Werapamil, Verapamilum - Zastosowanie, działanie, opis

• nadciśnienie tętnicze,
• choroba wieńcowa (w tym: przewlekła stablina dławica piersiowa, niestabilna dławica piersiowa, dławica Prinzmetala, dławica po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca - gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych.
• zaburzenia rytmu serca (napdowy częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym - z wyjątkiem zespołu Wolffa-Parkinsona-White'a (WPW) lub zespołu Lowna-Ganonga-Levine'a (LGL)).

Werapamil stosuje się doustnie w czasie lub zaraz po posiłku.

Dawkę ustala się indywidualnie. Zależy ona również od wskazania. Substancję podaje się w kilku dawkach podzielonych w ciągu doby. W leczeniu krótkookresowym stosuje się dawki wyższe niż w leczeniu przewlekłym. Lek powinno odstawiać się stopniowo, szczególnie przy długim stosowaniu.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u dzieci: od 80 mg do 360 mg.
Dawki zwykle stosowane (dobowe) u dorosłych i młodzieży o masie ciała powyżej 50 kg: od 120 mg do 480 mg.

• nadwrażliwość na chlorowodorek werapamilu,
• wstrząs kardiogenny,
• blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia (z wyjątkiem pacjentów z działającym stymulatorem serca),
• zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów z działającym stymulatorem serca),
• niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% lub ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej  20 mmHg,
• migotanie przedsionków z towarzyszącymi zespołami: Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW] lub Lowna-Ganonga-Levine’a [LGL].

• Werapamil wpływa na węzły przedsionkowo-komorowy oraz zatokowo-przedsionkowy i wydłuża czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Z tego powodu należy stosować go ostrożnie w blokach serca (np. przedsionkowo-komorowych, pęczka Hisa).
• Werapamil może powodować blok serca, rzadkoskurcz, a w skrajnych przypadkach - asystolię (brak czynności elektrycznej serca). 
• Substancję należy stosować ostrożnie u osób z blokiem przedsionkowo-komorowym I°, bradykardią, tachykardią komorową, niedociśnieniem tętniczym, chorobami przewodzenia nerwowo-mięśniowego (np. miastenia, zespół Lamberta i Eatona), zaburzeniami czynności nerek, ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz ostrym zawałem serca powikłanym rzadkoskurczem, znacznym niedociśnieniem tętniczym.

• iwabradyna,
• dożylne podawanie leków blokujących receptory beta-adrenergiczne (np. propranolol, metoprolol).

Zwiększona siła działania obniżającego ciśnienie krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Terazosyna (Terazosin)	antagoniści receptorów alfa-1 adrenergicznych

Spowolnienie usuwania werapamilu z organizmu.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Teofilina (Theophylline)	metyloksantyny - blokery adenozyny i fosfodiesterazy

Zwiększenie stężenie karbamazepiny w osoczu, a przez to możliwe zwiększenie jej siły działania i szansy na wystąpienie działań niepożądanych (np. podwójne, bóle głowy, zaburzenia ruchowe, zawroty głowy).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Karbamazepina (Carbamazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe

Spadek stężenia werapamilu we krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenytoina (Phenytoin)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów

Wzrost stężenia kolchicyny we krwi. Konieczne dostosowanie dawki kolchicyny.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Kolchicyna (Colchicine)	substancje niewpływające na metabolizm kwasu moczowego (przeciw dnie moczanowej)

Możliwy wzrost stężenia werapamilu we krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Erytromycyna (Erythromycin)	antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Klarytromycyna (Clarithromycin)	antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Telitromycyna (Telithromycin)	antybiotyki makrolidowe - makrolidy

Osłabienie działania werapamilu podanego doustnie.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Ryfampicyna (Rifampicin (rifampin))	antybiotyki - INNE

Wzrost stężenia doksorubicyny po podaniu doustnym werapamilu u pacjentów z rakiem dorbnokomórkowym płuc.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Doksorubicyna (Doxorubicin)	antybiotyki cytostatyczne

Przyśpieszenie usuwania werapamilu z krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenobarbital (Luminal) (Phenobarbital)	inne leki przeciwpadaczkowe

Zwiększenie stężenia buspironu we krwi. Możliwy wzrost jego siły działania i ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Buspiron (Buspirone)	leki przeciwlękowe wpływające na przekaźnictwo serotoninergiczne

Zwiększenie stężenia midazolamu we krwi. Możliwy wzrost jego siły działania i ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Midazolam (Midazolam)	BZD - benzodiazepiny

Wzajemne nasilenie działania. Zwiększone ryzyko bloków serca i bradykardii.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Metoprolol (Metoprolol)	antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Midazolam (Midazolam)	BZD - benzodiazepiny

Werapamil zwiększa stężenie leku. Zwiększone toksyczne działanie substancji. Konieczne dostosowanie dawki.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Digoksyna (Digoxin)	glikozydy nasercowe

Werapamil zwiększa stężenie substancji we krwi i przez to może nasilać jej działanie.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Cyklosporyna (Cyclosporine)	inhibitory kalcyneuryny
Takrolimus (Tacrolimus)	inhibitory kalcyneuryny

Wzrost stężenia obu substancji we krwi. Zwiększona siła działania ale i możliwość wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Ewerolimus (Everolimus)	inhibitory kinazy białkowej
Syrolimus (Sirolimus)	selektywne leki immunosupresyjne

