Obinutuzumab, Obinutuzumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Podstawowe informacje o obinutuzumabie

Rok wprowadzenia na rynek
2013
Substancje aktywne
obinutuzumab
Działanie obinutuzumabu
immunosupresyjne (zmniejsza odporność), przeciwnowotworowe (cytostatyczne, cytotoksyczne)
Postacie obinutuzumabu
koncentrat do sporządzenia roztworu do wlewu kroplowego
Układy narządowe
układ krwiotwórczy i krew, układ limfatyczny (chłonny)
Specjalności medyczne
Hematologia, Onkologia kliniczna
Rys historyczny obinutuzumabu

Obinutuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym typu 2 podklasy IgG1. Substancja czynna została dopuszczona do obrotu przez  Genentech INC w Stanach Zjednoczonych, w roku 2013. Rok później lek trafił na rynek europejski, po rejestracji przez Roche Pharma (Schweiz) AG.

Obinutuzumab jest produkowany metodą rekombinacji DNA z wykorzystaniem komórek jajnika chomika chińskiego. Lek jest otrzymywany poprzez humanizację mysich przeciwciał macierzystych B−Ly1.

Wzór sumaryczny obinutuzumabu

C6512H10060N1712O2020S44

Spis treści

Wskazania do stosowania obinutuzumabu

Obinutuzumab jest glikozylowanym przeciwciałem monoklonalnym wykazującym działanie przeciwnowotworowe.
Substancja czynna znalazła zastosowanie w terapii zaawansowanej postaci nieleczonego wcześniej chłoniaka grudkowego. Lek może być podawany jako pojedynczy preparat lub w połączeniu z bendamustyną w przypadku pacjentów niereagujących na wcześniejszą terapię rytuksymabem lub pół roku po zakończeniu terapii rytuksymabem.

Obinutuzumab jest również wykorzystywany podczas leczenia przewlekłej białaczki limfocytowej. Terapia nieleczonej wcześniej białaczki limfocytowej z wykorzystaniem obinutuzumabu zakłada jednoczesne stosowanie chlorambucylu. Lek należy stosować w przypadku ograniczenia możliwości rozpoczęcia leczenia białaczki limfocytowej fludarabiną ze względu na schorzenia współistniejące.

Dawkowanie obinutuzumabu

Obinutuzumab powinien być stosowany przez lekarza doświadczonego w prowadzeniu kuracji przeciwnowotworowej, a miejsce w którym podawany jest lek powinno być wyposażone w sprzęt niezbędny do przeprowadzenia resuscytacji. Odpowiednio przygotowany roztwór substancji czynnej należy podawać drogą dożylną w postaci infuzji.

W przypadku niektórych pacjentów należy rozważyć podanie leków ograniczających ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza. Pacjenci z upośledzoną czynnością nerek oraz ilością limfocytów w osoczu przekraczająca 25 x 109/l mogą wymagać odpowiednio wczesnego podania rasburykazy lub allopurinolu. Należy pamiętać o utrzymaniu odpowiedniego stopnia nawodnienia pacjenta podczas terapii.

Pacjenci cierpiący na przewlekła białaczkę limfocytową oraz osoby z chłoniakiem grudkowym podczas kuracji obinutuzumabem mogą wymagać podania środków ograniczających reakcję i odczyny związane z infuzją roztworu substancji czynnej. Leki wykorzystywane w celu ograniczenia działań niepożądanych podczas terapii obejmują niesteroidowe leki przeciwzapalne, substancje o działaniu przeciwhistaminowym oraz kortykosteroidy.

Podczas leczenia przewlekłej białaczki limfocytowej obinutuzumabem zaleca się stosowanie 1000 mg substancji czynnej w sześciu cyklach, które trwają po cztery tygodnie. Lek należy podawać pierwszego dnia każdego cyklu. W przypadku rozpoczęcia leczenia obinutuzumabem schemat stosowania substancji leczniczej w pierwszym miesiącu terapii uwzględnia częstsze podawanie leku w porównaniu do pozostałych cykli. Substancja czynna jest stosowana w leczeniu skojarzonym z chlorambucylem.

