Wenlafaksyna, Venlafaxinum - Zastosowanie, działanie, opis

Podstawowe informacje o wenlafaksynie

Rok wprowadzenia na rynek
01.12.1993
Substancje aktywne
wenlafaksyna, chlorowodorek wenlafaksyny
Działanie wenlafaksyny
przeciwdepresyjne (antydepresyjne, tymoleptyczne), przeciwlękowe (anksjolityczne)
Postacie wenlafaksyny
kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, tabletki
Układy narządowe
układ nerwowy i narządy zmysłów
Specjalności medyczne
Psychiatria
Rys historyczny wenlafaksyny

Wenlafaksyna została dopuszczona do obrotu w 1993 w postaci tabletek doustnych przez podmiot odpowiedzialny którym był Pfizer Inc. Nieco później bo w roku 1997 zostaje zaprezentowana w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu i wprowadzona na rynek pod nazwą Effexor XR również przez Pfizer Inc. 

Wzór sumaryczny wenlafaksyny

C17H27NO2

Spis treści

Wybrane produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w RP zawierające wenlafaksynę

Wskazania do stosowania wenlafaksyny

Wenlafaksyna została zarejestrowana w leczeniu szczególnej grupy zaburzeń psychicznych, którą jest depresja. Jest ona stosowana w celu zmniejszenia występowania epizodów depresyjnych a także nawrotów depresji. 
Wenlafaksyna znalazła również zastosowanie w terapii:

  • szeroko pojętych zaburzeń lękowych;
  • nerwicy społecznej;
  • epizodów lęku napadowego związanego z towarzyszącą agorafobią lub bez niej.

Dawkowanie wenlafaksyny

Wenlafaksyna jest stosowana doustnie. W Polsce występuje w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, których nie należy dzielić, rozpuszczać ani rozgryzać oraz w postaci tabletek. Powinna być przyjmowana o stałej porze najlepiej w trakcie posiłku. Wenlafaksyna nie znalazła zastosowania w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży do lat 18.

Dawkowanie wenlafaksyny powinno być dostosowane indywidualnie do pacjenta, w zależności od jego wieku, stanu organizmu a przede wszystkim jednostki chorobowej.  W terapii wykorzystywana jest zawsze najmniejsza skuteczna dawka. Wenlafaksyna nie powinna być odstawiana nagle z powodu ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia – należy w okresie około dwóch tygodni stopniowo zmniejszać dawkę. 

Terapia przebiegająca z wykorzystaniem tabletek o natychmiastowym uwalnianiu uwzględnia stosowanie 75 mg wenlafaksyny dobowo. Dawkę można zwiększać co parę dni o 75 mg w celu uzyskania pożądanego efektu. Dawka maksymalna wynosi 375 mg. Pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek mogą. po dostosowaniu dawkowania przez lekarza, zmienić postać preparatu na kapsułki o przedłużonym uwalnianiu. 

W leczeniu epizodów depresyjnych zalecane jest 75 mg (na dobę) wenlafaksyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawka dobowa może zostać zwiększona po ocenie klinicznej pacjenta w odstępach dwutygodniowych do dawki maksymalnej czyli 375 mg Terapia trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Dawki stosowane w leczeniu epizodów depresji są również najczęściej wystarczające w zapobieganiu nawrotom.

Rekomendowana dawka dobowa w terapii zaburzeń lękowych i fobii społecznej wynosi 75 mg wenlafaksyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. W przypadku braku reakcji na lek i po przeprowadzonej ocenie pacjenta dawka może zostać stopniowo zwiększona do 225 mg. Leczenie trwa kilka miesięcy lub dłużej.

Schemat dawkowania w terapii napadów paniki zakłada stosowanie dobowo 37.5 mg wenlafaksyny w kapsułkach o przedłużonym uwalnianiu przez okres 7 dni, potem dawka zostaje zwiększona do 75 mg na dobę. Istnieje możliwość zwiększenia dawki dobowej do 225 mg na dobę po wcześniejszej ocenie klinicznej pacjenta przeprowadzonej przez lekarza. 

Zalecane jest dostosowanie dawki w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR<30 ml/min), z zaburzeniami pracy wątroby i pacjentów poddawanych hemodializie. 

