Wodorotlenek glinu, Aluminii hydroxidum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania wodorotlenku glinu jest leczenie objawowe zaburzeń pracy górnego odcinka przewodu związanych z nadmiernym wydzielaniem kwasu solnego jak zapalenie błony śluzowej przełyku i żołądka, zgaga, niestrawność, refluksowe zapalenie błony śluzowej przełyku w wyniku zarzucania kwaśnej treści pokarmowej, przepuklina rozworu przełykowego. Pomocniczo w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.

Obecnie w Polsce wodorotlenek glinu znajduje się w preparatach złożonych, najczęściej w połączeniu z wodorotlenkiem magnezu w postaci tabletek do ssania, żucia bądź gryzienia oraz zawiesiny, które dostępne są bez recepty. Jeżeli lekarz nie zleci pacjentowi specjalnego dawkowania, stosuje się go do doraźnie lub w krótkotrwałej kuracji kilkaset miligramów każdorazowo kilka razy dziennie.

Przeciwwskazaniami do stosowania wodorotlenku glinu są nadwrażliwość na niego, ciężka niewydolność nerek lub zwężenie jelita grubego. Hipofosfatemia.

Należy zachować ostrożność w stosowaniu u osób z niewydolnością nerek w stopniu łagodnym do umiarkowanego gdyż może nastąpić znaczny wzrost stężenia jonów glinu w organizmie, a przez to działania toksycznego. Długotrwałe przyjmowanie wodorotlenku glinu może doprowadzić do zmniejszenia mineralizacji kości lub do rozwoju encefalopatii. Może maskować krwawienia z przewodu pokarmowego u osób stosujących niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Nierozpuszczalne fosforany glinu tworzące się w jelitach mogą wpłynąć na pogłębienie się hipofosfatemii.

Wodorotlenek glinu może zaburzać wchłanianie z przewodu pokarmowego antybiotyków z grupy tetracyklin, co w rezultacie może upośledzić prawidłowe leczenie infekcji bakteryjnych, należy zachować kilkugodzinne odstępy (2-3 godziny) w ich przyjmowaniu. Wodorotlenek glinu może zmniejszać wchłanianie fluorochinolonów, a także zwiększać ich neurotoksyczność, należy zachować co najmniej kilkugodzinny odstęp między stosowaniem substancji. Odstęp pomiędzy cyprofloksacyną to dwie godziny przed lub cztery godziny po wodorotlenku, lewofloksacyną i norfloksacyną to dwie godziny przed i po wodorotlenku, moksyfloksacyną to 6 godzin przed i po, natomiast ofloksacynę i pefloksacynę należy przyjmować dwie godziny przed. Kwas cytrynowy zawarty w lekach lub suplementach diety może znacznie podnieść wchłanianie glinu z przewodu pokarmowego, a to znacznie podnieść jego toksyczność, zwłaszcza u osób z niewydolnością nerek. Upośledza wchłanianie ketokonazolu z przewodu pokarmowego, zmniejszając jego stężenie we krwi dlatego powinno zachować się kilkugodzinny odstęp między ich stosowaniem. Osłabia wchłanianie glikozydów naparstnicy, izoniazydu, etambutolu oraz leków przeciwcholesterolowych, a w szczególności rozuwastatyny. Należy zachować odstęp w ich stosowaniu na co najmniej dwie godziny oraz cztery w przypadku etambutolu. Ponadto może zmniejszyć biodostępność żelaza, glikokortykosteroidów, metronidazolu, linkozamidów, beta-blokerów, lub zwiększyć wchłanianie niektórych leków przeciwcukrzycowych z grupy sulfonylomocznika, amoksycyliny czy pseudoefedryny.

Należy unikać łączenia wodorotlenku glinu z pokarmami bogatymi w kwasy, szczególnie kwas cytrynowy, gdyż nasilają wchłanianie jonów glinu z przewodu pokarmowego.

Wodorotlenek glinu nie wpływa na koncentrację i zdolności poznawcze. Nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługi urządzeń mechanicznych.

Wodorotlenku glinu nie testowano na kobietach ciężarnych, nie należy go stosować u kobiet w ciąży. Badania na szczurach pokazały, iż podawanie dawki 384 mg/kg na dobę wywierało nieznaczny wpływ teratogenny.

Nie zaleca się stosowania u kobiet karmiących.

W przypadku jednorazowego przedawkowania można zaobserwować jedynie zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego jak nudności, zaparcie lub biegunka. U osób długotrwale używających wodorotlenek glinu, zwłaszcza z niewydolnością nerek (szczególnie dializowanych) może rozwinąć się encefalopatia, która może objawiać się zaburzeniami mowy, ataksją czy otępieniem oraz nasilić osteomalacja.

Wodorotlenek glinu wiąże się z kwasem solnym w górnym odcinku przewodu pokarmowego podnosząc pH soku żołądkowego. Działa powoli. Związki glinu wykazują działanie cytoprotekcyjne na śluzówkę żołądka w wyniku zwiększania wydzielania prostaglandyn, działają ściągająco, a przez to mogą zapierać.

Wodorotlenek glinu pod wpływem kwasu solnego przekształca się w chlorek glinu, który nieznacznie wchłania się z przewodu pokarmowego.

Niewielka część jonów glinu wchłania się z przewodu pokarmowego do krwi.

Chlorek glinu jest w jelitach przekształcany do słabo rozpuszczalnych soli jak węglany czy fosforany.

Słabo rozpuszczalne fosforany lub węglany glinu są wydalane z kałem. Jony glinu wchłonięte z przewodu pokarmowego wydalane są wraz z moczem.