Dokładny schemat terapii chłoniaka grudkowego jest zależny od rodzaju stosowanej jednocześnie chemioterapii. Zalecana dawka substancji czynnej wynosi 1000 mg obinutuzumabu podawane pierwszego dnia każdego cyklu. Leczenie obinutuzumabem uwzględnia podawanie leku w sześciu lub ośmiu cyklach trwających kolejno cztery lub trzy tygodnie. Podczas rozpoczęcia kuracji obinutuzumabem schemat stosowania leku w pierwszym miesiącu kuracji uwzględnia częstsze podawanie leku w porównaniu do pozostałych cykli.
Substancja czynna jest wykorzystywana w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, do których zaliczamy bendamustynę, cyklofosfamid, winkrystynę, doksorubicynę, metyloprednizolon, prednizolon lub prednizon.
U pacjentów, u których doszło do regresji schorzenia podczas chemioterapii skojarzonej z obinutuzumabem zalecane jest kontynuowanie leczenia z wykorzystaniem substancji czynnej. Lek należy podawać w monoterapii w dawce 1000 mg, co dwa miesiące przez okres dwóch lat lub do momentu zaostrzenia jednostki chorobowej.

W przypadku wystąpienia podczas infuzji substancji czynnej ciężkich reakcji zagrażających życiu leczenie należy natychmiast przerwać. Odczyny lub reakcje o mniejszym stopniu nasilenia nie są zwykle czynnikiem wskazującym na konieczność przerwania leczenia. W niektórych przypadkach wlew należy przerwać i przystąpić do leczenia działań niepożądanych. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta leczenie należy kontynuować. Łagodne reakcje związane z wlewem mogą zostać zniwelowane poprzez spowolnienie szybkości infuzji. W razie pominięcia dawki leku zalecane jest jak najszybsze kontynuowanie leczenia bez oczekiwania na następny możliwy termin przyjęcia leku. 

Przeciwskazania do stosowania obinutuzumabu

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji leczniczej jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na obinutuzumab podczas terapii.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania obinutuzumabu

Podczas terapii obinutuzumabem istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zjawiska rozpadu guza, objawiającego się wzrostem stężenia kwasu moczowego w osoczu. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia powikłań zespołu rozpadu guza istnieje możliwość profilaktycznego zastosowania allopurynolu, dodatkowego nawadniania pacjenta oraz alkalizowania moczu podczas terapii.  Po podaniu leku zalecane jest regularne oznaczanie stężenia kwasu moczowego w osoczu, a także monitorowanie poziomu potasu, wapnia i kreatyniny. 

W przypadku wystąpienia ciężkich objawów ze strony układu oddechowego lub pojawienia się reakcji związanych z wlewem stopnia 3 lub 4 przyjmowanie substancji czynnej należy natychmiast przerwać. W związku z ryzykiem spadku ciśnienia tętniczego, przed rozpoczęciem terapii należy rozważyć możliwość przerwania leczenia hipotensyjnego u pacjenta.

Ze względu na ryzyko osłabienia reakcji pacjenta na przeprowadzone szczepienia, nie zaleca się przyjmowania szczepionek zawierających żywe wirusy podczas terapii obinutuzumabem.

Podczas kuracji obinutuzumabem prawdopodobieństwo infekcji grzybiczych, wirusowych lub bakteryjnych zwiększa się. Zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku osób ze skłonnością do przewlekłych zakażeń lub nawracających infekcji. Ryzyko ciężkich zakażeń jest większe w przypadku osób z upośledzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 70 ml/min).

W trakcie leczenia wykorzystującego obinutuzumab istnieje ryzyko pojawienia się u pacjenta odczynów lub reakcji związanych z infuzją leku. Działania niepożądane u większości pacjentów występowały w stopniu łagodnym do umiarkowanego. Dolegliwości, występujące po rozpoczęciu leczenia mogą zostać zniwelowane przez ograniczenie szybkości infuzji. W przypadku niektórych osób (pacjenci z duża ilością krążących komórek nowotworowych lub dużą masą guza) należy zachować szczególną ostrożność ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia ciężkich reakcji powiązanych z infuzją leku, stanowiących zagrożenie dla zdrowia lub życia pacjenta.
Ryzyko wystąpienia potencjalnie niebezpiecznych dla pacjenta odczynów związanych z infuzją leku może zostać ograniczone poprzez zastosowanie substancji z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, kortykosteroidów, leków przeciwhistaminowych oraz dzięki odpowiedniemu nawodnieniu pacjenta.

Pacjenci cierpiący na schorzenia dotyczące układu sercowo−naczyniowego powinni być starannie obserwowani podczas terapii obinutuzumabem. Podczas stosowania leku odnotowano możliwość pogorszenia przebiegu niektórych chorób mięśnia sercowego. 

Przed rozpoczęciem terapii obinutuzumabem zalecane jest przeprowadzenie badań wykluczających wirusowe zapalenie wątroby typu B. Ze względu na ryzyko nawrotu infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) nie należy stosować substancji czynnej u pacjentów z postępującą infekcją wirusem HBV, a w przypadku osób z pozytywnymi wynikami badań w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B należy rozważyć stosunek korzyści odniesionych z terapii i ryzyka wystąpienia działań niepożądanych podczas leczenia. 

