Rasburykaza, Rasburicasum - Zastosowanie, działanie, opis

Rasburykaza jest peptydem wykorzystywanym w łagodzeniu nagłego i ostrego wzrostu poziomu kwasu moczowego u osób poddanych chemioterapii. Lek może być stosowany u osób poniżej osiemnastego roku życia oraz u pacjentów dorosłych. 
Głównym celem stosowania rasburykazy jest zmniejszenie prawdopodobieństwa pojawienia się ciężkiej niewydolności nerek u pacjentów cierpiących na złośliwe nowotwory układu krwiotwórczego z podwyższonym ryzykiem rozpadu guza lub z możliwością zmniejszenia jego masy po rozpoczęciu chemioterapii. 

Schemat dawkowania rasburykazy jest zależny przede wszystkim od masy ciała pacjenta. Substancja czynna jest podawana we wlewie dożylnym trwającym trzydzieści minut. Długość terapii wynosi zwykle siedem dni, a podczas leczenia należy kontrolować stężenie kwasu moczowego w osoczu.

Rasburykazę należy podawać na początku chemioterapii, zalecana dawka dobowa dla osób dorosłych i dzieci wynosi 0.20 mg/kg masy ciała pacjenta. Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo wielokrotnego stosowania leku.

Lek należy podawać z wykorzystaniem innego dostępu żylnego, niż dostęp który służy do podania infuzji chemioterapeutyków. W przypadku braku takiej możliwości, założony wcześniej dostęp należy przepłukać roztworem soli.

Przeciwwskazaniem do stosowania rasburykazy jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną. Innymi ograniczeniami w wykorzystaniu leku podczas chemioterapii są:

• niedobór dehydrogenazy glukozo–6–fosforanowej;
• niedokrwistość hemolityczna.

W przypadku pojawienia się u pacjenta objawów methemoglobinemii lub hemolizy należy natychmiast przerwać terapię rasburykazą i rozpocząć odpowiednie leczenie.

Wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas leczenia pacjentów z alergiami atopowymi.

Podczas terapii rasburykazą należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko rozpadu guza. Rozpad guza może wywołać wzrost stężenia fosforanów lub potasu i zmniejszenie stężenia wapnia w osoczu. Ze względu na nieskuteczność rasburykazy w terapii wymienionych zaburzeń elektrolitowych zalecana jest uważna obserwacja pacjentów podczas leczenia.

Skuteczność leku w terapii podwyższonego stężenia kwasu moczowego wywołanego przez zaburzenia mieloproliferacyjne nie została potwierdzona.

Z powodu pojawienia się przeciwciał skierowanych przeciwko cząsteczce leku, długotrwała i wielokrotna terapia rasburykazą nie jest rekomendowana.

Peptydowa struktura substancji czynnej może być przyczyną występowania reakcji nadwrażliwości (w tym wstrząsu anafilaktycznego) u niektórych pacjentów. Podczas pojawienia się objawów reakcji anafilaktycznej leczenie rasburykazą należy niezwłocznie przerwać.

Brak badań potwierdzających lub wykluczających wpływ substancji czynnej na prowadzenie pojazdów lub obsługę maszyn. 

Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej u kobiet w ciąży. Ze względu na występowanie endogennej oksydazy moczanowej w organizmie badanych zwierząt nie istnieje możliwość przeniesienia wyników badań na organizm człowieka. 

Stosowanie rasburykazy podczas ciąży jest możliwe jedynie po rozważeniu stosunku korzyści odniesionej z terapii przez matkę i ryzyka pojawienia się działań niepożądanych u dziecka. 

Stosowanie substancji czynnej w okresie karmienia piersią jest dopuszczalne po wcześniejszej analizie korzyści wynikających z karmienia dla dziecka oraz ryzyka pojawienia się u niego działań niepożądanych. 

Ze względu na peptydową strukturę leku jego transfer do pokarmu jest mało prawdopodobny. 

Podczas terapii rasburykazą istnieje ryzyko pojawienia się zaburzeń o różnej częstotliwości występowania. Należy do nich:

• bardzo często – ból głowy, biegunka, nudności, wymioty, gorączka;
• często – reakcje alergiczne  (w tym wysypka i pokrzywka); 
• niezbyt często – skurcz oskrzeli, nadmierny spadek ciśnienia tętniczego, drgawki, poważne reakcje nadwrażliwości, niedokrwistość hemolityczna, methemoglobinemia;
• rzadko – stan zapalny błony śluzowej nosa, reakcja anafilaktyczna;
• zaburzenia o nieznanej częstotliwości występowania – skurcze mięśniowe, wstrząs anafilaktyczny. 

Przyjęcie zbyt dużej dawki rasburykazy może spowodować spadek stężenia kwasu moczowego w osoczu do minimalnych wartości oraz wzrost stężenia nadtlenku wodoru.

Działanie substancji czynnej polega na katalizowaniu procesu oksydacji kwasu moczowego do alantoiny. Podczas chemioterapii – w wyniku rozpadu dużej ilości komórek nowotworowych – może dojść do zwiększenia poziomu kwasu moczowego w osoczu. Nadmierne stężenie kwasu moczowego w osoczu może spowodować wytrącenie się jego kryształów w kanalikach nerkowych, co prowadzi do ciężkiego uszkodzenia nerek. 
Przekształcenie kwasu moczowego w rozpuszczalną w wodzie alantoinę zmniejsza ryzyko uszkodzenia nerek podczas leczenia nowotworu.

Stan stacjonarny w osoczu, po podaniu dożylnym występuje drugiego lub trzeciego dnia od rozpoczęcia leczenia. 

Substancja czynna jest białkiem, które ulega rozkładowi na mniejsze peptydy, a następnie aminokwasy.

Substancja lecznicza w niewielkim stopniu wydalana jest przez nerki.