Niwolumab, Nivolumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Niwolumab jest stosowany w leczeniu: czerniaka, raka nerkowokomórkowego (monoterapia lub terapia skojarzona z ipilimumabem) oraz w terapii niedrobnokomórkowego raka płuc (monoterapia lub terapia skojarzona z ipilimumabem i dwoma cyklami chemioterapii, które opierają się na platynie). Substancja czynna stosowana jest również w leczeniu raka urotelialnego, płaskonabłonkowego raka przełyku, głowy i szyi, jeśli inny sposób leczenia nie przyniósł oczekiwanego efektu oraz w terapii klasycznego chłoniak Hodgkina.

Niwolumab stosuje się dożylnie, w formie wlewu.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, rodzaju zastosowanego leczenia (monoterapia lub terapia skojarzona) oraz masy ciała pacjenta.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 240 mg, 360 mg lub 480 mg (monoterapia).

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 1 mg/kg masy ciała lub 3 mg/kg masy ciała (terapia skojarzona).

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną.

W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia płuc pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia jelita grubego pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia objawów takich jak biegunka i obecność krwi lub śluzu w kale oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia wątroby pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wykrycia zwiększonej aktywności aminotransferaz i stężenia bilirubiny całkowitej oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia nerek pochodzenia immunologicznego oraz zaburzenia ich czynności. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia na przykład zwiększenia stężenia kreatyniny w surowicy oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju endokrynopatii pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia charakterystycznych objawów oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do wystąpienia ciężkiej wysypki oraz innych działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego dotyczących skóry. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia charakterystycznych objawów oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.

W zależności od jednostki chorobowej, w której podawany jest niwolumab, należy zachować szczególne środki ostrożności, opisane w karcie charakterystyki leku dla poszczególnych schorzeń. Lekarz prowadzący powinien się z nimi zapoznać.

Substancja czynna nie była badana pod kątem bezpieczeństwa w grupie osób poniżej 18 roku życia.

Niwolumab może powodować objaw wpływający na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn taki jak zmęczenie. Jeśli takie działanie niepożądane wystąpi, zaleca się zachowanie ostrożności w czasie wykonywania tychże czynności.

Przed rozpoczęciem stosowania substancji czynnej nie zaleca się stosowania systemowego kortykosteroidów i leków immunosupresyjnych. Zauważono, że może mieć to wpływ na farmakodynamikę leku.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania substancji czynnej w okresie ciąży. Dane związane z badaniami na zwierzętach potwierdziły, że związek wykazuje toksyczne działanie wobec zarodka i płodu. Stosowanie niwolumabu w ciąży jest przeciwwskazane.

Nie wiadomo czy substancja czynna i jej metabolity są obecne w mleku kobiecym. Nie zaleca się jej stosowania w okresie laktacji.

Brak danych klinicznych oraz związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących wpływu substancji czynnej na płodność u kobiet i mężczyzn.

Podanie dożylne: zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie płuca, zapalenie oskrzeli, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, histiocytarne martwicze zapalenie węzłów chłonnych (choroba Kikuchi-Fujimoto), neutropenia, eozynofilia, limfohistiocytoza hemofagocytarna, reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, reakcja anafilaktyczna, sarkoidoza, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, niewydolność nadnerczy, niedoczynność przysadki, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, cukrzyca, niedoczynność przytarczyc, kwasica ketonowa, zmniejszenie apetytu, odwodnienie, kwasica metaboliczna, zespół rozpadu guza, neuropatia obwodowa, ból głowy, zawroty głowy, polineuropatia, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), zespół Guillain-Barré, demielinizacja, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie mózgu, zapalenie błony naczyniowej oka, niewyraźne widzenie, zespół suchego oka, zespół Vogta-Koyanagi-Harady, częstoskurcz, zaburzenia osierdzia, arytmia, migotanie przedsionków, zapalenie mięśnia sercowego, nadciśnienie, zapalenie naczyń, zapalenie płuc, duszność, kaszel, nacieki w płucach, wysięk opłucnowy, biegunka, nudności, zapalenie jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, wymioty, ból brzucha, zaparcia, suchość w ustach, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, wrzód dwunastnicy, zapalenie wątroby, zastój żółci, wysypka, świąd, bielactwo, sucha skóra, rumień, łysienie, rumień wielopostaciowy, łuszczyca, trądzik różowaty, pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevens-Johnsona, ból stawów, ból mięśni, polimialgia reumatyczna, zapalenie stawów, rabdomioliza, zespół Sjogrena, miopatia, zapalenie mięśni, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk, ból, ból w klatce piersiowej, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, hipermagnezemia, hipernatremia, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej,zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, hipokalcemia, zwiększenie stężenia kreatyniny, hiperglikemia, hipoglikemia, limfocytopenia, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość, hiperkalcemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia.

W czasie trwania badań klinicznych nie stwierdzono przedawkowania substancji czynnej.

Niwolumab to ludzkie przeciwciało monoklonalne, które należy do klasy IgG4. Mechanizm działania polega na wiązaniu się substancji czynnej z receptorem zaprogramowanej śmierci-1 (PD-1). W wyniku tego dochodzi do zablokowania oddziaływania ligandów PD-L1 i PD-L2 z receptorem PD-1.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że stężenie maksymalne substancji czynnej osiągane jest po 1-4 godzinach po podaniu.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że objętość dystrybucji wynosi około 8 l dla dawek od 0,1 mg/kg do 20 mg/kg.

W związku z tym, że substancja czynna jest przeciwciałem monoklonalnym należącym do klasy IgG4, najprawdopodobniej będzie rozkładana do mniejszych peptydów i aminokwasów w szlakach katabolicznych.

Okres półtrwania substancji czynnej w surowicy wynosi około 20 dni, a okres półtrwania w fazie eliminacji około 27 dni.