Retygabina, Retigabinum - Zastosowanie, działanie, opis

Retygabina jest wskazana jako lek uzupełniający w terapii lekoopornych napadów padaczkowych o początku ogniskowym u osób dorosłych.

Zwykle stosowana dobowa dawka podtrzymująca mieści się w zakresie 600 mg - 1200 mg.

Stosownie retygabiny rozpoczyna się od niższych dawek i stopniowo zwiększa się, aż do momentu uzyskania odpowiedniej skuteczności. Maksymalna dawka dobowa retygabiny to 1200mg.

Zwykle stosowana dawka leku dobierana jest indywidualnie i zależy od wieku, masy ciała, chorób towarzyszących i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Przeciwwskazaniem do stosowania retygabiny jest nadwrażliwość na substancję czynną.

W wyniku stosowania retygabiny może dojść do zaburzeń narządu wzroku. Obserwowano m.in. zmiany zabarwienia siatkówki, nieprawidłowość plamki żółtej, zwężenie pola widzenia, oraz zmniejszoną ostrość wzroku. W związku z tym pacjenci mający stosować retygabinę powinni zostać przebadani okulistycznie przed rozpoczęciem terapii oraz regularnie kontrolować wzrok w trakcie leczenia.

Stosowanie retygabiny może powodować także zmiany zabarwienia skóry oraz ust i paznokci.

W początkowym okresie leczenia za pomocą retygabiny może dojść do utrudnionego i bolesnego oddawania moczu lub do zatrzymania moczu. Ponadto w tym okresie może dojść do zaburzeń psychicznych (omamy, stan splątania). Pacjenci przyjmujący retygabinę powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia myśli i zachowań samobójczych oraz powinni być obserwowani pod tym kątem.

Ponieważ retygabina powoduje wydłużenie odstępu QT należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z wydłużonym odstępem QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem komór, hipokaliemią, hipomagnezemią, u pacjentów stosujących leki, które wydłużają odstęp QT oraz u osób powyżej 65 roku życia.

Ze względu na zwiększone ryzyko działań niepożądanych należy zachować szczególną ostrożność stosując retygabinę u pacjentów po 65 roku życia.

Terapia retygabiną może wpływać na wyniki badań labolatoryjnych dotyczących stężenia bilirubiny w surowicy i moczu.

W wyniku odstawienia leku mogą pojawić się napady padaczkowe, dlatego zaleca się by retygabinę odstawiać stopniowo.

Spożywanie alkoholu podczas terapii retygabiną może spowodować nasilenie nieostrego widzenia u pacjentów.

Podczas stosowania retygabiny mogą pojawić się zawroty głowy, podwójne lub nieostre widzenie, senność. Objawy te pojawiają się zwłaszcza w trakcie zwiększania dawki, dlatego w tym okresie  oraz na początku leczenia pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów mechanicznych.

Stosowanie leków przeciwpadaczkowych, w tym retygabiny zwiększa ryzyko wystąpienia wad rozwojowych, m.in.: rozszczepu wargi, wady cewy nerwowej, wady układu sercowo- naczyniowego. Jeśli nie jest to koniecznie nie zaleca się stosowania retygabiny w ciąży.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały przenikanie retygabiny do mleka. Brak jest danych dotyczących przenikania retygabiny lub jej metabolitów do mleka ludzkiego. Stosowanie leku w trakcie karmienia piersią jest uzależnione od bilansu korzyści i potencjalnego ryzyka dla matki i dziecka.

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki retygabiny obserwowano standardowe działania niepożądane związane z jej stosowaniem a także pobudzenie, drażliwość oraz agresywne zachowanie.

Retygabina otwiera bramkowane napięciem kanały potasowe znajdujące się w neuronach, dzięki czemu doprowadza do stabilizacji potencjału spoczynkowego błony i kontroluje pobudliwość elektryczną w neuronach. W wyniku tego nie dochodzi do zapoczątkowania następujących po sobie potencjałów czynnościowych, które występują w napadzie padaczkowym.

Po podaniu doustnym retygabina jest szybko wchłaniana, a jej biodostępność wynosi ok 60% Czas w którym osiągane jest stężenie maksymalne leku wacha się w przedziale 0,5 - 2 godzin po podaniu.

Stopień wiązania retygabiny z białkami osocza wynosi około 80%.

Po podaniu i.v. objętość dystrybucji retygabiny wynosi 2 - 3 l/kg.

W wyniku metabolizmu wątrobowemu retygabiny powstają nieaktywne N - glukuronidy oraz NAMR (N-acylowanego metabolit), który wykazuje słabsze od retygabiny działanie i który następnie również ulega glukuronizacji.

Czas półtrwania retygabiny mieści się w zakresie 6 - 10 godzin. Retygabina i jej metabolity są eliminowane głównie z moczem (około 84%) oraz w niewielkiej ilości z kałem (około 14%).