Mupirocyna, Mupirocinum - Zastosowanie, działanie, opis

Mupirocyna jest przeznaczona do stosowania miejscowego. Antybiotyk jest wykorzystywany w leczeniu zakażeń skóry o wtórnym charakterze. Substancja czynna wykazuje aktywność przeciwbakteryjną w nadkażeniach ran szarpanych lub otarć naskórka przez Gronkowca złocistego (Staphylococcus aureus), Paciorkowca ropnego (Streptococcus pyogenes).

Lek znalazł również zastosowanie w zwalczaniu metycylinoopornych szczepów Gronkowca złocistego na powierzchni błony śluzowej nosa.

Niewielką ilość leku należy nanieść na zmienione chorobowo miejsce. Terapia miejscowa z wykorzystaniem mupirocyny może maksymalnie trwać dziesięć dni. Powierzchnię skóry po zastosowaniu leku można przykryć opatrunkiem.

Eliminacja gronkowców z powierzchni błony śluzowej jamy nosowej wymaga stosowania niewielkiej ilości substancji czynnej przez maksymalnie 5 dni. Po wprowadzeniu leku do jamy nosowej zalecane jest kilkukrotne uciśnięcie nozdrzy w celu jego lepszego rozprowadzenia.

Preparaty zawierające mupirocynę nie powinny być stosowane łącznie z innymi lekami o działaniu miejscowym ze względu na ryzyko zmniejszenia skuteczności antybiotyku.

Przeciwwskazaniem do stosowania mupirocyny jest nadwrażliwość na tę substancję czynną.

Długotrwałe stosowanie antybiotyków może u niektórych pacjentów prowadzić do wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Miejscowa terapia z wykorzystaniem mupirocyny niesie ze sobą mniejsze ryzyko niż w przypadku leków stosowanych doustnie. Należy jednak zachować ostrożność jeśli u pacjenta stosującego mupirocynę dojdzie do wystąpienia silnego bólu brzucha i biegunki.

Stosowanie mupirocyny na duże powierzchnie skóry przez dłuższy czas może zwiększać ryzyko pojawienia się szczepów bakterii opornych na ten antybiotyk.

Terapię mupirocyną należy przerwać w przypadku gdy pojawią się objawy reakcji uczuleniowej. U niektórych pacjentów istnieje ryzyko miejscowego podrażnienia tkanek.

Mupirocyna nie wywiera szkodliwego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn.

Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na przebieg ciąży. Ze względu na niewystarczającą ilość danych odnośnie stosowania mupirocyny u kobiet ciężarnych stosowanie leku w okresie ciąży jest możliwe jedynie gdy korzyści z terapii dla matki przewyższają ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u płodu.

Stosowanie mupirocyny w okresie laktacji nie jest zalecane. W przypadku leczenia nadkażeń brodawek sutkowych z wykorzystaniem mupirocyny konieczne jest dokładne zmycie preparatu przed karmieniem piersią.

Podczas miejscowego stosowania mupirocyny zgłaszano bardzo rzadkie skórne reakcje alergiczne oraz ogólne reakcje nadwrażliwości w tym reakcję anafilaktyczną, obrzęki i wysypkę.

Po podaniu do nosa występowały niezbyt częste reakcje ze strony błony śluzowej.

Mupirocyna należy do antybiotyków do stosowania miejscowego. Substancja czynna wykazuje aktywność wobec bakterii Gram–ujemnych takich jak: Haemophilus influenzae i Escherichia coli oraz szczepów Gram–dodatnich, do których zaliczamy Staphylococcus aureus oraz spp. Streptococcus.

Mechanizm działania substancji czynnej polega na blokowaniu aktywności enzymu – syntetazy izoleucynowej t–RNA, biorącej udział w produkcji białka bakteryjnego.

Ze względu na wyjątkową budowę cząsteczki oraz odmienny od reszty antybiotyków mechanizm działania oporność krzyżowa w zasadzie nie występuje.

Oporność, która została odnotowana w przypadku niektórych bakterii Gram–ujemnych jest związana ze słabym przenikaniem substancji czynnej do wnętrza komórki. W przypadku rodzaju Staphyllococus oporność może występować z powodu mutacji genu kodującego enzym syntetazę izoleucynową t–RNA.

Wchłanianie mupirocyny przez skórę utrzymuje się na minimalnym poziomie. W przypadku uszkodzenia tkanek może dojść do zwiększenia przenikania mupirocyny do krążenia ogólnego. Nie zaobserwowano aby zastosowanie opatrunku zwiększało wchłanianie substancji czynnej.

Mupirocyna wchodzi z połączenia z białkami osocza na poziomie około 95%.

Substancja czynna ulega metabolizmowi w wątrobie. W wyniku przemian powstaje nieaktywny metabolit – kwas monowy.

Mupirocyna, w postaci nieaktywnego metabolitu (kwas monowy) ulega eliminacji z moczem.