Pazyreotyd, Pasireotidum - Zastosowanie, działanie, opis

Lek jest wskazany w leczeniu choroby Cushinga, szczególnie w przypadku pacjentów, u których operacja przysadki nie przyniosła efektów lub nie jest możliwa oraz w akromegalii- choroby spowodowanej nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (somatotropiny).

W przypadku akromegalii zwykle początkowo stosuje się 40 mg leku co cztery tygodnie. Dawkę można zwiększyć do 60 mg w przypadku braku pełnej kontroli czynnika wzrostu i insulinopodobnego czynnika wzrostu 1, po upływie 4 miesięcy podawania dawki 40 mg.

W przypadku choroby Cushinga zwykle podaje się 10 mg leku w odstępie czterech tygodni. Dawkę można zwiększyć do 40 mg w zależności od postępu leczenia i tolerancji pacjenta.

Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest nadwrażliwość na pazyreotyd oraz ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

Ze względu na wpływ pazireotydu na poziom ACTH stosowanie leku może prowadzić do obniżenia poziomu kortyzolu i potencjalnego hipokortyzolizmu.

Lek może powodować podwyższenie poziomu glukozy we krwi, które czasami jest niebezpieczne w skutkach, dlatego też pacjenci ze złą wyjściową kontrolą glikemii są bardziej narażeni na wystąpienie ciężkiej hiperglikemii. Zgodnie z powyższym konieczne jest kontrolowanie stężenia glukozy we krwi na czczo i HgA1c przed rozpoczęciem i monitorowanie stężenia glukozy we krwi przez pierwsze 3 miesiące po rozpoczęciu leczenia i przez 4-6 tygodni po zwiększeniu dawki.

Pazyreotyd może przyczynić się do spowolnienia akcji serca (bradykardii) i wydłużenia odstępu QT. Zaleca się kontrolowanie wyjściowe i okresowe EKG oraz poziomy potasu i magnezu. Koniecznie należy uzupełnić poziom potasu i/lub magnezu, jeśli występują niedobory.

Z uwagi na możliwość zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych może dojść do konieczności przerwania leczenia i skorygowania dawki.

Ze względu na ryzyko wystąpienia kamicy żółciowej przed wdrożeniem leczenia pazyreotydem należy wykonać USG pęcherzyka żółciowego oraz prowadzić jego kontrolę podczas terapii. W przypadku podejrzenia powikłań kamicy żółciowej należy przerwać terapię i odpowiednio zastosować odpowiednie leczenie.

Podczas terapii pazyreotydem konieczne jest monitorowanie poziomu hormonów przysadki mózgowej- TSH, wolne T4, GH, IGF-1.

Pacjenci leczeni pazyreotydem powinni zostać poinformowani o możliwości wystąpienia uczucie zmęczenia, zawrotów i bólów głowy, co może wpłynąć na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn mechanicznych.

Leczenie pazyreotydem ze względu na ograniczone wyniki badań u kobiet w ciąży nie jest zalecane. W badaniach na zwierzętach wykazano, że lek wywołuje szkodliwy wpływ na reprodukcję. Paryzeotyd nie jest wskazany w okresie ciąży oraz u kobiet będących w wieku rozrodczym, niestosujących antykoncepcji.

Nie wiadomo, czy pazyreotyd przenika do mleka matki. Na podstawie dostępnych wyników badań przeprowadzonych na zwierzętach stwierdzono, że lek przenika do mleka samic. Podczas terapii pazyreotydem należy przerwać karmienie piersią.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały negatywny wpływ na płodność samic, jednak u ludzi wpływ ten nie jest znany.

Do najczęstszych działań niepożądanych wynikających ze stosowania leku (u więcej niż 1 na 10 pacjentów) u pacjentów z chorobą Cushinga to: hiperglikemia (podwyższone stężenie cukru we krwi), cukrzyca, biegunka, ból brzucha, nudności (mdłości), kamica żółciowa, reakcje w miejscu podania, zmęczenie i podwyższony poziom hemoglobiny glikowanej (substancji świadczącej o stopniu kontroli cukru we krwi).

Najczęstsze działania niepożądane (obserwowane u więcej niż 1 na 10 pacjentów) u pacjentów z akromegalią to: hiperglikemia, cukrzyca, biegunka i kamica żółciowa.

Głównym objawem po przedawkowaniu leku jest biegunka.

Mechanizm działania pazyreotydu polega na aktywacji receptorów somatostatyny. Wiązanie i aktywacja receptorów somatostatyny powoduje zahamowanie wydzielania ACTH i zmniejszenie wydzielania kortyzolu u pacjentów z chorobą Cushinga. Pazyreotyd ten jest również silniejszy niż somatostatyna w hamowaniu uwalniania ludzkiego hormonu wzrostu (HGH), glukagonu i insuliny.

Po podaniu leku maksymalne stężenie w osoczu zostaje osiągnięte po około 25-30 minutach.

Pazyreotyd charakteryzuje się szeroką dystrybucją i wyraźną objętością dystrybucji. Dystrybucja leku pomiędzy krwią a osoczem jest niezależna od stężenia i na jej podstawie stwierdza się, że pazyreotyd występuje głównie w osoczu (91%). Wiązanie z białkami osocza jest również niezależne od stężenia i wynosi około 88%.

Metabolizm pazyreotydu jest minimalny. Występuje w dużej mierze w postaci niezmienionej w osoczu, moczu i kale.

Pazyreotyd jest eliminowany głównie przez klirens wątrobowy. Wydalanie z żółcią kształtuje się w granicach 48% oraz z niewielkim klirensem nerkowym w około 7,63%.