Wernakalant, Vernakalantum - Zastosowanie, działanie, opis

Wernakalant jest stosowany w przywracaniu rytmu zatokowego (kontrola rytmu) u pacjentów z napadowym migotaniem przedsionków, trwającym w przypadku pacjentów, którzy nie przeszli operacji kardiochirurgicznej ≤ 7 dni, a u pacjentów będących po operacji ≤ 3 dni.

Wernakalant przeznaczony jest do podania we wlewie dożylnym wyłącznie przez wykwalifikowany personel medyczny. Leku nie należy podawać we wstrzyknięciu dożylnym, ani w bolusie.
Dawka wernakalantu ustalana jest na podstawie masy ciała. Maksymalna dawka dobowa stosowana u osób dorosłych to 5 mg/kg masy ciała. Wlew powinien trwać 10 minut, a po nim powinna nastąpić 15-minutowa obserwacja stanu pacjenta. Jeżeli pierwszy wlew okaże się nieskuteczny można ponowić podanie leku (drugi 10-minutowy wlew). Wernakalant nie jest wskazany u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na wernakalant, pacjenci ze stwierdzoną w wywiadzie ciężką bradykardią, wydłużeniem odstępu QT, zaburzeniami czynności węzła zatokowego lub blokiem przewodnictwa II i III stopnia w przypadku braku rozrusznika. Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również ciężką postać zwężenia aorty, niewydolność serca (klasa III i IV wg NYHA), skurczowe ciśnienie krwi < 100 mm Hg. Wernakalantu nie wolno zastosować u osób, u których w ciągu ostatnich 30 dni wystąpił ostry zespół wieńcowy (w tym zawał mięśnia sercowego).

Podczas podawania wernakalantu i w okresie bezpośrednio po podaniu leku należy dokładnie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia niedociśnienia, bradykardii i poważnych zmian w zapisie EKG, które mogłyby wskazywać na niedokrwienie, zawał mięśnia sercowego lub komorowe zaburzenia rytmu serca. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych jest zwiększone u osób z zastoinową niewydolnością serca i z wadami zastawek serca.
Przed podaniem wernakalantu należy skontrolować stężenie potasu we krwi, stopień nawodnienia pacjenta i parametry hemodynamiczne.
Należy zachować szczególną ostrożność u osób z ciężką niewydolnością wątroby i z rozrusznikiem serca, ze względu na ograniczone dane na temat bezpieczeństwa stosowania leku w tej grupie pacjentów.
W celu zachowania bezpieczeństwa podanie wernakalantu powinno nastąpić po upływie co najmniej 24 h od podania innych dożylnych leków przeciwarytmicznych. Wznowienie przyjmowania doustnych leków przeciwarytmicznych powinno nastąpić nie wcześniej niż po 2 h od podania wernakalantu.

Wernakalantu nie należy łączyć z innymi dożylnymi lekami przeciwarytmicznymi (klasy I lub III np. propafenon, amiodaron). Należy zachować co najmniej 4-godzinny odstęp czasowy między podaniem wspomnianych leków, a wernakalantu.

Wernakalant może powodować zawroty głowy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza w ciągu pierwszych 2 h od podania leku.

Badania prowadzone wśród zwierząt wykazały teratogenny wpływ wernakalantu (deformacje kości czaszki i łopatki, rozszczep podniebienia, zwężenie tchawicy, niewykształcenie gruczołu tarczowego, wnętrostwo, zwiększona umieralność zarodków i płodów). Brak danych z badań u kobiet, dlatego należy unikać stosowania wernakalantu w ciąży.

Dane dotyczące przenikania wernakalantu i jego metabolitów do mleka kobiet i zwierząt są ograniczone. Należy zachować ostrożność stosując lek u kobiet w okresie laktacji.

Podanie dożylne: zaburzenia smaku i węchu, parestezje, zawroty głowy, uczucie pieczenia, niedoczulica, senność, omdlenia, zaburzenia widzenie, podrażnienie oczu, łzawienie, zaburzenia serca (bradykardia, trzepotanie przedsionków, kołatanie serca, tachykardia komorowa, wydłużenie zespołu QRS w EKG, wstrząs kardiogenny, blok serca itd.), niedociśnienie, nagłe zaczerwienie twarzy i uderzenia gorąca, bladość skóry, kaszel, kichanie, katar, ból jamy ustnej i gardła, duszność, uczucie dławienia, nudności, wymioty, biegunka, parcie na stolec, uczucie suchości w jamie ustnej, świąd, wzmożona potliwość, bóle kończyn, ból i podrażnienie w miejscu podania, zmęczenie, ogólne złe samopoczucie.

Objawem przedawkowania wernakalantu jest tachykardia zatokowa (bez objawów niepokojących). W odnotowanych przypadkach przedawkowania nie doszło do powikłań po ustąpieniu tachykardii.

Wernakalant wykazuje wysoką selektywność działania w stosunku do mięśni przedsionków. Poprzez blokowanie kanałów sodowych i potasowych wydłuża potencjał czynnościowy serca, a przez to okres refrakcji. Na skutek działania leku dochodzi także do zmniejszenia szybkości przewodzenia impulsów w zależności od częstości rytmu.  Początek działania leku następuje szybciej przy wyższej częstości akcji serca. Wernakalant przyczynia się do wydłużenia odstępu QT.

Wernakalant wiąże się w małych stopniu z białkami osocza. Wolna frakcja leku w surowicy krwi stanowi 53-63% w zakresie stężeń 1-5 μg/ml.

Wernakalant jest metabolizowany przez enzym CYP2D6. Przeważającą drogą metabolizmu leku u osób szybko metabolizujących przy udziale CYP2D6 jest proces O-demetylacji, natomiast u osób wolno metabolizujących zachodzi przede wszystkim glukuronidacja.

Wydalanie leku odbywa się głównie z moczem. Okres półtrwania wernakalantu u osób szybko metabolizujących z udziałem CYP2D6 wynosi 3 h, zaś u osób wolno metabolizujących 5,5 h.