Insulina Neutralna, Insulinum humanum - Zastosowanie, działanie, opis

Insulina neutralna jest stosowana w celu obniżenia stężenia glukozy we krwi u osób z bezwzględnym (cukrzyca typu I) lub względnym (cukrzyca typu II) niedoborem insuliny. Insulina neutralna może być stosowana w leczeniu cukrzycy u kobiet w ciąży. Celem terapii jest również zapobieganie rozwojowi późnych powikłań narządowych cukrzycy, takich jak miażdżyca tętnic, neuropatia (choroba nerwów obwodowych), nefropatia (przewlekła choroba nerek), retinopatia (uszkodzenie naczyń krwionośnych w siatkówce oka). Utrzymanie homeostazy stężenia glukozy we krwi musi być wspomagane przez odpowiednią dietę i aktywność fizyczną.

Dawkę insuliny neutralnej ustala się indywidualnie i wyraża w jednostkach. Dawkowanie jest zależne od wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (np. zaburzenia czynności wątroby i nerek) itp. Zmiana dawkowania może być konieczna przy zmianie aktywności fizycznej, zmianie diety itp. 
Insulinę podaje się podskórnie lub dożylnie (tylko przez wykwalifikowany personel medyczny).
Podanie podskórne
Insulinę neutralną należy podawać na 15-30 minut przed posiłkiem.
Miejscem podania mogą być powłoki brzuszne, udo lub mięsień naramienny. Najszybsze wchłanianie insuliny zapewnia podanie leku w powłoki brzuszne. Nie należy masować miejsca iniekcji po podaniu insuliny. Należy zmieniać miejsce podania insuliny (w odległości 1-2 cm od poprzedniego miejsca podania). Po wstrzyknięciu igła pod skórą powinna pozostać przez co najmniej 6 sekund, aby uzyskać pewność, że została prawidłowo podana cała dawka insuliny. Po zakończeniu wstrzyknięcia i wyjęciu igły wskazane jest, aby lekko ucisnąć miejsce podania w celu uniknięcia wycieku insuliny.
Insulinę neutralną można łączyć z insuliną o pośrednim lub długim czasie działania. 

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na insulinę neutralną i hipoglikemia (obniżenie stężenia glukozy we krwi poniżej 70 mg/dl).

Zaprzestanie stosowania insuliny neutralnej lub stosowanie niewłaściwych dawek zagraża wystąpieniem hiperglikemii (przecukrzenie) i kwasicy ketonowej, które mogą doprowadzić do śmierci. Dotyczy to zwłaszcza osób z cukrzycą typu 1.
Przyjmowanie insuliny neutralnej wiąże się z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii, która może wymagać hospitalizacji. Objawami hipoglikemii są m.in. suchość w jamie ustnej, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, suchość skóry, zaburzenia widzenia, nasilone pocenie się, zaburzenia rytmu serca, drażliwość, drżenia i splątanie. Czynnikami, które mogą nasilać ryzyko hipoglikemii lub maskować objawy ostrzegawcze hipoglikemii są długotrwała cukrzyca, jednoczesne przyjmowanie beta-adrenolityków, neuropatia cukrzycowa, zmiana insuliny pochodzenia zwierzęcego na insulinę ludzką itp.
Zmiany dawkowania insuliny mogą wymagać pacjenci, u których zdiagnozowano choroby trzustki, wątroby, nerek, nadnerczy, a także przysadki mózgowej i tarczycy. Należy obserwować pacjenta, czy w czasie trwania terapii nie doszło do rozwoju insulinooporności.
Konieczność zwiększenia dawki insuliny neutralnej może dotyczyć osób z wysoką gorączką, z zaburzeniami emocjonalnymi, z zaburzeniami czynności przewodu pokarmowego i ciężkimi zakażeniami.
Przed planowanym przekroczeniem dwóch stref czasowych lub więcej należy skonsultować się z lekarzem w celu omówienia modyfikacji schematu leczenia.
Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów przyjmujących jednocześnie pioglitazon. Takie połączenie leków może prowadzić do rozwoju niewydolności serca. W przypadku wystąpienia objawów sercowo-naczyniowych należy zaprzestać podawania pioglitazonu.

Alkohol może powodować znaczne nasilenie lub osłabienie działania hipoglikemizującego.

Stosowanie insuliny neutralnej wiąże się z ryzykiem hipoglikemii i hiperglikemii, które stanowią bezpośrednie zagrożenie dla osób prowadzących pojazdy. Pacjenci stosujący insulinę muszą uwzględnić zmniejszenie czujności jako skutek terapii.

Insulina neutralna nie przenika przez łożysko. Zapotrzebowanie na insulinę zwykle zmniejsza się w pierwszym trymestrze ciąży, następnie wzrasta w drugim i trzecim trymestrze, po czym ponownie spada bezpośrednio po porodzie. Zaleca się częstsze kontrolowanie poziomu glikemii u kobiet ciężarnych, ponieważ zarówno hipoglikemia jak i hiperglikemia wiążą się z ryzykiem poważnego uszkodzenia i śmierci płodu.

Stosowanie insuliny neutralnej przez kobiety w okresie laktacji nie stanowi zagrożenia dla karmionego dziecka. W okresie laktacji istnieje konieczność dostosowania dawki. Zwykle u kobiet karmiących zapotrzebowanie na insulinę jest mniejsze w porównaniu do zapotrzebowania sprzed okresu ciąży i powraca do wcześniejszych wartości po około 6-9 miesiącach.

Podanie dożylne i podskórne: hipoglikemia, nadwrażliwość (pokrzywka, duszność, alergiczne zapalenie skóry, świszczący oddech, dyskomfort w klatce piersiowej, zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, wzmożone pocenie, przyspieszone tętno), reakcje w miejscu podania (swędzenie, zaczerwienienie, obrzęk, ból, krwiak), lipodystrofia (zanik tkanki tłuszczowej), neuropatia obwodowa, retinopatia cukrzycowa, zaburzenia refrakcji, zatrzymanie sodu.

Przyjęcie zbyt dużej dawki insuliny neutralnej prowadzi do hipoglikemii, włącznie z jej ciężkimi postaciami z towarzyszącymi drgawkami, śpiączką i innymi zaburzeniami neurologicznymi.

Insulina neutralna to szybko i krótko działająca insulina wytwarzana metodą rekombinacji DNA. Insulina neutralna naśladuje działanie insuliny wydzielanej naturalnie przez komórki beta trzustki (odpowiada za metabolizm glukozy). Zwiększa wychwyt glukozy z krwi przez komórki mięśni i tkanki tłuszczowej, nasila przemianę glukozy w glikogen, hamuje wytwarzanie glukozy w wątrobie, a także proces lipolizy i rozpad białek oraz zwiększa syntezę białek.

Działanie insuliny neutralnej po podaniu podskórnym rozpoczyna się po 30 minutach. Stężenie maksymalne osiągane jest po 1,5-2,5 h po podaniu.

Okres półtrwania insuliny neutralnej jest zależny od szybkości wchłaniania z tkanki podskórnej i wynosi około 2-5 h. Całkowity czas działania insuliny wynosi około 8 h.