W przypadku pacjentów zgłaszających objawy ze strony układu nerwowego, do których należały zaburzenia czucia, zaburzenia wzroku, paraliż, zmniejszenie siły mięśni należy rozważyć możliwość wystąpienia postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii. Występowanie niepokojących objawów neurologicznych należy skonsultować z lekarzem, a w przypadku konieczności wykonania dodatkowych badań należy przerwać podawanie leku. 

U niemowląt urodzonych przez kobiety przyjmujące podczas ciąży obinutuzumab należy odroczyć moment podania szczepionek zawierających żywe wirusy ze względu na prawdopodobieństwo zmniejszenia liczby limfocytów B w osoczu dzieci. 

Podczas terapii obinutuzumabem istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się objawów reakcji nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia anafilaksji należy przerwać podawanie substancji leczniczej i rozpocząć odpowiednie leczenie. U niektórych osób zalecana jest szczególna ostrożność ze względu na podobieństwo odczynów związanych z wlewem i objawów reakcji anafilaktycznej. 

W trakcie kuracji obinutuzumabem istnieje ryzyko rozwoju poważnej zagrażającej życiu trombocytopenii. U osób z upośledzoną czynnością nerek prawdopodobieństwo wystąpienia małopłytkowości jest zwiększone. W przypadku niektórych pacjentów odnotowano epizody ostrej trombocytopenii prowadzącej do zgonu. Podczas terapii należy uważnie monitorować poziom płytek krwi w osoczu, a także rozważyć możliwość odstawienia substancji o działaniu przeciwpłytkowym lub przeciwzakrzepowym na czas trwania leczenia. 

U niektórych pacjentów odnotowano ryzyko pojawienia się objawów ciężkiej neutropenii oraz neutropenii z gorączką. W przypadku pacjentów doświadczających ciężkich działań niepożądanych związanych ze spadkiem liczby neutrofilów w osoczu istnieje możliwość podania czynników stymulujących tworzenie kolonii granulocytów. Ciężka neutropenia trwająca dłużej niż siedem dni jest czynnikiem wskazującym na możliwość zastosowania profilaktyki przeciwbakteryjnej, przeciwwirusowej lub przeciwgrzybiczej. Pacjenci z upośledzoną czynnością nerek mogą częściej doświadczyć objawów neutropenii. W przypadku występowania cięzkich objawów spadku liczby neutrofilów w osoczu należy rozważyć możliwość opóźnienia podania kolejnej dawki leku. 

Interakcje obinutuzumabu z innymi substancjami czynnymi

Prawdopodobieństwo nadmiernego zmniejszenia liczby białych krwinek w osoczu. Wzrost ryzyka infekcji.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Klozapina (Clozapine) neuroleptyki atypowe
Topotekan (Topotecan) inne leki przeciwnowotworowe

Wpływ obinutuzumabu na prowadzenie pojazdów

Substancja czynna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów lub jej wpływ jest nieznaczny. W przypadku pacjentów, którzy otrzymali pierwszą dawkę obinutuzumabu prowadzenie pojazdów jest możliwe dopiero po ustąpieniu ewentualnych działań niepożądanych związanych z infuzją leku. 

Inne rodzaje interakcji

Stosowanie szczepionek zawierających żywe wirusy nie jest zalecane podczas jednoczesnego przyjmowania obinutuzumabu ze względu jego działanie immunosupresyjne.

Wpływ obinutuzumabu na ciążę

Stosowanie obinutuzumabu w okresie ciąży nie jest zalecane. Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej u kobiet w ciąży.  Kobiety przyjmujące obinutuzumab powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas trwania terapii oraz przez osiemnaście miesięcy po zakończeniu leczenia. 

Przyjmowanie obinutuzumabu w okresie trwania ciąży może spowodować zmniejszenie stężenia limfocytów B w osoczu niemowlęcia. Decyzja o terapii obinutuzumabem powinna zostać podjęta po wcześniejszym rozważeniu ryzyka pojawienia się szkodliwego wpływu substancji leczniczej na przebieg ciąży. 

Wpływ obinutuzumabu na laktację

Karmienie piersią podczas przyjmowania substancji leczniczej jest niezalecane. Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej podczas laktacji. 

Ze względu na możliwość przenikania obinutuzumabu do mleka matki karmiącej oraz wystąpienia u karmionego dziecka działań niepożądanych należy przerwać karmienie piersią podczas przyjmowania leku. Ponowne rozpoczęcie karmienia jest możliwe po upływie osiemnastu miesięcy od zakończenia terapii.

