Ranibizumab, Ranibizumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Ranibizumab wykorzystywany  jest w okulistyce w leczeniu wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki powiązanej z wiekiem,  oraz terapii zaburzeń widzenia spowodowanych obrzękiem plamki wywołanym przez niedrożność naczyń żylnych  siatkówki lub powstałym jako powikłanie cukrzycy.

Ranibizumab podawany jest w postaci pojedynczego wstrzyknięcia do oka.  Zabieg należy wykonywać w warunkach aseptycznych z zastosowaniem znieczulenia i miejscowego środka bakteriobójczego.

Zalecane dawki Ranibizumabu mieszczą się w zakresie 0.3 mg u  do 0,5 mg raz w miesiącu. 

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących.

Ranibizumab przez pierwsze 3 miesiące wstrzykiwany jest raz na miesiąc. Jeśli przy kontroli okaże się, że choroba postępuje wznawia się leczenie.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na ranibizumab, czynne zakażenia oka lub jego okolic lub stosowanie leku u pacjentów, u których podejrzewane jest zakażenie. Substancji nie powinno się stosować u osób z czynnym, ciężkim zapaleniem wnętrza gałki ocznej.

Jeśli podczas stosowania ranibizumabu  wystąpią takie objawy jak ból oka lub uczucie nasilonego dyskomfortu w oku, zaczerwienienie, nieostre widzenie lub pogorszenie widzenia, zwiększona liczba drobnych plamek w polu widzenia czy też nadwrażliwość na światło, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Symptomy te mogą być związane z zakażeniem wewnętrznej części oka, stanem zapalnym, odwarstwieniem, przedarciem siatkówki lub zmętnieniem soczewki.

Ze względu na ryzyko wzrostu ciśnienia śródgałkowego po podaniu ranibizumabu do ciała szklistego, lekarz powinien kontrolować ten parametr przez pewien czas bezpośrednio po wstrzyknięciu.

U pacjentów z niewydolnością wątroby, nerek czy u osób w podeszłym wieku, nie ma konieczności modyfikowania dawki ranibizumabu.

Formalne badania dotyczące interakcji nie zostały przeprowadzone.

Po podaniu ranibizumabu do ciała szklistego mogą wystąpić przejściowe zaburzenia widzenia, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn. Pacjenci nie powinni wykonywać tych czynności do momentu ustąpienia problemów z ostrością wzroku.

Ze względu na mechanizm działania ranibizumab należy traktować jako potencjalnie teratogenny i embriotoksyczny. Choć badania na zwierzętach nie wykazały takiego ryzyka to badania analogiczne w populacji ludzkiej nie były prowadzone. Z tego powodu ranibizumabu nie należy stosować w ciąży, a u kobiet w wieku rozrodczym w okresie kuracji zaleca się stosowanie skutecznej antykoncepcji.

Nie ma doniesień z badań klinicznych o przenikaniu ranibizumabu do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się go w okresie laktacji.

 Przy podaniu ranibizumabu do oka mogą pojawić się zaburzenia w funkcjonowaniu narządu wzroku, takie jak zaczerwienienie i ból oka związane ze stanem zapalnym, uczucie ciała obcego w oku, światłowstręt, zaburzenia widzenia, wylew w siatkówce i jej odwarstwienie, wzrost ciśnienia śródgałkowego, krwotok w miejscu wstrzyknięcia i zmętnienie ciała szklistego, zapalenie lub zakażenie brzegów powieki, obrzęk powiek, nasilone łzawienie, świąd oka, zapalenie spojówek, suchość oka, zaćma.

Inne, częste działania niepożądane to ból głowy, kaszel, problemy z oddychaniem, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, nudności, reakcje alergiczne (wysypka, świąd, pokrzywka, rumień), bóle stawów.

Ranibizumab jest podawany przez wykwalifikowanych lekarzy okulistów, dlatego ryzyko przedawkowania jest znikome. W czasie badań klinicznych odnotowano tylko dwa przypadki przedawkowania. Odnotowano łagodny i przemijający wzrost ciśnienia śródgałkowego, zmniejszoną ostrość widzenia, obrzęk i ból rogówki oraz przemijającą ślepotę. Nie stwierdzono żadnych innych działań niepożądanych po podaniu większej ilości substancji, niż zalecana.

Ranibizumab jest fragmentem rekombinowanego humanizowanego przeciwciała monoklonalnego. Działa on wybiórczo przeciw ludzkiemu śródbłonkowemu czynnikowi wzrostu naczyń typu A (VEGF-A). W następstwie tego zostaje zahamowana proliferacja komórek śródbłonka. Ranibizumab ogranicza nieprawidłowe procesy powstawania nowych naczyń krwionośnych w oku oraz przeciek naczyniowy, które są uważane za czynniki sprzyjające rozwojowi wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki związanej z wiekiem (AMD).

Po podaniu do ciała szklistego stężenia osoczowe, ogólnoustrojowe są bardzo niskie. Niewystarczające do wywołania działań ogólnoustrojowych.

Objętość dystrybucji jest nieznaczna.