Przeciwskazania do stosowania wenlafaksyny

Przeciwwskazaniem do stosowania wenlafaksyny jest nadwrażliwość na  tą substancję czynną.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania wenlafaksyny

Badania wykazały, że wenlafaksyna nie znalazła zastosowania w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży ze względu na zwiększone ryzyko występowania prób samobójczych oraz skłonności do agresywnych zachowań.

Niejednokrotnie leki przeciwdepresyjne muszą być stosowane przez kilka tygodni lub miesięcy, aby wystąpiła poprawa stanu pacjenta. Z powodu grupy zaburzeń w jakich wenlafaksyna jest stosowana konieczna jest obserwacja pacjenta pod kątem zachowań samobójczych i autoagresji w pierwszych tygodniach leczenia. Grupą ryzyka są pacjenci poniżej 25 lat poddawani terapii wenlafaksyną, którzy wcześniej doświadczali myśli samobójczych i przejawiali zachowania agresywne.

Ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji odstawienia, konieczne jest stopniowe zmniejszanie dawki leku. W innym przypadku może dojść do pojawienia się lęków, zaburzeń snu, bólu i zawrotów głowy.

W grupie pacjentów z zaburzeniami metabolicznymi takimi jak cukrzyca, hipercholesterolemia, zaburzenia elektrolitowe, wenlafaksyna może być stosowana z zachowaniem należytej ostrożności. Wymagane może być dostosowanie dawki z powodu zaburzeń glikemii, spadku stężenia sodu w osoczu, i niewielkich wahań w stężeniu cholesterolu. 

Wenlafaksyna powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności w grupie pacjentów cierpiących na zaburzenia układu sercowo-naczyniowego, takie jak: 

  • nadciśnienie tętnicze, ponieważ wenlafaksyna w zależności od zastosowanej dawki może zwiększać ciśnienie krwi;
  • przebyty zawał serca i choroba niedokrwienna serca, z powodu braku badań potwierdzających bezpieczeństwo takiej terapii;
  • zaburzenia rytmu serca ze szczególnym uwzględnieniem przyspieszenia akcji serca i częstoskurczu. 

Pacjenci z zaburzeniami krzepnięcia przyjmujący wenlafaksynę muszą zachować ostrożność ze względu na zaburzenie czynności płytek krwi wywoływane przez leki z grupy SNRI.

U części pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi może dojść do wystąpienia manii lub hipomanii. Wenlafaksyna może również nasilać lub wywoływać zachowania agresywne. Osoby przechodzące epizody drgawkowe poddane leczeniu wenlafaksyną  powinny zachować ostrożność z powodu ryzyka zaostrzenia objawów. W przypadku leków wpływających na przewodnictwo serotoninergiczne istnieje ryzyko wystąpienia groźnego dla życia zespołu serotoninowego. Typowymi oznakami wystąpienia tego zespołu są objawy ze strony:

  • układu nerwowego takie jak zaburzona koordynacja ruchu, zmiany zachodzące w zachowaniu pacjenta (rozdrażnienie, irytacja);
  • układu sercowo-naczyniowego jak nagłe zmiany ciśnienia krwi, przyspieszenie akcji serca;
  • układu pokarmowego na przykład wymioty, biegunka.

Wenlafaksynę należy również stosować z zachowaniem rozwagi ze względu na możliwość wystąpienia: 

  • niepokoju psychoruchowego, występuje często w pierwszym miesiącu terapii;
  • suchości w jamie ustnej, co powoduje zwiększone ryzyko uszkodzeń szkliwa;
  • zaburzeń seksualnych typowych dla leków z grupy SNRI.

Przeciwwskazania wenlafaksyny do łączenia z innymi substancjami czynnymi

Wenlafaksyna nie powinna być stosowana jednocześnie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy, w związku z możliwością wystąpienia zespołu serotoninowego. Terapia wenlafaksyną może zostać rozpoczęta po 14 dniach od odstawienia inhibitorów monoaminooksydazy. Z kolei rozpoczęcie terapii lekami z grupy inhibitorów monoaminooksydazy wymaga przynajmniej siedmiu dni odstępu od momentu zakończenia terapii wenlafaksyną.

