Safinamid, Safinamide - Zastosowanie, działanie, opis

Terapia safinamidem jest przeznaczona dla pacjentów z idiopatyczną chorobą Parkinsona w pośrednim lub późnym stadium, jako preparat wspomagający.

Dawka zwykle stosowana safinamidu wynosi 50 - 100 mg na dobę.

Nie należy wdrażać safinamidu do terapii pacjentów z nadwrażliwością na tę substancję oraz w przypadkach ciężkiej niewydolności wątroby. Nie należy stosować również u pacjentów z chorobami siatkówki (w tym stanów zapalnych błony naczyniowej oka czy retinopatii, także cukrzycowej) w wywiadzie, aby nie pogorszyć stanu siatkówki. 

Nie zalecane jest przyjmowanie safinamidu przez osoby chorujące na bielactwo.

Można łączyć najniższą dawkę safinamidu z selektywnymi inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), jednak wymagana jest obserwacja pacjenta pod kątemw wystąpienia objawów zespołu serotoninergicznego. Szczególnej uwagi wymaga połączenie z fluoksetyną i fluwoksaminą, których dawki powinny być minimalne.

W przypadkach, gdy konieczne jest stosowanie safinamidu z lekami przeciwdepresyjnymi należy podawać ich najniższe dawki.

W przypadkach wymaganej zmiany leków na inhibitory MAO lub petydynę, pacjent powinien zachować minimum tygodniową przerwę od safinamidu.

Stosowanie leku w terapii skojarzonej może prowadzić do nasilenia działań niepożądanych lewodopy, to determinuje redukcji jej dawki.

Należy zachować ostrożność podczas przyjmowania doustnych i do nosowych preparatów z efedryną i pseudoefedryną.

Zaleca się monitorowanie pacjentów stosujących safinamid i dostosowanie dawek statyn, cyprofloksacyny, metotreksatu, topotekanu, diklofenaku czy gliburydu, w razie konieczności ich stosowania.

Specjalnego monitorowania wymaga łączne stosowanie leku z metforminą, acyklowirem i gancyklowirem.

Należy unikać łącznego podania safinamidu z innymi inhibitorami MAO i petydyną, gdyż może ono prowadzić do przełomu nadciśnieniowego. 

Połączenie leku z dekstrometofranem nie jest zalecane.

Jeśli u pacjenta wystąpią działania niepożądane safinamidu w postaci senności i zawrotów głowy, należy zachować ostrożność w czasie prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Łączne stosowanie wyciągu z dziurawca i safinamidu powoduje nadmierny wzrost stężenia serotoniny, co może wiązać się z poważnymi konsekwencjami. Jeśli u pacjenta wystąpią wymioty, bóle i zwroty głowy, gorączka, bardzo wysokie ciśnienie, drgawki, halucynacje, dreszcze, zlewne poty, nieprawidłowa koordynacja, niepokój czy nadpobudliwość, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Kobietom w wieku rozrodczym oraz w trakcie ciąży nie  zaleca się stosowania safinamidu.

Istnieje istotne ryzyko przenikania safinamidu do mleka matki, z tego względu nie jest zalecany do stosowania w okresie laktacji.

Badania na zwierzętach wykazały negatywny wpływ safinamidu na płodność.

Ekspozycja na zbyt wysoką dawkę safinamidu przez okres miesiąca może powodować wystąpienie dezorientacji, senności, kłopoty z pamięcią i rozszerzenie źrenic.

Pacjent po przedawkowaniu leku może uskarżać się na nadciśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, omamy, nadpobudliwość ruchową, nudności, wymioty i dyskinezy.

Zdolność safinamidu do selektywnego i odwracalnego hamowania MAO-B, zwiększa pozakomórkowe stężenie dopaminy w prążkowiu. Efekt terapeutyczny jest związany z inhibicją zależnych od napięcia kanałów sodowych i zmianę pobudzenia uwalniania glutaminianu.

Po doustnym przyjęciu na czczo safinamidu, jego stężenie jest maksymalne po niecałych 3 godzinach. Bardzo dobrze się wchłania i nie ulega metabolizmowi pierwszego przejścia.

Safinamid osiąga 2,5 razy większą objętość dystrybucji niż objętość ciała, co świadczy o jego zdolności do rozprzestrzeniania się pozanaczyniowo.Substancja wykazuje niski klirens nerkowy i w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza.

Zdecydowana większość przyjętej dawki safinamidu jest metabolizowana przez wątrobę, a tylko niewielki odsetek przez nerki.

W wyniku trzech różnych szlaków metabolicznych tworzą się nieaktywne metabolity: kwas safinamidu, safinamid O-debenzylowany i glukoranid acylowany.

Safinamid jest wydalany głównie z moczem, a tylko niewielkim stopniu wraz z kałem po ok. 8 dniach od podania.