Mekasermina, Mecaserminum - Zastosowanie, działanie, opis

Mekasermina jest stosowana w leczeniu zaburzeń wzrostu wynikających z pierwotnego niedoboru insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 (IGFD-1) u osób z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami struktury receptora dla hormonu wzrostu (GHR), zaburzeniami postreceptorowego przekaźnictwa szlaku GHR lub z mutacją genu receptora dla hormonu wzrostu (GH). Mekasermina może być stosowana, gdy doszło do wytworzenia przeciwciał skierowanych przeciwko GH-1, a wartości GH mieszczą się w granicach normy. Zakres stosowania mekaserminy nie obejmuje zaburzeń wzrostu wynikających z wtórnych przyczyn niedoboru IGF-1 np. niedożywienia, niedoczynności tarczycy, chorób wątroby, zaburzeń trawienia i wchłaniania jelitowego itp.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od masy ciała, tolerancji terapii, ryzyka wystąpienia hipoglikemii itp.
Mekaserminę stosuje się podskórnie (w ramię, brzuch, udo, pośladek) w trakcie posiłku lub krótko po posiłku, każdorazowo zmieniając miejsce podania.
Początkowa dawka zwykle stosowana (dobowa) wynosi 0,08 mg/kg masy ciała. Maksymalna dawka dobowa to 0,24 mg/kg masy ciała. Dawkę dobową zwykle podaje się w dwóch dawkach podzielonych.
Brak danych na temat skuteczności i bezpieczeństwa stosowania mekaserminy u dzieci poniżej 2 roku życia.
Przed wstrzyknięciem roztworu należy zwrócić uwagę, czy roztwór jest przejrzysty. Nie należy podawać leku, jeżeli po wyjęciu z lodówki zaobserwowano zmętnienie roztworu.

Stosowanie mekaserminy jest przeciwwskazane u osób z nadwrażliwością na mekaserminę, z chorobą nowotworową, a także w grupie wcześniaków i noworodków.

Szczególną ostrożność należy zachować u osób nieregularnie przyjmujących posiłki i ze zwiększonym ryzykiem hipoglikemii. Należy uważnie obserwować pacjenta na początku terapii. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła hipoglikemia powinni mieć dostęp do glukagonu.
Przed rozpoczęciem leczenia mekaserminą należy wyeliminować niedobory tarczycy i niedożywienie pacjenta.
Przed rozpoczęciem terapii i po jej zakończeniu wskazane jest wykonanie u pacjenta echokardiogramu. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości należy regularnie przeprowadzać badanie echokardiograficzne w trakcie leczenia.
Należy monitorować pacjenta z objawami przerostu tkanki limfatycznej, aby przeciwdziałać powikłaniom takim jak chrapanie, przewlekły wysięk do ucha środkowego, czy bezdech senny.
Odnotowano przypadki nadciśnienia wewnątrzczaszkowego, które objawia się zaburzeniami widzenia, bólem głowy, nudnościami i wymiotami. Zaleca się badanie dna oka na początku terapii i co pewien czas w trakcie trwania terapii.
Pacjentów z bólem biodra lub kolana należy zbadać w celu wykluczenia złuszczenia głowy kości udowej, które może prowadzić do pogłębiania skoliozy.
Stosowanie mekaserminy wiąże się z ryzykiem miejscowych i (lub) ogólnoustrojowych reakcji nadwrażliwości. U części pacjentów doszło do wstrząsu anafilaktycznego, który wymagał hospitalizacji.
Jeżeli pacjent nie reaguje wzrastaniem na podaną mekaserminę, a także wystąpiła u niego reakcja alergiczna lub wzrost ciśnienia krwi należy podejrzewać, że doszło u niego do reakcji przeciwciał na podawany IGF-1. 

Mekasermina może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów w przypadku wywołania hipoglikemii. Zaleca się zachowanie ostrożności u osób z hipoglikemią w wywiadzie, a także przy modyfikacji dawki.

Skutki stosowania mekaserminy w ciąży nie są znane, dlatego należy ograniczyć jej stosowanie u kobiet ciężarnych do sytuacji bezwzględnie koniecznych. U kobiet w wieku rozrodczym zaleca się stosowanie skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia, a także potwierdzenie braku ciąży uzyskaniem negatywnego wyniku testu ciążowego przed rozpoczęciem terapii.

Nie zaleca się stosowania mekaserminy w okresie laktacji.

Podanie podskórne: hipoglikemia, bóle głowy, zapalenie ucha środkowego, bóle nadbrzusza, wymioty, bóle stawów, bóle kończyn, przerost w miejscu iniekcji, zasinienie w miejscu iniekcji, ból/krwiak/rumień/stwardnienie/krwawienie/podrażnienie w miejscu podania, przerost grasicy, drgawki hipoglikemiczne, hiperglikemia, zawroty głowy, drżenia, drgawki, obrzęk plamki oka, niedosłuch, ból ucha, wysięk w uchu środkowym, częstoskurcz, szmery sercowe, bezdech śródsenny, chrapanie, przerost migdału gardłowego, przerost migdałków, ból brzucha, przerost skóry, nieprawidłowa konsystencja włosa, ból mięśni, skolioza, znamię melanocytowe, ginekomastia, łagodne nadciśnienie, przerost serca, przerost komór, niedomykalność zastawki dwudzielnej, niedomykalność zastawki trójdzielnej, wysypka/obrzęk w miejscu podania, przerost tkanki tłuszczowej, łysienie, świąd i pokrzywka w miejscu iniekcji, ogólnoustrojowe reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, duszność, anafilaksja, pokrzywka uogólniona).

Po przedawkowaniu mekaserminy mogą wystąpić objawy gigantyzmu (nienaturalnie wysoki wzrost), akromegalii (powiększenie rąk, stóp, twarzoczaszki itd.) i hipoglikemii (silny głód, osłabienie, nerwowość, zlewne poty, drżenie mięśniowe, lęk, zaburzenia oddychania i krążenia, podwójne widzenie, senność, śpiączka).

Mekasermina to ludzki rekombinowany inusulinopodobny czynnik wzrostu-1, który nasila podziały komórek, co prowadzi do rozrostu tkanek miękkich i kości. Lek wpływa na zmniejszenie produkcji glukozy w wątrobie i zwiększenie wychwytu glukozy, białek i i lipidów przez tkanki docelowe. Efektem działania mekaserminy jest pobudzenie rozwoju układu mięśniowo-szkieletowego, utrzymanie odpowiedniej gęstości tkanki kostnej i obniżenie glikemii we krwi.

Biodostępność mekaserminy po podaniu podskórnym wynosi około 100% u osób zdrowych. Nie określono biodostępności leku u chorych z ciężkim pierwotnym niedoborem insulinopodobnego czynnika wzrostu-1.

Mekasermina wiąże się w około 80% z sześcioma białkami wiążącymi IGF (IGFBPs), głównie z IGFBP-3 i podjednostką wrażliwą na działanie kwasów.

Dane na temat metabolizmu mekaserminy są ograniczone. Prawdopodobnie miejscem metabolizmu leku są wątroba i nerki.

Średni okres półtrwania mekaserminy wynosi 5,8 h.