Interakcje wenlafaksyny z innymi substancjami czynnymi

Możliwość wystąpienia drgawek, nudności, splątanie, podwyższenie ciepłoty ciała, pocenie się, mimowolne skurcze mięśni, zgon.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Linezolid (Linezolid) inne leki przeciwbakteryjne
Ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca, częstość występowania może wzrosnąć z lekami wydłużającymi odstęp QT.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Amiodaron (Amiodarone) leki przeciwarytmiczne - klasa III
Erytromycyna (Erythromycin) antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Moksyfloksacyna (Moxifloxacin) fluorochinolony
Sotalol (Sotalol) antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Węglan litu (Lithium carbonate) neuroleptyki atypowe
Zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu serotoninergicznego.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Citalopram (Citalopram) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Dekstrometorfan (Dextromethorphan) substancje przeciwkaszlowe działające ośrodkowo
Escitalopram (Escitalopram) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Fentanyl (Fentanyl) agoniści receptora opioidowego
Fluoksetyna (Fluoxetine) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Metadon (Methadone) agoniści receptora opioidowego
Moklobemid (Moclobemide) IMAO - inhibitory monoaminooksydazy
Paroksetyna (Paroxetine) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Pentazocyna (Pentazocine) substancje o działaniu agonistyczno-antagonistycznym na receptory opioidowe
Petydyna (Pethidine) agoniści receptora opioidowego
Sertralina (Sertraline) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Tramadol agoniści receptora opioidowego
Węglan litu (Lithium carbonate) neuroleptyki atypowe
Sibutramina (Sibutramine) SNRI - inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny, bez działania na receptory
Możliwe zwiększenie siły działania haloperidolu.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Haloperidol (Haloperidol) neuroleptyki klasyczne - pochodne butyrofenonu
Ryzyko zwiększenia stężenia metoprololu w osoczu o 40%.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Metoprolol (Metoprolol) antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Zwiększone ryzyko krwotoków.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Acenokumarol (Acenocoumarol) leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K
Warfaryna (Warfarin) leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K
Ryzyko nasilenia działania wenlafaksyny i 0-demetylowenlafaksyny poprzez wpływ na cytochrom CYP3A4.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Atazanawir (Atazanavir) inne substancje przeciwwirusowe działające bezpośrednio na wirusy
Indynawir (Indinavir) inhibitory proteazy HIV
Itrakonazol (Itraconazole) przeciwgrzybicze pochodne triazolu
Ketokonazol (Ketoconazole) przeciwgrzybicze pochodne imidazolu
Klarytromycyna (Clarithromycin) antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Pozakonazol (Posaconazole) przeciwgrzybicze pochodne triazolu
Rytonawir (Ritonavir) inhibitory proteazy HIV
Sakwinawir (Saquinavir) przeciwwirusowe nukleozydy i nukleotydy
Telitromycyna (Telithromycin) antybiotyki makrolidowe - makrolidy
Worykonazol (Voriconazole) przeciwgrzybicze pochodne triazolu
Ryzyko krwotoków związane z nasileniem wpływu na płytki krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Abcyksymab (Abciximab) leki przeciwzakrzepowe - inhibitory agregacji płytek
Amlodypina (Amlodipine) leki blokujące kanały wapniowe - działające na naczynia krwionośne
Atropina (Atropine) antagoniści receptora muskarynowego
Celekoksyb (Celecoxibum) NLPZ hamujące wybiórczo COX-2 - koksyby
Cilostazol (Cilostazol) leki przeciwzakrzepowe - inhibitory agregacji płytek
Deksketoprofen (Dexketoprofen) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Famotydyna (Famotidine) antagoniści receptorów histaminowych H2
Flurbiprofen (Flurbiprofen) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Ibuprofen (Ibuprofen) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Kwas acetylosalicylowy (Acetylsalicylic acid) leki przeciwzakrzepowe - inhibitory agregacji płytek
Naproksen (Naproxen) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Diklofenak (Diclofenac) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol

Interakcje wenlafaksyny z pożywieniem

Pokarm nie ma wpływu na wchłanianie wenlafaksyny i aktywność jej biologicznie czynnego metabolitu.

Interakcje wenlafaksyny z alkoholem

Wenlafaksyna nie nasila działania etanolu na ośrodkowy układ nerwowy. Jednak jak w przypadku każdego leku wpływającego na funkcjonowanie mózgu i układu nerwowego zaleca się odstawienie alkoholu na czas przyjmowania wenlafaksyny. 

