Peginterferon alfa-2B, Peginterferonum alfa-2b - Zastosowanie, działanie, opis

Peginterferon alfa–2B jest stosowany w terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami (na przykład boceprewirem, rybawiryną). Substancję czynną stosuje się u dzieci powyżej 3 roku życia oraz dorosłych, z uwzględnieniem odpowiedniego schematu leczenia.

Peginterferon alfa–2B podawany jest we wstrzyknięciu podskórnym.

Dawka stosowana w leczeniu zależna od jednostki chorobowej, zastosowanego schematu leczenia (terapia trójlekowa, dwulekowa, monoterapia), masy ciała, wieku, chorób towarzyszących (zaburzona czynność nerek), wyników badań laboratoryjnych oraz wystąpienia u pacjenta działań niepożądanych po podaniu leku.

Dawka substancji czynnej ustalana jest dla każdego pacjenta indywidualnie, na podstawie wyżej wymienionych czynników oraz doświadczenia lekarza prowadzącego terapię pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na peginterferon alfa–2B, ciężkie schorzenia serca, choroby autoimmunologiczne (w tym zapalenie wątroby o takim podłożu) oraz inne ciężkie choroby tego narządu. Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również schorzenia tarczycy, których nie można wyleczyć przy pomocy standardowej terapii, zaburzenia funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego (w tym padaczka), choroby, które wyniszczają organizm pacjenta, a także jednoczesne zakażenie wirusem HCV i HIV z marskością wątroby (według skali Child–Pugh powyżej 6 punktów). W przypadku dzieci i młodzieży substancja czynna jest przeciwwskazana do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami psychicznymi (myśli i próby samobójcze, depresja).

W czasie terapii peginterferonem alfa–2B może dojść do zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowego, a także zaburzeń natury psychicznej (nawet pół roku po zakończeniu leczenia). Jeśli takie działania niepożądane wystąpią należy przerwać terapię lub jeśli jest ona zakończona pozostawić pacjenta pod obserwacją.

W czasie leczenia substancją czynna u dzieci i młodzieży obserwowano, że doszło do zahamowania wzrostu lub zmniejszenia masy ciała. W takim przypadku lekarz powinie ocenić stosunek korzyści do ryzyka zastosowania leku w tej grupie wiekowej.

Peginterferon alfa–2B należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami serca. Zaleca się wykonywanie kontrolnych badań elektrokardiograficznych.

Jeśli u chorego wystąpi reakcja anafilaktyczna w wyniku stosowania substancji czynnej, należy przerwać terapię i wdrożyć odpowiednie leczenie.

U pacjentów leczonych peginterferonem alfa–2B, u których wystąpił kaszel, duszność, gorączka oraz inne działania niepożądane ze strony układu oddechowego, zaleca się wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej.

U pacjentów leczonych peginterferonem alfa–2B obserwowano zaburzenia czynności tarczycy. Jeśli wystąpią objawy sugerujące takie zmiany w ustroju, należy oznaczyć poziom TSH.

W czasie leczenia powinno się zadbać o właściwe nawodnienie chorego, a także higienę jamy ustnej wraz z wizytami kontrolnymi u stomatologa.

W czasie terapii zaleca się, aby wykonywać okresowe badania okulistyczne, ze względu na działania niepożądane substancji czynnej w obrębie narządu wzroku.

Zaleca się monitorowanie poziomu lipidów we krwi w czasie terapii substancją czynną, a także wykonywanie okresowych badań morfologicznych.

Jeśli u chorych stwierdza się jednoczesne zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B oraz typu C, pacjenci Ci powinni być ściśle monitorowany, ze względu na wystąpienie przypadków reaktywacji wirusa typu B pod wpływem działania peginterferonu alfa–2B.

Substancja czynna nie była dokładnie badana pod kątem podania jej pacjentom, którzy są biorcami wątroby lub innych narządów.

Peginterferonu alfa–2B nie należy łączyć z telbiwudyną.

