Retapamulina, Retapamulinum - Zastosowanie, działanie, opis

Retapamulina to półsyntetyczny antybiotyk o działaniu bakteriostatycznym, stworzony metodą fermentacji z grzyba Clitopilus passeckerianus. Należy do grupy pochodnych pleuromutyliny, wyizolowanej po raz pierwszy w 1951 roku i wykazującej słabą aktywność przeciwbakteryjną. Retapamulina jest stosowana do leczenia miejscowego w przypadku liszajca oraz zakażonych ran i otarć. Terapia antybiotykiem może być przeprowadzana u dzieci powyżej 9 miesiąca życia. W tym przypadku leczona powierzchnia skóry nie może przekraczać 2 % całkowitej powierzchni ciała. U młodzieży od 12 roku życia i  osób dorosłych przyjmuje się granicę do 100 cm² skóry pokrywanej antybiotykiem. Szczepy bakterii wrażliwe na retapamulinę to Staphylococcus aureus (Gronkowiec złocisty) oraz Streptococcus pyogenes (paciorkowiec typu A).

Retapamulina występuje w postaci maści. Antybiotyk przeznaczony jest do stosowania jedynie na skórę. Lek nanosi się cienką warstwą na obszary zmienione chorobowo, a następnie leczoną powierzchnię można przykryć jałowymi opatrunkami (gaza, bandaż). Zwykle retapamulinę stosuje się dwa razy dziennie przez okres 5 dni. 

Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania dla osób w podeszłym wieku oraz pacjentów z zaburzoną pracą nerek i/lub wątroby. 

Retapamuliny nie mogą stosować pacjenci wykazujący nadwrażliwość na tę substancję czynną.

Nie należy stosować antybiotyku do leczenia ran wtórnie zakażonych oraz ropni. Lek jest nieskuteczny wobec gronkowca złocistego MRSA.

Retapamulina w maści jest przeznaczona do stosowania wyłącznie na skórę. W przypadku braku poprawy po okresie 2-3 dni stosowania antybiotyku należy rozważyć decyzję o zmianie leku.

Nie zaleca się stosowania miejscowego retapamuliny i innych leków na tę samą powierzchnię skóry. Nie badano interakcji w takim przypadku. 

Alkohol spowalnia przemiany metaboliczne retapamuliny. 

Retapamulina jest stosowana miejscowo na niewielkie obszary skóry. Z tego względu lek nie wywiera wpływu na prowadzenie pojazdów mechanicznych, w tym samochodów.

Olejek miętowy spowalnia przemiany mtaboliczne antybiotyku. 

Ziele dziurawca zwyczajnego Hypericum perforatum nasila przemiany metaboliczne antybiotyku. 

Brak jest badań które określają bezpieczeństwo stosowania retapamuliny przez kobiety ciężarne. Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych nie są wystarczajace. Wśród szczurów zaobserwowano zaburzenia w rozwoju szkieletu oraz niską masę urodzeniową zwierząt. Ze względów bezpieczeństwa nie zaleca się stosowania miejscowego antybiotyku w ciąży.

Brak jest badań określających stopień przenikania retapamuliny do mleka matek karmiących, również wśród zwierząt laboratoryjnych. Ze względów bezpieczeństwa  należy rozważyć kontynuację bądź przerwanie karmienia podczas stosowania miejscowego antybiotyku. Najprawdopodobniej ekspozycja dziecka karmionego piersią na retapamulinę nanoszoną na skórę matki będzie znikoma. 

Brak jest badań dotyczących wpływu retapamuliny  na płodność ludzi. Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych nie wykazały wpływu antybiotyku na zdolność reprodukcyjną. 

Po aplikacji retapamuliny na skórę obserwowano miejscowe działania niepożądane takie jak pieczenie, podrażnienie skóry, uczucie świądu, ból i rumień. Ponad to możliwe są reakcje nadwrażliwości na antybiotyk obejmujące obrzęk naczynioruchowy. W przypadku zastosowania antybiotyku na błonę śluzową nosa może dojść do krwawienia z nosa. 

Miejcowe reakcje skórne po zastosowaniu zbyt dużych dawek retapamuliny muszą być leczone objawowo. Nie istnieje odtrutka na antybiotyk w przypadku ewentualnego połknięcia.

Retapamulina jest antybiotykiem o działaniu bakteriostatycznym, natomiast w wysokich stężeniach działa także bakteriobójczo. W tym przypadku MBC (minimum bactericidal concentration, minimalne stężenie bakteriobójcze) jest 1000 razy wyższe od wartości MIC (minimum inhibitory concentration, minimalne stężenie hamujące wzrost bakterii). Retapamulina  łączy się selektywnie z wybranym miejscem rybosomu podjednostki 50S bakterii. Miejsce to określane jest jako domena V 23S rRNA. Powoduje to zahamowanie syntezy białek bakteryjnych w początkowej fazie ich tworzenia. Udowodniono, że antybiotyk blokuje tworzenie nowych podjednostek 50S rybosomów, hamuje mechanizm transferazy peptydylowej oraz interakcje w miejscu P. Bakteriami wrażliwymi na retapamulinę są Staphylococcus aureus oraz Streptococcus pyogenes. 

Wchłanianie retapamuliny przez nieuszkodzoną skórę jest bardzo niskie. W badaniu określającym ekspozycję układową przy nanoszeniu antybiotyku na uszkodzoną powierzchnię skóry (200 cm²) przez okres 1 tygodnia wykazano że wartość stężenia maksymalnego retapamuliny w surowicy krwi wyniosła 9,75 ng/ml (1 dzień badania) oraz 8,79 ng/ml (ostatni, 7 dzień badania). 

Stopień wiązania retapamuliny z białkami osocza wynosi średnio 94%. 

Przemiany metaboliczne retapamuliny polegające na reakcjach N-demetylacji oraz utleniania zachodzą za pośrednictwem enzymów mikrosomalnych cytochromu P450 CYP3A4 (główne miejsce biotranformacji w wątrobie) oraz CYP2C8 i CYP2D6. 

Brak jest badań w zakresie wydalania retapamuliny z organizmu ludzkiego.