Ortosyfon groniasty — wsparcie dróg moczowych

Ortosyfon groniasty (łac. Ortosiphon aristatus, ang. Java tea) jest drobnym krzewem pochodzącym z rodziny jasnotowatych – Lamiaceae. Roślina występowała naturalnie na terenach Indonezji, o czym świadczy jej popularność w medycynie ludowej tamtejszej ludności. Obecnie ortosyfon występuje na południu Azji, gdzie znajdują się jego najważniejsze uprawy.

Cechą charakterystyczną niewielkiego krzewu ortosyfonu są liczne i śnieżnobiałe kwiaty. Występują one zwykle w postaci groniastych, zlokalizowanych szczytowo kwiatostanów. Kwiaty rośliny wyróżniają bardzo długie pręciki przypominające kocie wibrysy. Na czterokanciastej łodydze znajdują się niewielkie liście o ząbkowanych brzegach. 

Surowcem zielarskim jest liść ortosyfonu – Folium Orthosiphonis, poddany wcześniej odpowiednio długiemu procesowi suszenia. 

We współczesnej medycynie liść ortosyfonu pełni jedynie funkcję pomocniczą. Wyciągi z liścia tej rośliny mogą być wykorzystywane do sporządzenia naparów lub odwarów, które będą łagodziły stany zapalne dróg moczowych. Ze względu na lekkie działanie rozkurczające surowca bywa on również stosowany w zwalczaniu zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego, takich jak niestrawności, wzdęcia.

Zielarze oraz specjaliści przez wiele lat wykorzystywali liść ortosyfonu jako doskonały środek do zwalczania reumatyzmu, cukrzycy oraz jako preparat zmniejszający ilość oraz wielkość kamieni nerkowych. 

Ortosyfon był naprawdę popularną rośliną wykorzystywaną w lecznictwie ludowym Indii. Roślina była nazywana lokalnie kumis kucing. Wyciągi z tej rośliny stosowano w wielu różnych schorzeniach. Do najciekawszych wskazań, w których były stosowane wyciągi z ortosyfonu należy krwiomocz, wysoki poziom glukozy w moczu oraz nadciśnienie.  Liść ortosyfonu popularność w Europie zaczął zyskiwać dopiero na początku XX wieku, kiedy zaczął być stosowany w postaci nalewki oraz wina. 

W składzie wyciągu z liści ortosyfonu główną frakcję czynną stanowią flawonoidy, do grupy których zaliczamy sinensetynę, eupatorynę oraz pochodne luteoliny. Ponadto, surowiec jest również bogatym źródłem potasu. Liść ortosyfonu zawiera również śladowe ilości olejku eterycznego. Innym, ważnym dla kierunku działania surowca, składnikiem są kwasy fenolowe oraz pochodne terpenów, takie jak estry diterpenowe i triterpeny. 

Surowiec wykazuje działanie moczopędne, charakterystyczne dla grupy flawonoidów oraz działanie przeciwzapalne związane przede wszystkim z obecnością triterpenów oraz kwasów fenolowych. Niewielkie właściwości przeciwbakteryjne ekstraktów wspomagają leczenie infekcji dróg moczowych przebiegających ze skąpomoczem. Wyciągi z liścia ortosyfonu mogą ułatwiać pozbywanie się piasku oraz kamieni nerkowych. Niektóre z wymienionych substancji charakteryzują się również lekkim działaniem spazmolitycznym, co może odpowiadać za poprawę trawienia oraz zwiększenie wydzielania żółci podczas kuracji. 

Ze względu na zawartość substancji z grupy polifenoli, wyciągi z liścia ortosyfonu wykazują działanie hepatoprotekcyjne co jest związane ze usuwaniem wolnych rodników z organizmu. Badania in-vitro wykazały również, że wyciągi mają działanie cytotoksyczne i hamują rozwój nowotworów wątroby. Należy pamiętać, że są to badania w ściśle kontrolowanych warunkach laboratoryjnych, które wymagają potwierdzenia na organizmach żywych. 

Z liści ortosyfonu należy przygotować napar. W tym celu niewielką ilość wysuszonego surowca należy zalać gorącą wodą, a następnie naparzać pod przykryciem przez przynajmniej 15 minut. Po przecedzeniu powstałego naparu, można przyjmować go w niewielkich ilościach kilka razy dziennie. 

W trakcie stosowania preparatów lub ekstraktów z ortosyfonu należy dbać o odpowiednią podaż płynów i zapobiega odwodnieniu podczas kuracji. 

Wyciągów z liścia ortosyfonu nie należy stosować w przypadku zaburzeń ze strony mięśnia sercowego oraz obrzęków na tle krążeniowym. 

Podczas regularnego stosowania dużych ilości surowca istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego, Ponadto, wyciągi z ortosyfonu mogą spowodować wystąpienie uczuleń oraz alergii skórnych, które zazwyczaj po odstawieniu surowca ustępują.