Inne możliwe skutki uboczne

Podczas stosowania obinutuzumabu istnieje ryzyko pojawienia się zaburzeń o różnej częstotliwości występowania. Częstotliwości występowania działań niepożądanych jest zależna od schematu terapii. Podczas leczenia zgłaszano:

  • bardzo często – stan zapalny zatok, półpasiec, infekcje górnych dróg oddechowych, stan zapalny płuc lub błony śluzowej nosa, trombocytopenię, niedokrwistość, neutropenię, spadek liczby białych krwinek w osoczu, bezsenność, ból głowy, kaszel, zaparcia, biegunkę, świąd, łysienie, astenię, ból stawów, gorączkę, odczyny związane z infuzją;
  • często – stan zapalny gardła lub błony śluzowej nosa, infekcje dróg moczowych, opryszczkę jamy ustnej, rozwój raka podstawnokomórkowego lub kolczystokomórkowego skóry, gorączkę neutropeniczną, hiperurykemię, zespół rozpadu guza, spadek stężenia potasu w osoczu, lęki, bezsenność, migotanie przedsionków nadciśnienie tętnicze, katar, ból jamy nosowej, guzki krwawnicze, niestrawność, wypryski, ból kości, ból mięśniowy, wzrost masy ciała, nietrzymanie moczu, ból przy oddawaniu moczu, ból w klatce piersiowej.

Ponadto, podczas terapii obinutuzumabem odnotowano przypadki reaktywacji WZW typu B, postępującej wieloogniskowej encefalopatii, pogorszenia przebiegu współwystępujących schorzeń mięśnia sercowego, oraz perforacji żołądkowo–jelitowej.

Objawy przedawkowania obinutuzumabu

Podczas przyjęcia zbyt dużej ilości substancji czynnej istnieje ryzyko spadku poziomu liczby limfocytów B w osoczu, co u niektórych pacjentów może prowadzić do zwiększenia ryzyka rozwoju infekcji bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych. 

Mechanizm działania obinutuzumabu

Przewlekła białaczka limfocytowa oraz chłoniak grudkowy są nowotworami krwi związanymi ze zwiększoną ilością limfocytów w osoczu. Substancja czynna wykazuje działanie cytotoksyczne wobec limfocytów B prezentujących na swojej powierzchni antygen CD20. Antygen CD20 nie występuje na powierzchni komórek krwiotwórczych i prawidłowych komórek krwi, jest obecny na powierzchni 95% złośliwych i niezłośliwych limfocytów B i pre-B będących przyczyną rozwoju chłoniaka grudkowego lub białaczki limfocytowej. 

Obinutuzumab jest przeciwciałem monoklonalnym drugiego typu, wykazującym aktywność przeciwnowotworową związaną z bezpośrednim działaniem wobec komórek prezentujących antygen CD20. Substancja czynna łączy się z powierzchnią komórek nowotworowych, efektem czego jest wystąpienie odpowiedzi immunologicznej.
Odpowiedź ze strony układu odpornościowego polega wykorzystaniu procesów cytotoksyczności zależnej od przeciwciał i fagocytozy zależnej od przeciwciał w niszczeniu nieprawidłowych komórek nowotworowych. Obinutuzumab, ze względu na swoją przynależność do grupy przeciwciał monoklonalnych typu II, charakteryzuje się większą zdolnością do wywoływania bezpośredniej lizy komórki nowotworowej w porównaniu do przeciwciał monoklonalnych klasy I. Badania potwierdziły niewielki wpływ substancji czynnej na aktywację mechanizmu cytotoksyczności zależnej od dopełniacza. 

Modyfikacja cząsteczki leku metodami glikoinżynieryjnymi pozwala na przyłączenie obinutuzumabu do receptora znajdującego się na powierzchni komórek NK (natural killers) i wykorzystaniu ich przeciwko komórkom nowotworowym. Przyłączenie substancji leczniczej do receptora nasila proces lizy komórek nowotworowych z wykorzystaniem odpowiedzi immunologicznej zależnej od przeciwciał.

Wchłanianie obinutuzumabu

Substancja czynna jest podawana dożylnie. 

Dystrybucja obinutuzumabu

Substancja lecznicza nie wchodzi w połączenia z białkami.

Wydalanie obinutuzumabu

Dokładny przebieg eliminacji obinutuzumabu nie został wyjaśniony, na początku terapii duża ilość komórek prezentujących antygen CD20 odpowiada za przyspieszoną eliminację obinutuzumabu z osocza.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij