Mifamurtyd, Mifamurtidum - Zastosowanie, działanie, opis

Mifamurtyd znajduje zastosowanie w skojarzonym z chemioterapią leczeniu resekcyjnego kostniakomięsaka o dużym stopniu zaawansowania, po całkowitym usunięciu chirurgicznym nowotworu, który nie tworzy przerzutów. Lek przeznaczony jest dla dzieci od drugiego roku życia, młodzieży oraz osób dorosłych do 30 roku życia. Leczenie mifamurtydem powinien prowadzić doświadczony onkolog. 

Dawka mifamurtydu wynosi 2 mg/m² powierzchni ciała. Lek podaje się dwa razy w tygodniu od razu po resekcji przez 3 miesiące, a następnie zmniejsza się dawkowanie do raz w tygodniu i kontynuuje się leczenie przez 6 miesięcy. 

Przeciwwskazaniem do stosowania mifamurtydu jest nadwrażliwość na substancję czynną. 

W przypadku, gdy pacjent choruje na astmę, bądź inne choroby układu oddechowego należy rozważyć podawanie środka rozszerzającego oskrzela, ze względu na możliwe wystąpienie niewydolności oddechowej. W ciężkich przypadkach niewydolności oddechowej może być konieczne odstawienie mifamurtydu. Podczas skojarzonego leczenia mifamurtydem i chemioterapią, obserwowano przypadki wystąpienia neutropenii. Leczenie można kontynuować, jednak należy wdrożyć odpowiednie leczenie oraz monitorować pacjenta. U pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi mifamurtyd należy stosować ostrożnie, ze względu na możliwe wystąpienie odpowiedzi zapalnej, w postaci np. zapalenia opłucnej. Pacjentów cierpiących na zaburzenia krążenia również należy ściśle monitorować, w przypadku nasilenia np. zakrzepicy żylnej mifamurtyd należy odstawić. 

Mifamurydu nie należy łączyć z inhibitorami kalcyneuryny, takimi jak cyklosopryna, ze względu na możliwe działanie na makrofagi śledzionowe. Podczas leczenia mifamurtydem duże dawki NLPZ takich jak ibuprofen, nie są zalecane, ze względu na prawdopodobne blokowanie działania aktywującego makrofagi mifamurtydu. Stosowanie kortykosteroidów również jest przeciwwskazane, ze względu na ich przeciwstawne działanie do mifamurtydu.  

Mifamurtyd może wywoływać takie działania niepożądane jak nieostre widzenie oraz zawroty głowy, z tego względu nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn w ruchu do czasu ustąpienia objawów. 

Nie należy podawać mifamurtydu o tej samej porze, co inne lipofilne leki przeciwnowotworowe, takie jak doksorubicyna. W tym przypadku wymagane jest zachowanie odstępu pomiędzy podawaniem leków.

Nie wiadomo, czy mifamurtyd można stosować w okresie ciąży, ponieważ nie wykonano takich badań na ludziach, a badania na zwierzętach są ograniczone. Nie należy zatem podawać mifamurtydu kobietom w ciąży. 

Nie należy stosować mifamurtydu w okresie karmienia piersią, ponieważ nie wiadomo, czy mifamurtyd przenika do mleka matki. Nie można więc wykluczyć ryzyka dla płodu. 

Po podaniu parenteralnym mifamurtyd może powodować szereg działań niepożądanych. Występujące bardzo często: niedokrwistość, jadłowstręt, bóle i zawroty głowy, tachykardia, nadciśnienie lub niedociśnienie, duszności, kaszel, przyspieszony oddech, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, nadmierne pocenie się, bóle - w tym bóle mięśni, stawów oraz pleców, podwyższona temperatura, dreszcze, pogorszenie samopoczucia, osłabienie oraz bóle w klatce piersiowej. Występujące często: spadek masy ciała, silny ból miesiączkowy, obrzęki, w tym obrzęki obwodowe, rumień i reakcje w miejscu zastosowania leku, uczucie zimna, ból przy cewniku, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, krwiomocz, dyzuria, częstomocz, skurcze mięśni, bóle karku, bóle w okolicy pachwin, bóle kości, bóle barku, bóle ściany klatki piersiowej, sztywność mięśniowo-szkieletowa, pokrzywka, świąd, rumień, utrata włosów, suchość skóry, bóle w okolicy wątroby, bóle w nadbrzuszu i podbrzuszu, objawy dyspeptyczne, wzdęcia, wysięk w opłucnej, silna duszność, mokry kaszel, krwioplucie, świszczący oddech, krwawienie z nosa, duszność wysiłkowa, obrzęk zatok, obrzęk błony śluzowej nosa, bóle gardła, bóle krtani, zapalenie żył, uderzenia gorąca, bladość, sinica oraz kołatania serca. 

Objawy po przedawkowaniu mifamurtydu są łagodne i przemijające. Należą do nich gorączka, dreszcze, zmęczenie, nudności, wymioty, bóle głowy, nadciśnienie tętnicze oraz niedociśnienie ortostatyczne. 

Mifamurtyd aktywuje ludzkie makrofagi poprzez wytwarzanie cytokin, takich jak czynnik martwicy nowotworu, interleukiny 1, IL-6, IL-8, i IL-12 oraz cząstek adhezyjnych, takich jak antygen związany z czynnością limfocytów 1 oraz cząstka adhezji międzykomórkowej 1, co pozwala ludzkim monocytom na zabijanie komórek nowotworowych bez szkody dla zdrowych komórek. Dokładny mechanizm działania przeciwnowotworowego nie jest znany. 

Mifamurtyd w ciągu kilku minut jest wchłaniany z osocza, AUC wynosi 17,0 ± 4,86 h x nM, a maksymalne stężenie wynosi 15,7 ± 3,72 nM.