Wekuronium, Vecuronium - Zastosowanie, działanie, opis

Wekuronium stosuje się pomocniczo w znieczuleniu ogólnym u dorosłych,  noworodków, niemowląt, dzieci, młodzieży w celu ułatwienia intubacji dotchawiczej oraz w celu uzyskania zwiotczenia mięśni szkieletowych podczas zabiegów chirurgicznych.

Dawkowanie jest uzależnione od wskazań, stanu pacjenta, masy ciała, odpowiedzi na leczenie i jest ustalane indywidualnie przez doświadczonych lekarzy.

Dawka zwykle stosowana to 0,01-0,1 mg/kg masy ciała.

Lek podaje się dożylnie w pojedynczym szybkim wstrzyknięciu lub w infuzji ciągłej.

Przeciwskazaniem do stosowania jest uczulenie na bromek wekuronium lub jon bromkowy.

Czas stosowania wekuronium powinien trwać jak najkrócej. Przy długim podawaniu może dojść do porażenia lub osłabienia mięśni szkieletowych. Dodatkowo przez cały proces leczenia należy kontrolować przewodnictwo nerwowo-mięśniowe oraz posiadać środki umożliwiające udzielenie pierwszej pomocy, jeżeli wystąpiłaby reakcja anafilaktyczna. Podczas podawania leku konieczna jest mechaniczna wentylacja do momentu powrotu własnej czynności oddechowej.

U pacjentów,  którym podaje się jednocześnie glikokortykosteroidy i wekuronium istnieje ryzyko wystąpienia miopatii.

Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami układu krążenia oraz serca, podczas zapalenia nerek i wątroby, gdyż może dojść do wydłużenia czasu jego działania. Podobny efekt występuje  u osób z otyłością czy zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej i wapniowej (hipokalcemia, hipokaliemia, hipermagnezemia, hipoproteinemia, odwodnienie, kwasica).

Pacjenci z chorobami nerwowo-mięśniowymi (Myastenia gravis, zespół miasteniczny Eatona-Lamberta), po zapaleniu substancji szarej rdzenia oraz z rozległymi oparzeniami  mogą reagować  na leczenie w bardzo odmienny sposób. Należy u nich dostosować dawkę leku na podstawie pomiarów napięcia mięśni.

Wekuronium wpływa na prowadzenie pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych. Ponieważ jest stosowany w znieczuleniu ogólnym pacjentów ambulatoryjnych, należy zachować środki ostrożności.

Nie ma wystarczających badań  na zwierzętach i kobietach, które określałyby bezpieczeństwo stosowania wekuronium w czasie ciąży. Przed rozpoczęciem leczenia należy określić czy potencjalne korzyści przeważają nad możliwymi zagrożeniami.

Wekuronium jest bezpieczny w cięciu cesarskim w dawce 0,1 mg/kg masy ciała. W badaniach klinicznych wykazano, że wekuronium w niewielkim stopniu przenika przez łożysko i nie powoduje działań niepożądanych u noworodka (nie wpływa na skalę Apgar, napięcie mięśniowe, ani dostosowanie układu  krążenia i oddechowego).

Nie ma wystarczających badań na temat przenikania wekuronium do mleka kobiecego dlatego nie należy określić czy potencjalne korzyści przeważają nad możliwymi zagrożeniami.

Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność.

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są: zmiany w czynnościach życiowych i przedłużony blok przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, reakcje anafilaktycze i anafilaktoidalne oraz objawy z nimi związane. Objawy te występują rzadko. 

Niezwykle rzadko obserwuje się przypadki zwiększonego uwalniania histaminy i odczyny  z tym związane.

Przedawkowanie wekuronium powoduje przedłużenie bloku przewodnictwa nerwowo-mięśniowego.

Wekuronium powoduje blok przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. 

Blokuje przewodnictwo między zakończeniem nerwu ruchowego a nerwem poprzecznie prążkowanym poprzez konkurencję z acetylocholiną o wiązanie z receptorami nikotynowymi, które znajdują się w rejonie końcowym płytki ruchowej mięśnia poprzecznie prążkowanego.

Wekuronium podawany jest dożylnie.

Dystrybucja leku ma miejsce głównie w przestrzeni miedzykomórkowej.

Wekuronium metabolizowany jest w niewielkim stopniu. Powstający metabolit - pochodna 3-hydroksy ma o 50% mniejszą siłę działania (nie wywiera wpływu na blok przewodnictwa nerwowo-mięśniowego).

Wekuronium wydalany jest głównie z żółcią, w niewielkim stopniu przez nerki.