Inozyny pranobeks, Inosinum pranobexum - Zastosowanie, działanie, opis

Inozyna pranobeks jest to kompleks zawierający inozynę oraz 4-acetamidobenzoesan 2-hydroksypropylodimetyloamoniowy w stosunku molowym 1:3. Posiada działanie przeciwwirusowe i stymulujące odporność organizmu.

Substancja stosowana jest pomocniczo u osób o obniżonej odporności z nawracającymi infekcjami górnych dróg oddechowych. Wskazana jest w zakażeniach błon śluzowych i skóry wywołanych wirusami: Herpes simplex (opryszczki pospolitej) typu I lub II, Herpes varicella–zoster (ospy wietrznej, półpaśca) oraz w innych zakażeniach wirusowych (np. podostre stwardniające zapalenie mózgu, brodawki  wirusowe narządów płciowych).

Inozyny pranobeks stosowany jest doustnie. Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wskazań, wieku i masy ciała.

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u dzieci: 50 mg na kilogram masy ciała.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 50–100 mg na kilogram masy ciała. Dawka maksymalna to 4g na dobę w dawkach podzielonych.

Nie zaleca się stosowania inozyny pranobeksu w przypadku nadwrażliwości na substancję oraz u pacjentów będących w trakcie napadu dny moczanowej lub mających podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi.

Należy zachować ostrożność stosując inozyny pranobeks u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dną moczanową, kamicą moczową i hiperurykemią, ze względu na możliwe zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi.

W trakcie długotrwałego przyjmowania inozyny pranobeksu, zaleca się regularną kontrolę parametrów wątroby i nerek, morfologię krwi oraz poziom kwasu moczowego w moczu i surowicy.

Inozyny pranobeks może powodować objawy wpływające na sprawność psychofizyczną tj. ból i zawroty głowy oraz senność.

Inozyny pranobeksu nie należy stosować w trakcie leczenia immunosupresantami, gdyż może to wpływać na zmianę aktywności terapeutycznej substancji.

Badania na zwierzętach nie wykazały teratogennego działania inozyny pranobeksu. Ze względu na brak danych dotyczących wpływu substancji na rozwój płodu u ludzi, nie zaleca się przyjmowania inozyny pranobeksu przez kobiety w ciąży.

Z uwagi na brak badań dotyczących przenikania inozyny pranobeksu i jej metabolitów do mleka matki, nie zaleca się stosowania substancji w okresie laktacji.

Inozyna pranobeks pobudza układ odpornościowy przez stymuluję komórkowych procesów odpornościowych. Wpływa na dojrzewanie, różnicowanie i aktywację limfocytów T. Zwiększa wytwarzanie cytokin, takich jak: interleukina 1 (IL-1), interleukina 2 (IL-2) i interferon γ (IFN-γ). Nasila działanie cytotoksyczne komórek NK (ang. natural killer) oraz pobudza chemotaksję i fagocytozę makrofagów, monocytów i neutrofili. Ponadto zwiększa poziom powierzchniowych markerów dopełniacza i immunoglobuliny G.

Inozyny pranobeks wykazuje również aktywność przeciwwirusową, wynikającą z hamowania syntezy wirusowego RNA i replikacji wirusów.

Inozyny pranobeks wchłania się szybko i niemal całkowicie po podaniu doustnym. Stężenie maksymalne osiągane jest po ok. 1 godzinie po podaniu.

Badania na zwierzętach wykazały, że po podaniu inozyny pranobeksu, substancja znajduje się w następujących narządach w kolejności zmniejszającego się stężenia: nerki, płuca, wątroba, serce, śledziona, jądra, trzustka, mózg i mięśnie szkieletowe.

Inozyny pranobeks metabolizowany jest do DIP (N,N-dimetylamino-2-propanolu), PacBA (kwasu p-acetamidobenzoesowego) oraz inozyny. Inozyna podlega degradacji głównie do kwasu moczowego.

Metabolity inozyny pranobeksu wydalane są z moczem. Okres półtrwania w fazie eliminacji DIP (N,N-dimetylamino-2-propanolu) oraz PacBA (kwasu p-acetamidobenzoesowego) wynoszą odpowiednio 3,5 godziny i 50 minut.