Tazonermina, Tasonerminum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazania tazonerminy obejmują: leczenie wspomagające u dorosłych pacjentów przed planowanym chirurgicznym usunięciem guza (w celu zapobiegania lub opóźnienia amputacji) oraz leczenie paliatywne nieoperacyjnych mięsaków tkanek miękkich kończyn (w połączeniu z melfalanem poprzez izolowaną perfuzję kończyny ILP w stanie łagodnej hipertermii).

Leczenie tazonerminą powinno być prowadzone przez wyspecjalizowane zespoły chirurgiczne z doświadczeniem w terapii mięsaków kończyn oraz w przeprowadzaniu zabiegów ILP (izolowana perfuzja kończyny), w ośrodkach dysponujących oddziałem intensywnej terapii oraz przy użyciu metod ciągłego monitorowania infuzji leku do krążenia ogólnego. Dawka całkowita tazonerminy wynosci: dla kończyny górnej - 3 mg na ILP, dla kończyny dolnej - 4 mg na ILP.

Tazonermina jest przeciwwskazana przy nadwrażliwości na tą substancję czynną, a także jeśli istnieją przeciwwskazania do stosowania środków obkurczających naczynia, leków przeciwzakrzepowych lub jeśli jednocześnie podawane są substancje kardiotoksyczne (np. antracykliny). Pozostałe przeciwwskazania obejmują poważne choroby układu sercowo-naczyniowego, takie jak: zastoinowa niewydolność serca - klasa II, III, IV wg NYHA, ciężka postać dławicy piersiowej, arytmie, zawał mięśnia sercowego wykryty w ciągu ostatnich 3 miesięcy przed rozpoczęciem leczenia, zakrzepica żył, choroba zarostowa tętnic obwodowych, zatorowość płucna przebyta w niedawnym czasie, a także ciężka niewydolność oddechowa, czynna choroba wrzodowa lub choroba wrzodowa w niedawnym wywiadzie, wodobrzusze znacznego stopnia, zaburzenia hematologiczne (m.in. poziom leukocytów poniżej 2,5 x 10⁹ /l, stężenie hemoglobiny poniżej 9 g/dl, skaza krwotoczna, czynne zaburzenia krzepnięcia). Lek jest przeciwwskazany, jeśli występują znaczące zaburzenia czynności nerek (np. zespół nerczycowy, stężenie kreatyniny poniżej 150 µmol/l lub klirens kreatyniny poniżej 50 ml/min) lub zaburzenia czynności wątroby (np. dwukrotne przekroczenie norm AspAT, AlAT lub fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny przekraczające górne granice normy 1,25-krotnie), a także pojawienie się hiperkalcemii powyżej 12 mg/dl. Lek jest przeciwwskazany podczas ciąży i laktacji.

Tazonermina może być podawana wyłącznie przez zespoły chirurgiczne z doświadczeniem w leczeniu mięsaków kończyn i zabiegach izolowanej perfuzji kończyn, w wyspecjalizowanych ośrodkach, z dostępem do oddziału intensywnej opieki oraz aparatury monitorującej przeciek leku do krążenia ogólnego. Należy unikać stosowania tazonerminy jednocześnie z substancjami kardiotoksycznymi, ze względu na nasilenie toksycznego wpłwu na serce, a także z lekami hipotensyjnymi ze względu na ryzyko znacznego niedociśnienia. Ze względu na ryzyko zespołu ciasnoty przedziałów międzypowięziowych, objawiającego się bólem, obrzękiem, uszkodzeniem mięśni w obrębie kończyny oraz objawami neurologicznymi, należy monitorować pacjenta przez pierwsze 3 dni po zabiegu. Procedura pozabiegowa wymaga podawania rutynowych leków anestetycznych, przeciwbólowych, przeciwgorączkowych (podaje się paracetamol na wypadek gorączki i objawów grypopodobnych), a także płynów dożylnych, środków przeciwzakrzepowych oraz obkurczających naczynia.

Nie jest znany wpływ tazonerminy na płód, dlatego stosowanie tego leku u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane.

Nie jest znany stopień przenikania tazonerminy do mleka kobiecego, dlatego stosowanie tego leku u kobiet karmiących jest przeciwwskazane w ciągu 7 dni od dnia podania.

Po podaniu tazonerminy bardzo często (u więcej niż 1 na 10 osób) mogą wystąpić: zaburzenia rytmu serca, nudności, wymioty, uszkodzenie wątroby, pojawienie się pęcherzy na skórze, gorączka (zazwyczaj łagodna do umiarkowanej), dreszcze, ból w chorej kończynie, osłabienie lub zmęczenie. Często, czyli nie częściej niż u 1 na 10 osób, mogą wystąpić: zakażenia, w tym miejscowe zakażenia ran, zmniejszenie liczby niektórych leukocytów i trombocytów, reakcje nadwrażliwości, uczulenia, uszkodzenie nerwów, zmniejszona świadomość, bóle głowy, zaburzenia serca (powodujące skrócenie oddechu lub obrzęki kostek), zakrzepica, hipotensja, wstrząs, ciężkie zaburzenia oddychania, zaparcia, biegunka, martwica skóry w chorej kończynie (mogąca być wskazaniem do amputacji), obrzęki kostek, stóp lub palców wywołane gromadzeniem płynu w chorej kończynie, zespół ciasnoty przedziałów międzypowięziowych, bóle mięśni, białkomocz, nocne poty. Niezbyt często, czyli nie częściej niż u 1 na 100 osób, mogą pojawić się: sepsa, obecność płynu w płucach, bóle żołądka, zapalenie żołądka, czasowa utrata paznokci w chorej kończynie, niewydolność nerek oraz parametry krwi świadczące o zmianie funkcji nerek, zwężenie lub zamknięcie tętnic w kończynach.

Po przedawkowaniu tazonerminy mogą pojawić się objawy ogólne, takie jak: gorączka, arytmia, wstrząs z niedociśnieniem, zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych (ARDS). Może dojść również do zaburzeń hematologicznych: leukopenii, trombocytopenii czu zaburzeń krzepnięcia. Stosowne leczenie zostanie podjęte przez specjalistów.

Tazonermina jest rekombinantem czynnika martwicy nowotworów TNF-α i wykazuje działanie identyczne do endogennego ludzkiego TNF-α - działa immunomodulująco, przeciwnowotworowo, cytostatycznie oraz cytotoksycznie. W obrębie guza tazonermina zmniejsza proliferację komórek oraz modyfikuje ekspresję białek, w ten sposób, iż pojawia się tendencja prozakrzepowa i w mikrokrążeniu pojawiają się zakrzepy. Ponadto substancja ta nasila adhezję i diapedezę białych krwinek, wskutek czego tkanka nowotworu nacieka przez limfocyty, monocyty i granulocyty. Lek aktywuje także układ odpornościowy do zwalczania guza poprzez aktywację limfocytów B i T, powstawanie limfocytów T cytotoksycznych oraz komórek wydzielającyh immunoglobuliny, aktywację makrofagów i monocytów żernych, zwiększoną produkcję cytokin, prostaglandyn oraz czynnika aktywującego płytki. 

Tazonermina podawana podczas zabiegu izolowanej perfuzji kończyny osiąga maksymalne stężenie, wynoszące 3000–4000 ng/ml, w ciągu 30 minut.

Okres półtrwania maksymalnej tolerowanej dawki dożylnej, wynoszącej 150 µg/m², wynosi 15–30 min.