugoliksu w połączeniu z wyciągami z dziurawca. Ze względu na wpływ na podjednostkę CYP3A4 cytochromu p450, wyciągi z dziurawca mogą osłabiać działanie substancji czynnej i zmniejszać skuteczność terapii.

Stosowanie relugoliksu w okresie ciąży jest przeciwwskazane. Badania wykazały, że substancja czynna może spowodować poronienie we wczesnej fazie ciąży jeśli jest przyjmowana przez kobiety ciężarne. Poza tym, ze względu na niedostateczną ilość danych, nie można wykluczyć szkodliwego wpływu relugoliksu na rozwijający się w kolejnych miesiącach trwania ciąży płód.

Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas przyjmowania relugoliksu. Ze względu na brak badań wykluczających przenikanie substancji czynnej do mleka kobiety karmiącej oraz testy na zwierzętach, które potwierdziły występowanie leku w pokarmie szczurów, nie należy stosować relugoliksu podczas karmienia piersią oraz dwa tygodnie po zakończeniu terapii.

Działanie relugoliksu polega na zahamowaniu produkcji testosteronu i owulacji, co jest bezpośrednią przyczyną niepłodności podczas terapii. Cykl miesiączkowy oraz stężenie testosteronu w osoczu szybko wraca do normy po przerwaniu terapii.

Brak informacji o ciężkich objawach przedawkowania relugoliksu.

Relugoliks jest antagonistą receptora GnRH, który działa na przedni płat przysadki mózgowej. Mechanizm działania substancji czynnej polega na zahamowaniu produkcji hormonów płciowych takich jak luteinizujący (LH) i folikulotropowy (FSH). Odbywa się to poprzez zablokowanie miejsca aktywnego na powierzchni receptora przeznaczonego dla cząsteczki hormonu GnRH. Hormon ten, po połączeniu z receptorem stymuluje przedni płat przysadki do uwalniania hormonu luteinizującego i folikulotropowego. Blokada miejsca na powierzchni receptora powoduje zmniejszenie produkcji tych hormonów. U mężczyzn zmniejszenie produkcji LH i FSH powoduje spadek wytwarzania w jądrach testosteronu. W przypadku kobiet spadek stężenia hormonu folikulotropowego jest odpowiedzialny za zmniejszenie stężenia estrogenów w osoczu poprzez ograniczenie dojrzewania pęcherzyków jajnikowych, z kolei zmniejszenie stężenia hormonu luteinizującego zatrzymuje proces dojrzewania ciałka żółtego i owulacji, skutkiem czego jest spadek produkcji progesteronu.

Relugoliks jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym. Maksymalne stężenie substancji czynnej wstępuje około 15 minut po podaniu leku.

Relugoliks wiąże się z białkami osocza w 68-71%. Białkami odpowiadającymi za wiązanie cząsteczki leku są głównie albuminy.

Substancja czynna jest metabolizowana przez wątrobę, a w biotransformacji leku biorą udział podjednostki CYP3A4 CYP2C8 i CYP2C19 cytochromu p450.

Około 80% dawki relugoliksu ulega metabolizmowi i występuje w kale lub w moczu w postaci jednego z metabolitów. Niewielka część dawki została wykryta w kale w postaci niezmienionej.