Fidaksomycyna, Fidaxomicinum - Zastosowanie, działanie, opis

Fidaksomycyna jest wskazana w leczeniu biegunki związanej z Clostridioides (Clostridium) difficile. Fidaksomycynę należy stosować wyłącznie u pacjentów z potwierdzonym lub podejrzewanym zakażeniem C. difficile, aby zmniejszyć ryzyko rozwoju bakterii lekoopornych i zmaksymalizować skuteczność terapeutyczną fidaksomycyny i innych środków przeciwdrobnoustrojowych.

Fidaksomycyna występuje w postaci tabletek doustnych. Lek można podawać niezależnie od posiłku. Zwykle stosuje się 400mg na dobę przez okres 10 dni.

Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest nadwrażliwość na fidaksomycynę.

Lek należy ostrożnie stosować u pacjentów ze stwierdzoną alergią na makrolidy.

W przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lek należy stosować ostrożnie ze względu na brak danych klinicznych.

Fidaksomycynę należy ostrożnie stosować u pacjentów z rzekomobłoniastym zapaleniem okrężnicy lub zagrażającym życiu zakażeniem Clostridium difficile.

Lek należy ostrożnie stosować u osób borykających się z zapaleniem jelit, ze względu na ryzyko zwiększonego wchłaniania i ryzyka działań niepożądanych.

Nie powinno się stosować fidaksomycyny jednocześnie z  cyklosporyną, ketokonazolem, erytromycyną, klarytromycyną, werapamilem, dronedaronem, oraz amiodaronem (inhibitory glikoproteiny P).

Fidaksomycyna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn potencjalnie niebezpiecznych lub wpływ ten jest nieznaczący.

Na podstawie dostępnych danych nie można stwierdzić jednoznacznie czy fidaksomycyna i jej metabolity przenikają do mleka matki. Jednocześnie nie ma przesłanek do tego, że lek wywiera wpływ na karmione niemowlę, ze względu na niskie ogólnoustrojowe narażenie, jednak nie można wykluczyć negatywnego wpływu na niemowlę. Przed zaleceniem leku kobiecie karmiącej należy porównać korzyści wynikające z terapii dla matki z tymi wynikającymi z karmienia piersią.

Dostępne wyniki badań przeprowadzone na szczurach nie wykazały wpływu fidaksomycyny na płodność.

Fidaksomycyna ulega hydrolizie do aktywnego metabolitu OP-1118 po podaniu doustnym. Oba związki pośredniczą w działaniu bakteriobójczym przeciwko C. difficile poprzez hamowanie bakteryjnej polimerazy RNA w fazie inicjacji cyklu transkrypcji. Polimeraza RNA jest niezbędnym enzymem bakteryjnym, który reguluje ekspresję genów, katalizuje interakcje kwasów nukleinowych i pobudza kilka bakteryjnych reakcji enzymatycznych dla przeżycia bakterii. Polimeraza RNA składa się z kompleksu różnych podjednostek i zawiera miejsce aktywne. W celu zainicjowania transkrypcji bakteryjnej, miejsce aktywne rdzeniowej polimerazy RNA wiąże się z promotorem specyficzności σ czynnik inicjacji, który lokalizuje i wiąże się z regionem promotorowym DNA. Interakcja polimerazy DNA-RNA sprzyja kolejnym etapom transkrypcji, która obejmuje rozdzielanie nici DNA. Fidaksomycyna wiąże się z kompleksem matryca DNA-polimeraza RNA, zapobiegając w ten sposób początkowemu rozdzieleniu nici DNA podczas transkrypcji i hamując syntezę informacyjnego RNA. wąskie spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego fidaksomycyny można wyjaśnić wyjątkowym miejscem docelowym fidaksomycyny i różnymi podjednostkami σ struktury rdzenia polimerazy RNA wśród gatunków bakterii.

Po podaniu doustnym pojedynczej dawki 200 mg fidaksomycyny zdrowym dorosłym, stężenie maksymalne fidaksomycyny i jej głównego metabolitu OP-1118 wynosiło odpowiednio 5,20 ± 2,81 ng / ml i 12,0 ± 6,06. Czas, po którym lek osiągnął stężenie maksymalne po podaniu doustnym  wynosił 2 godziny. Ogólnoustrojowe wchłanianie fidaksomycyny po podaniu doustnym jest minimalne.

Po podaniu doustnym fidaksomycyna jest przekształcana do swojego głównego i farmakologicznie aktywnego metabolitu OP-1118 na skutek hydrolizy w estrze izobutyrylowym. Ze względu na fakt, iż enzymy cytochromowe nie borą udziału w metobolizmie fidaksomycyny, przypuszcza się, że w tej biotransformacji pośredniczy kwas żołądkowy lub aktywność enzymatyczna mikrosomów jelitowych.

Po podaniu doustnym fidaksomycyna jest wydalana głównie z kałem, nieznaczna część dawki jest wydalana z moczem w postaci głównego metabolitu.