Wpływ wenlafaksyny na prowadzenie pojazdów

Wenlafaksyna poprzez wpływ na ośrodkowy układ nerwowy może prowadzić do zaburzenia oceny  i koordynacji psychoruchowej. Z tego powodu zalecana jest szczególna ostrożność podczas prowadzenia pojazdów. 

Inne rodzaje interakcji

Wenlafaksyna może być przyczyną wystąpienia fałszywie dodatniego testu na amfetaminę i fencyklidynę. Jest to spowodowane nieswoistością samego testu. 
Ziele dziurawca może nasilać działanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, do których należy wenlafaksyna, co z kolei odpowiada za zwiększenie ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego. 

Wenlafaksyna nie jest zalecana w połączeniu z lekami powodującymi spadek masy ciała jak np. fenterminą. Nie zbadano bezpieczeństwa takiej terapii. 

Wpływ wenlafaksyny na ciążę

Biorąc pod uwagę brak wystarczających badań odnośnie zażywania wenlafaksyny przez kobiety ciężarne, lek ten może być stosowany jedynie po ocenie stosunku korzyści odniesionej z leczenia przez ciężarną a ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u płodu. Istnieje możliwość wystąpienia reakcji odstawienia u noworodka, co wiąże się z trudnościami w zasypianiu i ssaniu, oraz z drażliwością, niskim ciśnieniem. Ponadto po akcji porodowej może dojść do konieczności zastosowania aparatury wspomagającej oddychanie i karmienia oseska przez wgłębnik. 

Wpływ wenlafaksyny na laktację

Wenlafaksyna jak i O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. Wenlafaksyna należy do kategorii L2 według Hale'a, co oznacza że jest prawdopodobnie bezpieczna podczas karmienia piersią. Badania nie wykazały aby znikome stężenie wenlafaksyny w mleku matki miało wpływ na noworodka. Niektóre dane wskazują jednak na ryzyko wystąpienia u dziecka nadmiernej płaczliwości, problemów ze snem i rozdrażnienia, dlatego decyzja o wstrzymaniu lub kontynuacji karmienia powinna być skonsultowana z lekarzem. 

Wpływ wenlafaksyny na płodność

Brak wystarczających dowodów, które sugerowałyby wpływ wenlafaksyny na płodność u ludzi. Podczas badania wpływu O-demetylowenlafaksyny na szczury obu płci zaobserwowano zmniejszenie płodności. 

Skutki uboczne

zaburzenia snu
zawroty głowy
nadmierne pocenie się
bóle głowy
nadciśnienie tętnicze
zmęczenie
akatyzja
astenia
biegunka
rozszerzenie źrenic
zaburzenia smaku
hipertonia
splątanie
hipercholesterolemia
zmniejszenie libido
dreszcze
kołatanie serca
szumy uszne
uczucie duszności
depersonalizacja
wymioty
zatrzymanie moczu
wysypka ze świądem
nerwowość
brak orgazmu
częstomocz
niewyraźne widzenie
parestezje
krwotok miesiączkowy
przyspieszenie czynności serca
zaburzenia akomodacji
zmniejszenie łaknienia
zwiększenie masy ciała
zaburzenia erekcji
zmniejszenie masy ciała
drżenia mięśniowe
uderzenia gorąca
ziewanie
krwotok z dróg rodnych
hipotonia (niedociśnienie) ortostatyczna
krwawienie z żołądka lub jelit
łysienie
mania
niedociśnienie tętnicze
nieprawidłowe wyniki czynności wątroby
pokrzywka
obrzęk naczynioruchowy
omamy
dyskineza
zaburzenia równowagi
zaburzenia koordynacji ruchów
utrata przytomności
hipomania
bruksizm
nadwrażliwość na światło
apatia
zapalenie trzustki
agranulocytoza
zespół Stevensa-Johnsona
złośliwy zespół neuroleptyczny
częstoskurcz komorowy
drgawki
postępujące włóknienie tkanki płucnej (choroba śródmiąższowa płuc)
dystonia
neutropenia
zapalenie wątroby
jaskra
rabdomioliza
martwicze oddzielanie się naskórka
zespół serotoninowy
migotanie komór
hiponatremia
reakcje nadwrażliwości (reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne)
rumień wielopostaciowy
wydłużenie odstępu QT
małopłytkowość
wydłużenie krwawienia
zaburzenia myślenia
myśli samobójcze
zawroty głowy pochodzenia błonnikowego
kardiomiopatia stresowa
agresja