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zapalenia trzustki.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Beksaroten (Bexarotene)	inne leki przeciwnowotworowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do wystąpienia zakażeń i stanów zapalnych w organizmie pacjenta.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Tofacytynib (Tofacitinib)	selektywne leki immunosupresyjne

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do wystąpienia drgawek.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Bupropion (Bupropion)	NDRI - inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do wystąpienia drgawek.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Tramadol	agoniści receptora opioidowego

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do nasilenia działania tyzanidyny.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Tyzanidyna (Tizanidine)	agoniści receptorów alfa-2 adrenergicznych

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zmniejszenia liczny białych krwinek.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Klozapina (Clozapine)	neuroleptyki atypowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia nerwów obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Telbiwudyna (Telbivudine)	nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia nerwów obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Iksazomib (Ixazomib)	inne leki przeciwnowotworowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zapalenia trzustki.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Blinatumomab (Blinatumomab)	przeciwciała monoklonalne - przeciwnowotworowe i immunosupresyjne

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zaburzenia przewodzenia impulsów nerwowych w nerwach obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dinutuksymab beta (Dinutuximab beta)	przeciwciała monoklonalne - przeciwnowotworowe i immunosupresyjne

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunki).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Idarubicyna (Idarubicin)	antybiotyki cytostatyczne

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do nasilenia występowania zakażeń w organizmie człowieka.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Roflumilast (Roflumilast)	inhibitory fosfodieasterazy IV - PDE4

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunki).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Bendamustyna (Bendamustine)	cytostatyki alkilujące

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia nerwów obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Bortezomib (Bortezomib)	inne leki przeciwnowotworowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia nerwów obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Pomalidomid (Pomalidomide)	inne leki immunosupresyjne

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do nasilenia działań niepożądanych obu leków.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Ruksolitynib (Ruxolitinib)	inhibitory kinazy białkowej

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do nasilenia działań niepożądanych obu leków.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Klofarabina (Clofarabine)	antymetabolity, analogi puryn

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do obniżenia liczby krwinek czerwonych, białych i płytek krwi.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Topotekan (Topotecan)	inne leki przeciwnowotworowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do zaburzenia przewodzenia impulsów nerwowych w nerwach obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Chlorochina (Chloroquine)	substancje przeciwpierwotniakowe

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia wątroby.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Paracetamol (Paracetamol (acetaminophen))	NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do uszkodzenia nerwów obwodowych.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Stawudyna (Stavudine)	nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do nasilenia oraz wydłużenia działania teofiliny (w tym jej działań niepożądanych).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Teofilina (Theophylline)	metyloksantyny - blokery adenozyny i fosfodiesterazy

Jednoczesne stosowanie substancji czynnych może prowadzić do tego, że metabolizm warfaryny w wątrobie może zostać osłabiony.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Warfaryna (Warfarin)	leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K

W czasie terapii substancją czynną zaleca się ograniczenie spożycia produktów zawierających kofeinę (na przykład kawa). Peginterferon alfa–2B może zwiększać stężenie kofeiny w surowicy, w wyniku hamowania jej metabolizmu (szlak CYP1A2).

Peginterferon alfa–2B może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn takie jak senność, splątanie, zmęczenie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas terapii substancją czynną w czasie wykonywania tych czynności.

Brak wystarczających danych klinicznych opisujących jaki jest wpływ peginterferonu alfa–2B na ciąże. Dane związane z badaniami na zwierzętach z grupy naczelnych wykazały, że substancja czynna ma właściwości poronne. Chociaż nie wiadomo jaki to ma związek z ludźmi, nie zaleca się stosowania peginterferonu alfa–2B w czasie ciąży, chyba że lekarz zaleci inaczej.

Nie wiadomo czy peginterferon alfa–2B jest obecny w mleku kobiecym. Ze względu na liczne działa niepożądane substancji czynnej, w trosce o dziecko karmione piersią, nie zaleca się stosowania związku w okresie laktacji.

Brak danych klinicznych oraz związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących płodności podczas stosowania peginterferonu alfa–2B.

Podanie w formie wstrzyknięcia: zakażenia wirusowe, zapalenia gardła, zakażenia bakteryjne, zakażenia grzybicze, grypa, opryszczka, zakażenie górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, zapalenie błony śluzowej nosa, zakażenie w miejscu wstrzyknięcia, niedokrwistość (w tym hemolityczna, aplastyczna), neutropenia, leukopenia, limfadenopatia, trombocytopenia, nadwrażliwość (w tym obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne, toczeń rumieniowaty układowy), sarkoidoza, jadłowstręt, niedoczynność i nadczynność tarczycy, odwodnienie, hiperurykemia, hipokalcemia, zwiększenie łaknienia, hipertrójglicerydemia, cukrzyca, cukrzycowa kwasica ketonowa, bezsenność, zaburzenia koncentracji, lęki, depresja, pobudzenie, gniew, agresja, nerwowość, zmienność nastroju, zaburzenia snu, płaczliwość, apatia, zmniejszenie popędu płciowego, omamy, napady paniki, próby samobójcze, myśli samobójcze, psychoza, mania, zawroty głowy, ból głowy, osłabienie pamięci, amnezja, splątanie, ataksja, migrena, parestezje, nerwoból, nadwrażliwość lub osłabienie reakcji na bodźce, zaburzenia uwagi, zaburzenia smaku, drżenie, neuropatia, drgawki, mononeuropatie, porażenie nerwu twarzowego, encefalopatia, krwawienie lub niedokrwienie naczyniowomózgowe, zaburzenia widzenia, światłowstręt, suche oko, ból oka, zaburzenia funkcji gruczołów łzowych, podrażnienie oka, wylewy do siatkówki, wysiękowe zapalenie siatkówki, zamknięcie tętnicy lub żyły siatkówkowej, retinopatie, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zapalenie nerwu wzrokowego, obrzęk plamki żółtej, ból ucha, szumy uszne, zawroty głowy, które pochodzą od błędnika, utrata słuchu lub jego upośledzenie, zaburzenia rytmu serca, zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, uderzenia gorąca, nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze, zapalenie naczyń, kaszel, duszność, krwawienie z nosa, utrata głosu, wodnisty katar, przekrwienie błony śluzowej nosa, przekrwienie zatok, suche usta, wymioty, biegunki, nudności, ból brzucha, refluks żołądkowo–przełykowy, odbijanie, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, języka, warg, zaparcia, krwawienia z dziąseł, zaburzenia dotyczące uzębienia, wzdęcia, ból w obrębie jamy ustnej, wrzodziejące lub niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki, przebarwienie języka, powiększenie wątroby, suchość skóry, łysienie, wysypka, świąd, nadwrażliwość na światło, łuszczyca, zapalenie skóry, zapalenie rumieniowate, wysypka grudkowo–plamkowa, wyprysk, poty nocne, rumień, trądzik, czyrak, pokrzywka, zmiany w strukturze włosów i paznokci, zespół Stevensa–Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno–rozpływna naskórka, bóle kostno–stawowe, bóle mięśniowe, skurcze mięśni, bóle kończyn, osłabienie mięśni, zmiany w moczu, częste oddawanie moczu, rabdomioliza, reumatoidalne zapalenie stawów, niewydolność lub uszkodzenie nerek, krwotok miesiączkowy lub brak miesiączki, bóle piersi, zaburzenia dotyczące jajników, pochwy, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia erekcji, zaburzenia czynności seksualnych, gorączka, objawy grypopodobne, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, obrzęk twarzy, złe samopoczucie, zmniejszenie masy ciała, martwica w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia.

W zależności od przyjętej dawki substancji czynnej występują działania niepożądane takie jak standardowo występujące u pacjenta w czasie terapii peginterferon alfa–2B, tylko mogą mieć cięższy przebieg.

Peginterferon alfa–2b pochodzi z części alfa–2b rekombinowanego ludzkiego interferonu. Mechanizm działania substancji czynnej polega na wiązaniu z ludzkimi receptorami interferonu typu 1. Aktywacja i dimeryzacja tego receptora indukuje wrodzoną odpowiedź przeciwwirusową organizmu człowieka. Peginterferon alfa–2b hamuje replikację wirusa w zakażonych komórkach. Dodatkowo hamuje proliferację komórek i indukuje apoptozę. Wywiera działanie immunomodulujące, poprzez wzmacnianie aktywności fagocytarnej makrofagów, aktywację komórek NK i stymulację cytotoksycznych limfocytów T.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że po podaniu podskórnym peginterferonu alfa–2B, maksymalne stężenie substancji czynnej jest osiągane po 15–44 godzinach. Związek utrzymuje się w surowicy około od 2 do 3 dni.

W badaniach farmakokinetycznych obliczono, że średnia objętość dystrybucji wynosi 0,99 l/kg.

Sposób wydalania interferonów z organizmu człowieka nie został dokładnie zbadany. Jednakże w badaniach farmakokinetycznych obliczono, że wydalanie substancji czynnej z udziałem nerek stanowi około 30% klirensu całkowitego analizowanego związku.