Telmisartan, Telmisartanum - Zastosowanie, działanie, opis

Telmisartan należy do grupy antagonistów receptora angiotensynowego. Substancja lecznicza znalazła zastosowanie w terapii samoistnego nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych. Substancja czynna często występuje jako składnik leków złożonych stosowanych w leczeniu nadciśnienia.

Lek jest wykorzystywany w celu redukcji zdarzeń sercowo–naczyniowych u osób z:

• miażdżycą naczyń krwionośnych;
• cukrzycą typu II ze współistniejącymi schorzeniami naczyń krwionośnych.

Telmisartan należy przyjmować codziennie o stałej porze. Lek można przyjmować w tracie posiłku lub niezależnie od niego, popijając odpowiednią ilością płynu.

Zalecana dawka dobowa w terapii nadciśnienia tętniczego mieści się w zakresie od 20 mg do 80 mg. Pełny efekt leczenia można zaobserwować po przynajmniej czterech tygodniach leczenia.

Lek jest również stosowany profilaktycznie, w celu zmniejszenia ryzyka występowania zdarzeń sercowo–naczyniowych. Rekomendowana dawka dobowa wynosi 80 mg telmisartanu.

Telmisartanu nie należy stosować u osób poniżej osiemnastego roku życia, a dawkowanie należy dostosować w przypadku współistniejących zaburzeń wątroby lub nerek.

Telmisartan jest przeciwwskazany w przypadku występowania nadwrażliwości na tę substancję czynną. Innymi ograniczeniami w stosowaniu telmisartanu są:

• zaburzenia w przepływie żółci;
• ciężkie zaburzenia pracy wątroby;
• drugi i trzeci trymestr ciąży.

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania telmisartanu u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby, w tym z upośledzeniem w krążeniu i przepływie żółci, z którą wydalany jest telmisartan.

Podczas terapii z wykorzystaniem telmisartanu istnieje ryzyko wystąpienia niewydolności nerek i poważnego niedociśnienia tętniczego. Zachowanie ostrożności jest konieczne w przypadku pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub w przypadku obecności tylko jednej nerki. W wyżej wymienionych przypadkach zalecane jest częstsze kontrolowanie poziomu potasu i kreatyniny w osoczu.

Przed podaniem telmisartanu, konieczne jest wyrównanie nieprawidłowości wodno–elektrolitowych występujących u pacjenta. Podczas terapii istnieje ryzyko wystąpienia hipotonii (niedociśnienia), która może być spotęgowana niedoborem sodu lub zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową.

Jednoczesne stosowanie leków z grupy inhibiotrów konwertazy angiotensynowej i telmisartanu nie jest zalecane. W związku z zwiększonym ryzykiem występowania ciężkiego niedociśnienia, łączenie obu grup leków jest możliwe jedynie pod nadzorem lekarza specjalisty. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku pacjentów, u których opór naczyniowy i funkcjonowanie nerek są zależne w wysokim stopniu od układu renina-angiotensyna-aldosteron.

Telmisartan należy stosować z rozwagą, gdy u pacjenta stwierdzono zwężenie zastawki aortalnej, lub kardiomiopatię przerostową. Każdy spadek ciśnienia tętniczego u pacjenta z chorobą niedokrwienną lub miażdżycą niesie ze sobą ryzyko zawału mięśnia sercowego.
Pacjenci z cukrzycą mogą doświadczyć wahań poziomu glukozy w osoczu podczas terapii telmisartanem. W związku z tym zalecane jest częste monitorowanie stężenia glukozy w osoczu.

Podczas terapii z wykorzystaniem substancji wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron może dojść do pojawienia się hiperkaliemii (podwyższonego stężenia potasu w osoczu). Związane z tym powikłania są szczególnie niebezpieczne dla:

• pacjentów z towarzyszącą cukrzycą;
• osób z innymi schorzeniami;
• przyjmujących inne substancje lecznicze zwiększające stężenie potasu w osoczu;
• przyjmujących digoksynę.

Skuteczność telmisartanu może być mniejsza w przypadku rasy czarnej. Prawdopodobnie jest to związane z mniejszą zależnością rozwoju nadciśnienia od układu reninowego w tej grupie etnicznej.

Przeciwwskazane jest przyjmowanie telmisartanu jednocześnie z aliskirenem, w przypadku współistniejącej cukrzycy lub upośledzenia czynności nerek.

Pożywienie w niewielkim stopniu ogranicza wchłanianie leku (około 6% spadku podczas  stosowania dawki 40 mg).

Spożywanie alkoholu podczas terapii z wykorzystaniem telmisartanu może spowodować spadek ciśnienia tętniczego. W niektórych przypadkach odnotowano również zawroty głowy i omdlenia. 

Podczas przyjmowania telmisartanu mogą występować zawroty głowy i senność, które mają wpływ na prowadzenie pojazdów i obsługę maszyn.

Przyjmowanie telmisartanu w pierwszym trymestrze ciąży nie jest zalecane. Nie przeprowadzono wystarczających badań bezpieczeństwa, potwierdzających możliwość stosowania leków z grupy antagonistów receptora dla angiotensyny II w ciąży. Na podstawie badań przeprowadzonych dla inhibitorów konwertazy angiotensynowej, nie można wykluczyć wzrostu ryzyka działania teratogennego z powodu zastosowania telmisartanu. 
Podczas drugiego i trzeciego trymestru, stosowania telmisartanu jest przeciwwskazane. Lek może spowodować upośledzenie pracy nerek, opóźnienie procesu kostnienia czaszki i małowodzie u płodu. Telmisartan zwiększa ryzyko wystąpienia niewydolności nerek i hipotonii u noworodka. 
Podczas ciąży powikłanej nadciśnieniem zaleca się stosowanie leków o ustalonym poziomie bezpieczeństwa w ciąży. 

Stosowanie telmisartanu podczas karmienia piersią nie jest zalecane. Proces przenikania leku do mleka matki nie został wystarczająco przebadany. Za niewielkim przenikaniem do pokarmu może przemawiać wysoki stopień wiązania substancji z białkami osocza. Z drugiej strony telmisartan ma długi okres półtrwania i wysoki poziom biodostępności. 
Ze względu na ryzyko występowania niewydolności nerek u noworodków, których matki stosowały telmisartan podczas ciąży zalecana jest terapia z wykorzystaniem bezpieczniejszych alternatyw. 

Przyjęcie zbyt dużej dawki telmisartanu może wywołać przede wszystkim hipotonię (spadek ciśnienia tętniczego) oraz tachykardię.
Odnotowano również przypadki występowania: zawrotów głowy, spowolnienia akcji serca oraz ostrą niewydolność nerek ze wzrostem poziomu kreatyniny w osoczu.

Telmisartan jest wybiórczym blokerem receptora przeznaczonego dla angiotensyny II.
Angiotensyna II łącząc się z miejscem aktywnym receptora AT₁, powoduje silny skurcz mięśni gładkich naczyń krwionośnych, przez co dochodzi do wzrostu ciśnienia tętniczego oraz przyspieszenia pracy serca. Angiotensyna zwiększa również wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy. 

Telmisartan ma wysokie powinowactwo do receptora angiotensynowego, dzięki czemu cząsteczka angiotensyny II zostaje wyparta z połączenia z podjednostką AT₁ receptora. Lek powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego poprzez rozkurcz mięśni gładkich naczyń krwionośnych oraz zmniejsza wydzielanie aldosteronu. Po zastosowaniu dawki 80 mg telmisartanu zaobserwowano niemal całkowite zahamowanie wzrostu ciśnienia (indukowanego przez angiotensynę II).

W przeciwieństwie do inhibitorów konwertazy angiotensynowej IACE), telmisartan nie wpływa na transformację bradykininy i nie upośledza przemian reniny. W związku z tym zmniejszona zostaje częstość występowania charakterystycznych dla tej grupy związków działań niepożądanych. 

Wchłanianie telmisartanu jest szybkie, ale całkowity stopień biodostępności jest zależny od cech osobniczych. Pokarm wpływa na wchłanianie leku z przewodu pokarmowego. Zależnie od dawki, dochodzi do ograniczenia wchłania na poziomie od 6% do 19%.

Niezależnie od dawki, telmisartan w wysokim stopniu wchodzi w połączenia z albuminami osocza (na poziomie 99.5%). 

Telmisartan ulega reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym. W procesie powstają nieaktywne farmakologicznie pochodne.

Okres półtrwania telmisartanu wynosi około dwudziestu godzin. Lek jest niemal całkowicie wydalany z kałem w postaci niezmienionej. Jedynie około 1% dawki występuje w moczu.