Działania niepożądane zostały podzielone ze względu na częstotliwość występowania u pacjentów. (Klasyfikacja MdDRA)

Bardzo często
(≥1/10)
Często
(≥1/100 do <1/10)
Niezbyt często
(≥1/1000 do <1/100)
Rzadko
(≥1/10 000 do < 1/1000)
Bardzo rzadko
(<1/10 000)
Częstość nieznana
Nie można ocenić na podstawie dostępnych danych

Objawy przedawkowania wenlafaksyny

Przyjęcie zbyt dużej dawki wenlafaksyny może prowadzić do wystąpienia objawów ze strony układu nerwowego to jest: senności, utraty przytomności, drgawek i drżeń mięśniowych a nawet śpiączki. Ponadto zarejestrowano również objawy ze strony układu sercowo-naczyniowego takie jak:

  • przyspieszenie akcji serca;
  • zmiany w badaniu EKG;
  • spowolnienie pracy mięśnia sercowego;
  • spadek ciśnienia;
  • stan splątania i oszołomienie.

Mechanizm działania wenlafaksyny

Wenlafaksyna i O-demetylowenlafaksyna należą do grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Dokładny mechanizm działania wenlafaksyny nie jest znany, przypuszczalnie z powodu osłabienia wychwytu zwrotnego neuroprzekaźników: serotoniny i noradrenaliny dochodzi do zwiększenia ich stężenia w przestrzeni układu nerwowego. Ponadto sama wenlafaksyna jest słabym inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy co dodatkowo poprawia jej działanie przeciwdepresyjne.

Siła działania wenlafaksyny jak i jej metabolitu jest na zbliżonym poziomie.

Wenlafaksyna nie wykazuje aktywności w stosunku do receptorów cholinergicznych, α1-adrenergicznych oraz receptora histaminowego H1 i muskarynowego. Wpływ leków na te receptory może mieć znaczenie w częstotliwości występowania niektórych działań niepożądanych. 

Wchłanianie wenlafaksyny

Wenlafaksyna jest w dobrym stopniu wchłaniania z przewodu pokarmowego, Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu wchłonięciu ulega 92% dawki. Całkowita biodostępność waha się w granicach 40-45% w zależności od profilu metabolicznego pacjenta.

Stopień wchłaniania wenlafaksyny podanej w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu i o natychmiastowym uwalnianiu jest jednakowy. Zmienia się jednak czas potrzebny do osiągnięcia stężeń maksymalnych i wynosi on odpowiednio 2 godziny dla tabletek i 5.5 godziny dla kapsułek o przedłużonym uwalnianiu. Czas wymagany na utworzenie się stanu stacjonarnego wynosi około 3 dni. 

Dystrybucja wenlafaksyny

Wenlafaksyna i jej czynny metabolit O-demetylowenlafaksyna w znikomym stopniu wiążą się z białkami osocza. Stopień wiązania dla wenlafaksyny to 27% a dla O-demetylowenlafaksyny jest to 30%.

Metabolizm wenlafaksyny

Wenlafaksyna ulega efektowi pierwszego przejścia w wątrobie, jest ona transformowana do 3 metabolitów: O-demetylowenlafaksyny, N-demetylowenlafaksyny oraz N,O-didemetylowenlafaksyny. 

O-demetylowenlafaksyny powstaje przy udziale cytochromu CYP2D6 i wykazuje aktywność hamującą wychwyt zwrotny serotoniny i noradrenaliny z siłą działania zbliżoną do wenlafaksyny.

Wydalanie wenlafaksyny

Wenlafaksyna i produkty jej metabolizmu są wydalane z moczem. Jedynie 5% dawki wydalane jest w postaci niezmienionej, pozostała część to jej metabolity w postaci sprzężonej jak i niesprzężonej. Okres półtrwania wynosi do pięciu godzin, a po 48 godzinach eliminacji ulega  do 87% przyjętej dawki. 

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij