Indygokarmina, Indigotinum - Zastosowanie, działanie, opis

Głównym zastosowaniem indygokarimny jest wizualizacja i określenie dokładnego położenia ujść moczowodów podczas ich cewnikowania lub cytoskopii. 
Substancja czynna jest wykorzystywana jako środek pomocniczy podczas badania integralności ścian moczowodów w trakcie zabiegów ginekologicznych lub chirurgicznych. 

Indygokarmina jest wykorzystywana w celach diagnostycznych. W związku z tym substancja czynna jest stosowana zwykle jednorazowo.
Procedura podania zakłada dożylne podanie 40 mg indygokarminy. Podanie powinno być stopniowe i trwać około minuty. 

Gotowy preparat powinien zostać podany natychmiast po otwarciu, a podawana dawka powinna zostać skontrolowana pod kątem przejrzystości roztworu lub zmiany zabarwienia. 

Podczas podania rekomendowane jest kontrolowanie ciśnienia tętniczego i pracy mięśnia sercowego ze względu na działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas podania.

Przeciwwskazaniem do stosowania indygokarminy jest wystąpienie nadwrażliwości na tę substancję czynną. 

Podczas podania indygokarminy istnieje ryzyko wystąpienia poważnych objawów ze strony układu sercowo-naczyniowego. Po około godzinie od podania zgłaszano przypadki nagłego skoku ciśnienia tętniczego, który wymagał pilnej interwencji lekarskiej. Poza nadciśnieniem istnieje również ryzyko pojawienia się zaburzeń rytmu serca, bloku przedsionkowo-komorowego, spowolnienia pracy mięśnia sercowego oraz niedociśnienia. 

Podczas podania indygokarminy istnieje ryzyko wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego, któremu towarzyszyła często pokrzywka, duszności lub skurcz oskrzeli. Pacjenci po przebytym w przeszłości wstrząsie powinni być poinformowani odnośnie ryzyka. 

Intensywnie niebieski kolor substancji czynnej może zmieniać odczyty niektórych urządzeń kontrolujących puls lub saturację pacjenta. 

Ze względu na niewielką dostępność danych odnośnie stosowania leku u ciężarnych nie można z całą pewnością określić bezpieczeństwa leku w tej grupie pacjentów. Podanie indygokarminy doustnie nie odpowiadało za wywołanie toksycznego wpływu na płód, jednak bezpieczeństwo doustnej indygokarminy nie może stanowić przesłanki odnośnie jej prawdopodobnego bezpieczeństwa podczas podania dożylnego. 

Brak informacji odnośnie przenikania substancji czynnej do mleka ludzkiego. Ze względu na niską spodziewaną biodostępność po podaniu, prawdopodobieństwo odnośnie wpływu indygokarminy na karmione dziecko jest niewielkie, ale nie można go całkowicie wykluczyć. 

Indygotyna ma intensywnie niebieską barwę. Substancja czynna jest praktycznie w całości wydalana przez nerki. Dzięki niezmienionej barwie substancji istnieje możliwość dokładnego zobrazowania i lokalizacji ujść moczowodów podczas zabiegów ginekologicznych lub urologicznych. 

Istnieje również hipoteza odnośnie mechanizmu jednego z działań niepożądanych indygokarminy a dokładniej nadciśnienia tętniczego. Substancja czynna może ograniczać syntezę tlenku azotu, który pełni rolę czynnika naczyniorozszerzającego uwalnianego przez śródbłonek. Zmniejszone stężenie tlenku azotu w osoczu może skutkować wzrostem ciśnienia tętniczego.

Indygokarmina jest wykrywana w ujściach moczowodów zwykle po czterech minutach od podania. 

Substancja czynna występuje w osoczu w połączeniu z białkami na poziomie około 90%. 

Indygokarmina ulega reakcjom utlenienia, które prowadzą do powstania kwasu izatynowo-5-sulfonowego i kwasu 5-sulfoantranilowego. 

Około 16% podanej dawki jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. Niewielka część dawki, bo około 2%, jest wydalana z kałem.