Możliwy wzrost stężenia obu leków we krwi. Zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Atorwastatyna (Atorvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Lowastatyna (Lovastatin (monacolin k, mevinolin))	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Simwastatyna (Simvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA

Wzrost stężenia almotrypatnu we krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Almotryptan (Almotriptan)	tryptany - selektywni agoniści receptora serotoninowego 5-HT1

Możliwe zwiększone ryzyko krwawień.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dabigatran (Dabigatran)	leki przeciwzakrzepowe-inhibitory trombiny
Kwas acetylosalicylowy (Acetylsalicylic acid)	leki przeciwzakrzepowe - inhibitory agregacji płytek

Łącznie substancji jest przeciwwskazane ze względu dublowanie się efektu działania.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Iwabradyna (Ivabradine)	inne leki nasercowe

Możliwe wystąpienie zwiększonej wrażliwości na Lit. Możliwy spadek stężenia litu we krwi u osób przewlekle nim leczonym.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Węglan litu (Lithium carbonate)	neuroleptyki atypowe

Możliwy wzrost stężenia werapamilu we krwi, a przez to nasilenie jego działania i ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Rytonawir (Ritonavir)	inhibitory proteazy HIV

Werapamil może nasilać działanie substancji.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Cisatrakurium (Cisatracurium)	leki zwiotczające mięśnie o działaniu obwodowym - inne
Pankuronium (Pancuronium)	leki zwiotczające mięśnie o działaniu obwodowym - czwartorzędowe aminy
Wekuronium (Vecuronium)	leki zwiotczające mięśnie o działaniu obwodowym - czwartorzędowe aminy

• Pokarm nie ma wpływu na wchłanianie werapamilu, ale zaleca się przyjmowanie go w trakcie lub bezpośrednio po posiłku. 
• W trakcie stosowania leku należy unikać spożywania soku z grejpfruta. 

• Werapamil zwiększa stężenie alkoholu we krwi i może nasilać jego działanie. 

• Ze względu na wpływ na ciśnienie, werapamil może u niektórych powodować obniżenie zdolności reagowania. Działanie takie występuje zwłaszcza na początku terapii lub przy zmianie dawki.
• Zdolność do prowadzenia samochodu oraz obsługi maszyn może być zaburzona. 

• Dziurawiec zwyczajny zmniejsza stężenie substancji we krwi.
• Werapamil zwiększa stężenie prolaktyny we krwi i zwiększa aktywność enzymów wątrobowych. Należy wziąć to pod uwagę wykonując testy diagnostyczne.

• Werapamil przenika przez barierę łożyska. 
• Działanie substancji na płód nie jest odpowiednio zbadane.
• Lek stosuje się tylko wtedy gdy jest to bezwzględnie konieczne. 

• Metabolity werapamilu przenikają do mleka matki. 
• Nie można wykluczyć szkodliwego działania na dziecko.

• niedociśnienie tętnicze,
• rzadkoskurcz,
• zwolnienie szybkości przewodzenia aż do bloku przedsionkowo-komorowego wysokiego stopnia i zatrzymania akcji węzła zatokowego,
• hiperglikemia,
• osłupienie,
• kwasica metaboliczna,
• zgon.

Mięsień sercowy podobnie jak pozostałe mięśnie pracuje dzięki  naprzemiennej polaryzacji i depolaryzacji błon jego komórek. Depolaryzacja oznacza skurcz mięśnia, a polaryzacja rozkurcz. Komórki serca nie depolaryzują się same - impulsy wydaje układ przewodzący serca, w którego skład wchodzi między innymi węzeł zatokowo-przedsionkowy i przedsionkowo-komorowy. Generowanie impulsów w dużej mierze zależy od napływu jonu wapniowych. Werapamil hamuje przechodzenie jonów wapniowych przez wolne kanały do wnętrza komórek zdolnych do rozprowadzania impulsów elektrycznych (zarówno komórek mięśnia sercowego jak i komórek mięśniówki gładkiej naczyń krwionośnych).  Dzięki temu werapamil zwalnia przewodzenie impulsów w sercu i zmniejsza częstość skurczów komór. Wpływ na układ przewodzący serca sprawia, że lek może być zastosowany również w niektórych arytmiach, gdyż normalizuje pracę układu.

Poprzez wpływ na mięśniówkę gładką tętnic werapamil powoduje obniżenie ciśnienia. 

Werapamil jest dobrze (>90%) i szybko wchłaniany w jelicie cienkim. Biodostępność leku wzrasta przy regularnym podawaniu. Maksymalnie stężenie substancji w osoczu obserwuje się po około 1 – 2 h przy podaniu zwykłego preparatu i po około 4 – 5 h w przypadku postaci o przedłużonym uwalnianiu. Pokarm nie ma wpływu na biodostępność. 

Werapamil wiąże się z białkami osocza w około 90%. 

Werpamil jest w duży stopniu metabolizowany w wątrobie. Zidentyfikowano 12 metabolitów, spośród których tylko norwerapamil ma znaczące działanie farmakologiczne (około 20% mocy leku macierzystego).

Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi od 3 do 7 godzin. Lek i jego metabolity wydalane są głównie przez nerki, mniejsza część wydalana jest również z kałem.